به پروردگار بگوييم: تو خود را «أكرم الاكرمين» معرفى كرده اى، در اين هزار اسم در دعاى جوشن كبير، نهصد و نود اسم فقط شعاع رحمت تو را معرفى كرده است و اسامى داراى شعاع غضب تو انگشت شمار است. يعنى مى خواهى به ما بگويى:
به اين راحتى من از دست شما عصبانى نمى شوم، هر چه گناه بكنيد، باز با شما هستم، آب و نان و مايحتاج شما را مى دهم و شما را حفظ مى كنم. باز شما را كمك مى كنم. اگر مريض شويد، شفا مى دهم. مرا بخوانيد، جواب مى دهم. اين معناى اسامى خدا در دعاى جوشن كبير است.
به خدا بگوييم: تو گفتى من «أكرم الاكرمين» هستم، كرم در ذات تو است، نه صفت تو. تو كريم با كرم بى نهايت هستى، كريم از گدا نمى پرسد كه چه آورده اى، بلكه مى پرسد: چه مى خواهى؟
ما براى پول، خانه، زمين و مقام نيامده ايم، ما اولين چيزى كه مى خواهيم، خود تو است. ما دور افتاده بوديم، حالا آمده ايم. از تو فرار كرده بوديم، اما برگشتيم. همه جا رفتيم، اما ديديم خبرى نيست:
|
ما بدين در نه پى حشمت و جاه آمده ايم |
از بد حادثه اينجا به پناه آمده ايم |
|
نزد هر كس رفتيم، ديديم او چيزى نيست. ما تو را داشته باشيم، در دنيا و آخرت همه چيز داريم:
|
ما از تو نداريم به غير از تو تمنّا |
حلوا به كسى ده كه محبت نچشيدست |
