پاكى پيامبران و ائمه عليهم السلام‏

كمى بيان خود را ساده تر كنم؛ قرآن مجيد مى گويد هيچ گونه زمين خيانتى براى انبياء و امامان عليهم السلام وجود نداشت: ما كانَ لِنَبِىٍّ أَنْ يَغُلَ  اگر آن ها ميليون ها سال هم زنده بودند، امكان پديد آمدن يك ذره خيانت از آن ها، وجود نداشت؛ چون خيانت علت مى خواهد و علت آن، در وجود آن ها نبود؛ ظلم علت مى خواهد و علت آن، در وجود آن ها نبود؛ پايمال كردن حقّ مردم علت مى خواهد و علت آن در وجود آن ها نبود. علتى كه در وجود آن ها بود، ايمان بود؛ ايمان به خدا و ايمان به قيامت. آنان مى دانستند، مى ديدند و درك مى كردند كه قيامت عكس العمل تمام حركاتِ انسان در دنياست و مى دانستند در هيچ كس صبر، تحمّل و طاقت بر عذاب الهى در آخرت وجود ندارد. البته، اگر در مصيبتى سخت، تحمّل آدم بالا باشد، سنگينى و فشار آن مصيبت، بر او كم تر خواهد بود؛ اما عذاب در قيامت، عذابى است كه نمى شود در كنار آن صبر كرد. ايمان به قيامت نمى گذاشت كه اثرى منفى از اين افراد ظهور كند.