اثر حرام خورى و حلال خورى

 صاحبان اين عناوين همگى منابع زيان هستند ؛ يعنى هر جامعه‏اى كه مشرك ، منافق ، مجرم ، مفسد و فاسق بيشتر دارد ، آن جامعه امنيت كمترى دارد يا ندارد .

 آن جامعه از نظر اقتصادى ، وضع خوبى ندارد . اقتصاد ربايى ، غصبى و همراه با نيرنگ ، اقتصاد حرام خورى است و اين حرام خورى‏ها، نور باطن مردم را خاموش مى‏كند .

 مى‏گويند : حاكم ستمگرى بود ، وقتى ستم مى‏كرد ، مردم محل دست به دعا برمى‏داشتند و او به زندگيش گره سنگينى مى‏خورد و متوقف مى‏شد . باز مقدارى مى‏گذشت و هوس مى‏كرد كه ظلم مالى ، اقتصادى يا اجتماعى كند ، دوباره مردم خدا خدا مى‏كردند ، زندگى او لنگ مى‏شد . يا بچه‏اش مريض مى‏شد ، يا خودش درد بدى مى‏گرفت و يا به كارش گره مى‏افتاد .

 روزى پرسيد : مگر مردم چقدر با خدا و خدا با آنها رفيق است كه هر وقت اين‏ها خدا خدا مى‏گويند ، خدا جواب آنها را مى‏دهد ؟ وزير آدم زيركى بود ، گفت : جناب حاكم ! اين مردم از بزرگ و كوچك ، همگى حلال‏خور هستند و دعاى حلال‏خور مستجاب است . اگر مى‏خواهى راه اين‏ها را به خدا ببندى ، بايد رشته اقتصادى آنان را آلوده كنى تا ديگر دعاى آنان مستجاب نشود .