وسائل هدايت - جلسه بیست ودوم (2) - (متن کامل + عناوین)

ديدن بهشت آخرتى در دنيا

يك سند قرآنى در سوره انعام است:

« وَكَذَ لِكَ نُرِىآ إِبْرَ هِيمَ مَلَكُوتَ السَّمَـوَ تِ وَالاْءَرْضِ »⁽²⁾

يكى هم اول سوره اسراء است:

« سُبْحَـنَ الَّذِىآ أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الاْءَقْصَا الَّذِى بَـرَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ ءَايَـتِنَآ »⁽³⁾

يكى هم در سوره نجم است كه آنجا علنى‏تر مى‏گويد: پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در شب

1 ـ آل عمران (3) : 133؛ «و به سوى آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى كه پهنايش [ به وسعتِ ] آسمان‏ها و زمين است بشتابيد ؛ بهشتى كه براى پرهيزكاران آماده شده است.»

2 ـ انعام (6) : 75؛ «و اين گونه فرمانروايى و مالكيّت و ربوبيّت خود را بر آسمان‏ها و زمين به ابراهيم نشان مى‏دهيم.»

3 ـ اسراء (17) : 1؛ «منزّه و پاك است آن [ خدايى ] كه شبى بنده‏اش [ محمّد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ] را از مسجدالحرام به مسجد الاقصى كه پيرامونش را بركت داديم ، سير [ و حركت ] داد ، تا [ بخشى ] از نشانه‏هاىِ [ عظمت و قدرت ] خود را به او نشان دهيم.»

معراج بهشت را ديد، جاى بهشت را هم ديد:

« عِندَ سِدْرَةِ الْمُنتَهَى عِندَهَا جَنَّةُ الْمَأْوَى »⁽¹⁾

با همين چشم ديد.

نعمات بهشتى نزد اراده مؤمن

پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏فرمايد: اهل بهشت در بهشت كه نشسته‏اند، كل حركاتِ نعمت‏هاى بهشت وصل به نيت آنها است، نه وصل به بدنشان. هيچ نعمتى در بهشت، به دست آوردنش، وصل به بدن نيست.

ما هوس مى‏كنيم فلان نعمت را، بايد از خانه بيرون بياييم، سوار وسيله نقليه بشويم، برويم، با گردن كج بايد آخر صف بايستيم تا نوبتمان بشود.

پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏فرمايد: اهل بهشت روى تخت كه نشسته‏اند، به نظرشان يك ميوه عالى بهشتى را مى‏خواهند، فقط نيت مى‏كند كه من اين ميوه را مى‏خواهم، رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏فرمايد: شاخه آن درخت تا نيت مى‏كند، با ميوه نزديك دهانش است، مى‏خورد، شاخه برمى‏گردد.⁽²⁾

1 ـ نجم (53) : 15؛ «در آنجا كه جنت الماوى است .»

2 ـ أمالي الصدوق: 221، المجلس التاسع و الثلاثون؛ «طُوبَى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ-وَ طُوبَى شَجَرَةٌ فِي الْجَنَّةِ أَصْلُهَا فِي دَارِ النَّبِيِّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله وَ لَيْسَ مُوءْمِنٌ إِلاَّ وَ فِي دَارِهِ غُصْنٌ مِنْهَا لاَ يَخْطُرُ عَلَى قَلْبِهِ شَهْوَةُ شَيْءٍ إِلاَّ أَتَاهُ ذَلِكَ الْغُصْنُ بِهِ وَ لَوْ أَنَّ رَاكِباً مُجِدّاً سَارَ فِي ظِلِّهَا مِائَةَ عَامٍ لَمْ يَخْرُجْ مِنْهَا وَ لَوْ صَارَ فِي أَسْفَلِهَا غُرَابٌ مَا بَلَغَ أَعْلاَهَا حَتَّى يَسْقُطَ هَرِماً أَلاَ فِي هَذَا فَارْغَبُوا إِنَّ الْمُوءْمِنَ نَفْسُهُ مِنْهُ فِي شُغُلٍ وَ النَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ إِذَا جَنَّهُ اللَّيْلُ افْتَرَشَ وَجْهَهُ وَ سَجَدَ لِلَّهِ بِمَكَارِمِ بَدَنِهِ يُنَاجِي الَّذِي خَلَقَهُ فِي فَكَاكِ رَقَبَتِهِ أَلاَ هَكَذَا فَكُونُوا.»

