دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه محمود صلواتی

(1) بار خدايا، اگر ما را ببخشايى به فضل تو، و اگر عقوبتمان كنى به عدل توست.

(2) پس منت نه و عفوت را نصيب ما فرما، و به بخشايشت از عذابت رهايى‌مان بخشا، چرا كه ما را طاقت عدلت نيست، و هيچ يك از ما را مگر به بخشايشت رهايى نيست.

(3) اى بى‌نياز بى‌نيازان! اينك ما بندگان توايم به پيشگاهت، و من نيازمندترين نيازمندانم به درگاهت، به گشايشى كه در كار ما نهى بينوايى‌مان را جبران كن، و ما را به نوميدى از درگهت مران، كه هرگاه چنين شود، كسى را كه از تو نيكبختى خواسته بدبخت ساخته‌اى، و كسى را كه از فضلت احسان طلبيده محروم داشته‌اى.

(4) و در اين هنگام ما آوارگان كويت به كه روى آريم، و از درگاهت به كجا رويم؟. خداوندا تو منزهى! ما آن بيچارگانيم كه اجابتشان را واجب داشته‌اى، و آن رنج ديدگانيم كه وعده‌ى بهروزيشان داده‌اى.

(5) پروردگارا، همگون‌ترين چيزها با خواست و اراده‌ات، و سزاوارترين كارها به تو و بزرگواريت، بخشايشت بر كسى است كه از تو رحمت طلبد، و فرياد رسيت از كسى است كه از تو فريادرسى خواهد، پس، بر زارى ما به درگاهت ترحم‌آر و چون خود را بر آستانت افكنده‌ايم بى نيازمان دار.

(6) بار خدايا، چون بر نافرمانيت شيطان را پيروى كرديم، شيطان شماتتمان كرد، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و اكنون كه به خاطر فرمانبرداريت شيطان را وانهاده‌ايم، به وى پشت كرده و به كويت رو نهاده‌ايم، مجال شماتت و خرسندى بر ما را براى وى مگذار.