دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خدايا! اگر بخواهى ما را ببخشى، پس به تفضل تو است، و اگر بخواهى عذاب كنى، به موجب عدالت تو خواهد بود،

(2) پس به رسم احسانت عفو و مغفرتت را بى‌دريغ، به ما ارزانى دار، و به آئين گذشتت ما را از عذابت ايمن فرما، زيرا ما تاب تحمل عدالتت را نداريم، و بى‌مدد عفوت، براى هيچ يك از ما نجاتى ميسر نيست،

(3) اى توانگر توانگران! اينك، ما بندگان تو، در پيشگاه توايم، و من نيازمندترين نيازمندان به تو مى‌باشم، پس به توانگرى گسترده‌ات تهيدستى ما را جبران كن، و رشته‌ى اميدمان را با تيغ دريغ، مبر، كه (اگر چنين كنى،) كسى را كه از رحمتت نيكبختى طلبيده، بدبخت ساخته‌اى، و آن را كه از فضل و مهر تو اعانت خواسته، محروم و نااميد گردانده‌اى،

(4) پس در اين حال، از ساحتت به كه رو كنيم؟ و از درگاهت به كجا رويم؟ تو پاك، و منزهى (از آنكه بخل به ورزى و ما را راه ندهى)، ما آن درماندگانيم كه پاسخ به دعايشان را واجب نموده‌اى، و آن گرفتاران رنجيم كه رفع گرفتارى را به آنان وعده فرموده‌اى،

(5) و شبيه‌ترين (و مناسبترين) چيزها به مقتضاى مشيتت، و شايسته‌ترين كارها براى تو در آئين عظمتت، ترحم بر كسى است كه از تو رحمت طلبد، و رسيدن به فرياد كسى كه از تو فريادرسى خواهد، پس بر زارى ما، در آستانت، رحم كن، و چون خود را در پيشگاهت به خاك افكنده‌ايم (و خويشتن را به تو سپرده‌ايم)، توانگرمان ساز (و به فريادمان رس).

(6) خدايا! شيطان، چون در نافرمانى‌ات همراهى‌اش نموديم، ما را سرزنش كرد، پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و اكنون كه شيطان را به خاطر تو ترك كرديم، و از او به سويت روى رغبت آورديم، وى را بر ما مجال سرزنش مده.