الكافى: 8/100، حديث الجنان و النوق؛ «قَوْلُهُ أُولئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ قَالَ يَعْلَمُهُ الْخُدَّامُ فَيَأْتُونَ بِهِ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ قَبْلَ أَنْ يَسْأَلُوهُمْ إِيَّاهُ وَ أَمَّا قَوْلُهُ - فَواكِهُ وَ هُمْ مُكْرَمُونَ قَالَ فَإِنَّهُمْ لاَ يَشْتَهُونَ شَيْئاً فِي الْجَنَّةِ إِلاَّ أُكْرِمُوا بِه.»

اين كه بلند شود و راه بيافتد و در اين مغازه و آن فروشگاه و آن ملك بگويد: ما سيب و گلابى مى‏خواهيم، تخت و رخت مى‏خواهيم، اين حرفها نيست.

راه رفتن‏ها را كه بنده من در دنيا رفت، چقدر ديگر بايد راه برود؟ براى نماز، جبهه، مكه، براى زن و بچه، دين، ياد گرفتن حلال و حرام در دنيا دويده است.

يك كسى كه دلش مى‏خواهد حضرت سيدالشهداء عليه‏السلام را ببيند، اصلاً نمى‏خواهد برود، فقط نيت كند، به محض نيت، تختش كنار تخت حضرت سيدالشهداء عليه‏السلام است. هر كسى در حد تقواى خودش بهشت نصيبش مى‏شود.

كوتاهى مدت برزخ بر اهل تقوا

چقدر برزخ ما طول مى‏كشد؟ بدن ما را كه در قبر مى‏گذارند، برزخ در چاله قبرستان نيست، شما وقتى بين جان و بدنتان جدايى افتاد، بدن را در قبر مى‏گذارند، بدن هيچ چيزى حس نمى‏كند. از قبر نترسيد.

بدن مثالى همانند بدن دنيايى

امام صادق عليه‏السلام مى‏فرمايد: به اين روحتان يك بدن مثالى مى‏دهند يك بدن تازه، با نشاط، لطيف، كه اين بدن از نور آفتاب لطيف‏تر است، مى‏تواند از ديوار رد بشود، با اين بدن شما شب‏هاى جمعه، به كنار اميرالمؤمنين و ائمه طاهرين عليهم‏السلام مى‏رويد، با اين بدن هر وقت دلتان خواست مى‏آييد و زن و بچه خودتان را مى‏بينيد و برمى‏گرديد.⁽¹⁾

در برزخ خسته نمى‏شويم؟ چرا كه براى شما مردم مؤمن، قرآن مجيد مى‏گويد: زمان برزخ تا برپا شدن قيامت اين مقدار است، كه وقتى قيامت برپا شد، شما مردم مؤمن وارد محشر شديد، از هم مى‏پرسيد، شما چه وقت مرديد؟ جواب مى‏دهد و مى‏گويد: من، الان مردم. مثلاً روزى كه مرده تا قيامت صد هزار سال طول كشيده است.

اما همه اين‏ها زلفش گره خورده به اين است كه اين حرفها را باور كنيد. اگر باور

1 ـ تهذيب الأحكام: 1/466، باب 23 تلقين المحتضرين، حديث 171؛ «يُونُسَ بْنِ ظَبْيَانَ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه‏السلام جَالِساً فَقَالَ مَا يَقُولُ النَّاسُ فِي أَرْوَاحِ الْمُوءْمِنِينَ قُلْتُ يَقُولُونَ تَكُونُ فِي حَوَاصِلِ طُيُورٍ خُضْرٍ فِي قَنَادِيلَ تَحْتَ الْعَرْشِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عليه‏السلام سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُوءْمِنُ أَكْرَمُ عَلَى اللَّهِ مِنْ ذَلِكَ أَنْ يَجْعَلَ رُوحَهُ فِي حَوْصَلَةِ طَائِرٍ أَخْضَرَ يَا يُونُسُ الْمُوءْمِنُ إِذَا قَبَضَهُ اللَّهُ تَعَالَى صَيَّرَ رُوحَهُ فِي قَالَبٍ كَقَالَبِهِ فِي الدُّنْيَا فَيَأْكُلُونَ وَ يَشْرَبُونَ فَإِذَا قَدِمَ عَلَيْهِمُ الْقَادِمُ عَرَفُوهُ بِتِلْكَ الصُّورَةِ الَّتِي كَانَتْ فِي الدُّنْيَا.»

