دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) بار خدايا! اگر بخواهى از ما درمى‌گذرى كه اين به فضل توست و اگر بخواهى به كيفر مى‌رسانى كه اين عين عدل توست.

(2) پس به كرمت عفو خود ارزانى ما دار، و به گذشتت ما را از عذابت در پناه خود گذار، كه بى گمان ما را در برابر اجراى عدالتت تاب و توان نباشد، و هيچ يك از ما بجز پناه بردن به عفوت راه گريزى نيابد.

(3) اى بى نياز بى نيازان، هان، ما بندگان توايم در پيشگاهت، و من محتاج‌ترين محتاجان به درگاهت، پس به دارايى‌ات بى نوايى‌مان چاره كن، و با حرمانت رشته اميدمان پاره مكن؛ و گرنه بدبخت كرده‌اى كسى را كه نيك‌بختى از تو خواسته، و محروم نموده‌اى كسى را كه دست طلب به دامن احسانت آويخته.

(4) از پيشگاهت به سوى چه كسى باز گرديم واز درگاهت به كجا روى آوريم؟ منزهى تو اى خدا ما همان بيچارگانيم كه قبول دعايشان را بر ما خود بايسته كرده‌اى و همان گرفتارانيم كه وعده گشايش به آنان داده‌اى.

(5) و ماننده‌ترين چيز به اراده‌ات و سزاوارترين كار به كبريايى‌ات مهر ورزيدن به كسى است كه از تو مهربانى خواسته و فريادرسى به كسى است كه به سويت پناه آورده پس بر زاريم به درگاهت رحم نما، و به پاس به خاك افكندن خويشتن در پيشگاهت بى نيازمان فرما.

(6) بار خدايا، بى گمان شيطان شادى و ريشخندمان زند آن گاه كه با معصيت از او پيروى كنيم، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و شيطان را شادمان مكن بعد از آن كه از او دورى گزيديم و به سويت روى آورديم.