وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي اللَّجَإِ إِلَي اللَّهِ تَعَالَي
در التجا و پناه بردن به سوى خداى متعال عز سلطانه
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنْ تَشَأْ تَعْفُ عَنَّا فَبِفَضْلِكَ ، وَ إِنْ تَشَأْ تُعَذِّبْنَا فَبِعَدْلِكَ
(1) پروردگارا تو اگر خواستى كه از گناه ما بگذرى و بيامرزى آن مقتضاى فضل (و رحمت نامنتهاى) تست و اگر خواستى ما را عذاب كنى (و ما را به كيفر اعمال زشت عقاب فرمائى) آن به مقتضاى عدل تو (و استحقاق ماست)
﴿2﴾
فَسَهِّلْ لَنَا عَفْوَكَ بِمَنِّكَ ، وَ أَجِرْنَا مِنْ عَذَابِكَ بِتَجَاوُزِكَ ، فَإِنَّهُ لَا طَاقَةَ لَنَا بِعَدْلِكَ ، وَ لَا نَجَاةَ لِأَحَدٍ مِنَّا دُونَ عَفْوِكَ
(2) پس تو به حكم لطف و احسانت بر ما (كار را به) عفو و كرمت سهل و آسان ساز و ما را از عذاب خود در پناه گذشت و آمرزش خويش آور (و به كرم و عفو و بخششت اعمال بد ما را محو ساز) كه اى خدا ما (با اين همه عصيان و اعمال زشت) بر حكم عدالتت (بدون لطف و احسان تو) طاقت نداريم و احدى از ما بدون عفو و كرمت نجات (از قهر و عذابت) نخواهد يافت
﴿3﴾
يَا غَنِيَّ الْأَغْنِيَاءِ ، هَا ، نَحْنُ عِبَادُكَ بَيْنَ يَدَيْكَ ، وَ أَنَا أَفْقَرُ الْفُقَرَاءِ إِلَيْكَ ، فَاجْبُرْ فَاقَتَنَا بِوُسْعِكَ ، وَ لَا تَقْطَعْ رَجَاءَنَا بِمَنْعِكَ ، فَتَكُونَ قَدْ أَشْقَيْتَ مَنِ اسْتَسْعَدَ بِكَ ، وَ حَرَمْتَ مَنِ اسْتَرْفَدَ فَضْلَكَ
(3) اى ذات غنى و بىنياز از همه عالم (اى بىنيازترين بىنيازان عالم) (اى بىنيازى بخش بىنيازان جهان) ما بندگان تو (همه محتاج و فقيريم) اى خدا ما بندگان توايم (كه همه با فقر وفاقه و مسكنت) به پيشگاه كرمت حاضر و من به درگاهت فقيرترين فقيرانم (و از فقر و فنا به رحمت واسع نامنتهايت چشم اميد گشودهام) پس تو از كرم بىحد و نهايتت اين شدت فقر ما را جبران كن و دست اميد ما را از دامن لطف و احسانت به منع احسان كوتاه مگردان تا ما فقرائى كه از تو خير و سعادت مىطلبيم (و به تو چشم اميد داريم) از كرم و رحمتت ممنوع گردانى و كسى كه به درگاهت دست طمع دراز كرده و عطائى مىطلبد او را محروم سازى (هرگز چنين نخواهى كرد و ابدا اين گمان به تو نمىبريم)
﴿4﴾
فَإِلَى مَنْ حِينَئِذٍ مُنْقَلَبُنَا عَنْكَ ، وَ إِلَى أَيْنَ مَذْهَبُنَا عَنْ بَابِكَ ، سُبْحَانَكَ نَحْنُ الْمُضْطَرُّونَ الَّذِينَ أَوْجَبْتَ إِجَابَتَهُمْ ، وَ أَهْلُ السُّوءِ الَّذِينَ وَعَدْتَ الْكَشْفَ عَنْهُمْ
(4) كه (اگر تو ما را محروم و ممنوع از رحمتت فرمائى) در اين صورت ما بيچارگان از درگاه احسانت به كجا رويم.
منزهى تو پروردگارا ما اين بندگان مضطر و بيچارهايم كه تو بر خود اجابت دعايشان را لازم كردى و به رفع آلام و كشف سوء اسقامشان وعده فرمودى (آنجا كه در كتاب عزيزت فرمودى «امن يجيب المضطر اذا دعاه و يكشف السوء»
﴿5﴾
وَ أَشْبَهُ الْأَشْيَاءِ بِمَشِيَّتِكَ ، وَ أَوْلَى الْأُمُورِ بِكَ فِي عَظَمَتِكَ رَحْمَةُ مَنِ اسْتَرْحَمَكَ ، وَ غَوْثُ مَنِ اسْتَغَاثَ بِكَ ، فَارْحَمْ تَضَرُّعَنَا إِلَيْكَ ، وَ أَغْنِنَا إِذْ طَرَحْنَا أَنْفُسَنَا بَيْنَ يَدَيْكَ
(5) و اى خدا شبيهترين و مناسبترين امور عالم به مشيتت و اولى و اقدم امور به حضرتت در مقام عظمت و بزرگوارى ذات اقدست لطف و رحمت است در حق آنانكه به درگاهت از تو ترحم مىطلبند و فريادرسى كسانى كه (از جور روزگار و اهل روزگار) تو را به دادخواهى مىخوانند (يعنى تو در مقام عظمت و سلطنت بر ملك وجود بر ذات پاكت لازم كردهاى كه هر كس از تو استرحام كند و از دل طلب لطف و رحمت كند بر او ترحم فرمائى و هر مظلوم و بيچاره را كه به درگاهت فريادخواهى كند به فريادش رسى) پس تو اى خداى بر ما كه به درگاه كرمت به تضرع و زارى آمدهايم ترحم فرما و ما نيازمندان را كه به پيشگاه حضرتت از خود دست شستهايم (و خودى خود را فانى در وجه باقى تو نمودهايم) بىنيازى بخش
﴿6﴾
اللَّهُمَّ إِنَّ الشَّيْطَانَ قَدْ شَمِتَ بِنَا إِذْ شَايَعْنَاهُ عَلَى مَعْصِيَتِكَ ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ لَا تُشْمِتْهُ بِنَا بَعْدَ تَرْكِنَا إِيَّاهُ لَكَ ، وَ رَغْبَتِنَا عَنْهُ إِلَيْكَ .
(6) پروردگارا شيطان كه در حال گناه و عصيان تو از او پيروى مىكنيم بر ما سخت شماتت و نكوهش مىكند (كه ما را گمراه و بدكار نموده) پس درود فرست بر محمد (ص) و آل پاكش و بعد از آنكه ما او را ترك كرديم و رو به تو آورديم (و به درگاه رحمتت به توبه و زارى آمديم) شماتت و نكوهش شيطان را از ما دور ساز و ما را از پيروى او به شوق و رغبت به سوى حضرتت باز گردان اى مهربانترين مهربانان عالم