در اين بخش، قرآن مجيد به ما يقين مي‌دهد که اين کتاب خدا، کتاب وحي پروردگار است و تا ايمان و باور و تصديق قلب ما را تسخير نکند، نمي‌توانيم از قرآن کريم بهره‌اي داشته باشيم. چون عمل همراه با ترديد و مخلوط با خناس‌گري خناسان ارزش ندارد.
در آخر سورۀ بقره، وقتي مي‌خواهد چهرۀ الاهی و ملکوتي باطن پيامبر را نشان دهد، مي‌فرمايد:
(آمَنَ الرَّسُولُ بِما أُنْزِلَ إِلَيْهِ)[7]
اول سخن از باور پيامبر اكرم (ص) به ميان مي‌آورد. سرمايۀ قلبي پيغمبر را نسبت به قرآن کريم بيان مي‌کند و بعد در آيات ديگر، مسألۀ عمل و اخلاق پيغمبر را که بر اساس اين ايمان انجام مي‌گرفت، طرح مي‌کند.
قلب همراه با ترديد و شک، قلب بيمار و آلوده است. ما بايد اول دل را از هر آلودگي ای پاکسازي کنيم. اين يک بخش کار است که خود قرآن به ما کمک مي‌دهد که چگونه دل در گرو قرآن بگذاريم؛ چگونه به او يقين کنيم؛ چگونه او را تصديق کنيم و به او مؤمن شويم.
منبع : پایگاه عرفان
