دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا اگر خواهى كه از ما درگذرى، پس به سبب تفضل توست. و اگر خواهى كه ما را عذاب كن پس به موجب عدل توست.

(2) پس به آيين انعام خود عفو خويش را بى‌دريغ به ما ارزانى دار، و به سنت گذشت خود ما را از عذاب خويش ايمن ساز. زيرا كه ما تاب تحمل عدل تو را نداريم، و بى‌مدد عفوت براى احدى از ما نجاتى نيست.

(3) اى بى‌نياز بى‌نيازان، اينك ما بندگان توييم در پيشگاه تو، و من از همه‌ى محتاجان به تو محتاجترم پس به توانگرى خود فقر ما را جبران كن، و رشته‌ى اميد ما را با تيغ دريغ مبر، كه اگر چنين كنى كسى را كه از رحمت تو نيكبختى طلبيده بدبخت ساخته‌اى، و آن را كه از فضل تو اعانت خواسته، نوميد كرده‌اى.

(4) پس در اين صورت بازگشت ما از طرف تو به سوى كه خواهد بود؟ و از در خانه‌ى تو به كجا خواهيم رفت؟ منزهى تو اى خدا، از آنكه ما را از درگاه خود برانى. مائيم آن درماندگان كه اجابتشان را واجب ساخته‌اى، و مائيم آن گرفتاران رنج كه رفع گرفتارى را به ايشان وعده داده‌اى.

(5) و مناسبترين چيزها به مقتضاى مشيت تو، و سزاوارترين كارها براى تو در آئين عظمتت. رحمت آوردن بر كسى است كه از تو طلب رحمت كند، و فريادرسى از كسى است كه از تو فريادرسى خواهد. پس بر زارى ما نزد خود رحمت آور، و براى آنكه خود را در پيشگاهت به خاك افكنده‌ايم از گرفتارى نجاتمان بخش.

(6) خدايا شيطان كه از او پيروى كرديم ما را شماتت كرد پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و اكنون كه او را براى تو ترك كرديم و از طرف او به سوى تو متوجه شديم او را بر ما مجال شماتت مده.