تهذيب الأحكام: 1/466، باب 23 تلقين المحتضرين، حديث 172؛ «أَبِي بَصِيرٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِاللَّهِ عليه‏السلام عَنْ أَرْوَاحِ الْمُوءْمِنِينَ فَقَالَ فِي الْجَنَّةِ عَلَى صُوَرِ أَبْدَانِهِمْ لَوْ رَأَيْتَهُ لَقُلْتَ فُلاَنٌ.»

يونس بن ظبيان نقل كرده است كه او مى‏گويد من در حضور حضرت صادق عليه‏السلام نشسته بودم آن حضرت رو به من كرد و فرمود: مردم درباره ارواح موءمنين چه مى‏گويند؟ عرض كردم مى‏گويند خداوند آنها را در پيكر پرندگان سبز رنگ در قنديلهايى در زير عرش قرار مى‏دهد، حضرتش فرمود: سبحان اللَّه!!! اين چه قولى است. موءمن در نزد خدا عزيزتر از آن است كه او را در پيكر پرنده‏اى قرار بدهد! اى يونس ! هنگامى كه خداوند موءمن را قبض روح مى‏كند روح او را در قالبى مانند همان قالب كه در دنيا داشت جا مى‏دهد ارواح موءمنين در قالب‏هاى برزخى خود متنعّم هستند مى‏خورند و مى‏آشامند و موقعى كه يكى از موءمنين از دنيا رفت و به جمع آنها ملحق گرديد آنها او را با همان قيافه كه در دنيا داشت مى‏شناسند و نيز على بن مهزيار از ابن ابى عمير از حماد از ابو بصير نقل مى‏كند كه از حضرت صادق عليه‏السلام درباره ارواح موءمنين، پس از مرگ سوءال نمودم حضرتش فرمود: با همان قيافه‏ها كه در دنيا داشتند در بهشت به سر مى‏برند به طورى كه اگر او را به بينيد مى‏گوييد اين همان شخص است.

كنيم، تقوا به خرج مى‏دهيم، ولى اگر باور نكنيم، بعد از ماه رمضان دوباره در چاله گناه مى‏افتيم.

2 ـ همسران بهشتى و ازواج مطهره

مايه دوم:

« جَنَّـتٌ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الاْءَنْهَـرُ خَــلِدِينَ فِيهَا وَأَزْوَ جٌ مُّطَهَّرَةٌ وَرِضْوَ نٌ مِّنَ اللَّهِ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ »

اين بهشت است. تمام عشق‏هايى كه در دنيا داريم، عشق به خوردنى‏ها، به پوشيدنى‏ها، مركب‏ها، خانه‏ها، زنان زيبا چهره، اگر همه را حفظ كنيد كه به گناه آلوده نشود، خدا نياز شما را به كل اين عشق‏ها بى‏حساب در قيامت جواب مى‏دهد.

دومين مايه‏اى كه براى بندگان باتقوايم گذاشته‏ام: زنان، يا براى زنان، شوهرانى پاك است.

با هم بودن همسران صالح در بهشت

اين ازواج مطهره، اگر ميل دارى كه زن خودت باشد، همسر خودت را به زيباترين صورت در صورتى كه او هم لايق بهشت باشد، به تو برمى‏گرداند. اگر نه، همسر خودت نبود، به تو حورالعين مى‏دهند، خيلى‏ها از مردها در قيامت احتياج به حورالعين ندارند، و همسرشان با خودشان الى الأبد هست.

پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏فرمود: زن من در قيامت و بهشت حضرت خديجه عليهاالسلام است.⁽¹⁾

1 ـ كشف الغمة في معرفة الأئمة: 1/466، منزلتها عند النبي صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ؛ زندگانى حضرت زهرا عليهاالسلام ، روحانى: 317؛ «وَ مِنْهُ وَ مِنْ كِتَابِ مَوْلِدِ فَاطِمَةَ لاِبْنِ بَابَوَيْهِ رُوِيَ أَنَّ النَّبِيَّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله قَالَ اشْتَاقَتِ الْجَنَّةُ إِلَى أَرْبَعٍ مِنَ النِّسَاءِ مَرْيَمَ بِنْتِ عِمْرَانَ وَ آسِيَةَ بِنْتِ مُزَاحِمٍ زَوْجَةِ فِرْعَوْنَ وَ هِيَ زَوْجَةُ النَّبِيِّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فِي الْجَنَّةِ وَ خَدِيجَةَ بِنْتِ خُوَيْلِدٍ زَوْجَةِ النَّبِيِّ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله فِي الدُّنْيَا وَ الآْخِرَةِ وَ فَاطِمَةَ بِنْتِ مُحَمَّدٍ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله .»

الطرائف، ترجمه داود الهامى: 438؛ «رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله عايشه را از قتال با على نهى كرد: ابن سعد در طبقات (8/208) به سند خود از «عطاء بن يسار» روايت كرده كه رسول خدا به همسران خود فرمود: «ايّكنّ اتّقت اللَّه و لم تأت بفاحشة مبيّنة و لزمت ظهر حصيرها فهى زوجتى في الآخرة» هر يك از شما كه از خدا بترسد آشكارا به عمل زشت مرتكب نشود و ملازم پشت حصير خانه خود باشد، يعنى از خانه بيرون نشود، او در آخرت نيز همسر من است.»

الطرائف، ترجمه داود الهامى: 441؛ «عايشه و شدت حسدش به خديجه كبرى، پيامبر در باره او فرمود: خير نساء الجنّة خديجة بنت خويلد.»

همسر اميرالمؤمنين عليه‏السلام در بهشت فاطمه زهرا عليهاالسلام است.

خيلى از مردهاى مؤمن و زنان مؤمنه كه در دنيا تا آخر عمر با هم بودند و با صفا و خوب بودند، در قيامت هم مرد ميلش به زن خودش است، مى‏گويد: خدايا! حورالعين‏ها از آن كسان ديگر، من زن خودم را مى‏خواهم. در سوره مؤمن مى‏گويد: من زن خودت را به تو مى‏دهم، خيلى زيباتر از حورالعين.⁽¹⁾

اهل بهشت همراه خويشان خود

خدايا! من دلم تنگ مى‏شود، پدر و مادرم را هم مى‏خواهم كه با من باشند، قرآن مى‏گويد: اگر پدر و مادرت اهل ايمان و صالح هستند، آنها را هم با تو يك جا مى‏گذارم.

1 ـ اين آيه اشاره دارد به همراه بودن ازواج در بهشت:

غافر (40): 8؛ «رَبَّنا وَ أَدْخِلْهُمْ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتي وَعَدْتَهُمْ وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ»

خدايا! من بچه‏ها و نوه‏هايم را هم مى‏خواهم. عيبى ندارد، آنها هم اگر صالح هستند مى‏آيند، همه شما يك جا جمع باشيد:

« وَ مَن صَلَحَ مِنْ ءَابَـاءِهِمْ وَ أَزْوَ جِهِمْ وَ ذُرِّيَّـتِهِمْ وَالْمَلَئِكَة يَدْخُلُونَ عَلَيْهِم مِّن كُلِّ بَابٍ »⁽¹⁾

پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏فرمايد: من مى‏خواهم على و زهرا و حسن و حسين عليهم‏السلام با خانم‏ها و بچه‏هايشان كنار خودم باشند. آنجا همه با هم هستند.

يك محيطى خدا در بهشت به تو مى‏دهد، هر كدام براى خودشان يك قصرى دارند، فقط نيت كن كه: خدايا! مى‏خواهم پسرم، پدر و مادرم را ببينم، تخت تو بلند مى‏شود و كنار تخت آنها مى‏رود.

جوان‏ها! با يك ذره گناه بى‏مزه رسوا، آنجا را از دست ندهيد.

از لحاظ جا هم كه خدا مى‏داند، گداترين بهشتيان، جايش از سطح كره زمين بيشتر است،⁽²⁾ اين را پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏فرمايد. داراها كه خدا بركت بدهد كه خدا مى‏داند چه خبر است.

ادامه دارد. . .