دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) خداوندا به خاطر فضل و احسانت اگر بخواهى ما را مى‌بخشى، و به خاطر عدالت و دادگريت اگر بخواهى ما را عذاب مى‌كنى.

(2) پس بر ما منت گذار و بخششت را بر ما آسان فرما، و با گذشت خود ما را از كيفرت رهايى بخش، چه اينكه، ما نمى‌توانيم عدالت تو را تحمل كنيم و هيچ يك از ما بدون بخشش تو، راه نجاتى نداريم.

(3) اى بى‌نياز بى‌نيازان، اينك ما بندگان تو، در اختيار توايم و من نيازمندترين نيازمندان به توام، پس نياز ما را با بى‌نيازى (و عطاى بى‌منتهاى) خويش بر طرف فرما، و اميد ما را با منع (از رحمت) خود نوميد مكن. زيرا، (اگر چنين كنى) بدبخت كرده‌اى كسى را كه از تو نيكى خواسته، و محروم ساخته‌اى آن را كه از فضل تو بخشش خواسته است.

(4) پس در آن صورت (كه به بدبختى و تيره‌روزى گرفتار شويم و از جانب تو محروم شويم) از پيشگاه تو رو به سوى كه آوريم و از درگاه تو به كجا رويم؟ پاك و منزهى تو، ما همان بيچارگانى هستيم كه اجابت آنها را واجب گردانيده‌اى، و همان بدحالانى هستيم كه رفع گرفتاريشان را وعده داده‌اى.

(5) شبيه‌ترين چيزها به مشيت تو و سزاوارترين كارها به ذات مقدس تو در عظمت و بزرگواريت، بذل رحمت و بخشش بر كسى است كه از تو درخواست رحمت كرده است و فريادرسى از كسى است كه از تو فريادرسى خواسته است. پس بر زارى و تضرع ما به درگاهت رحم كن، و چون خودمان را به تو سپرده‌ايم، بى‌نيازمان كن.

(6) خدايا به خاطر آنكه در راه معصيت تو از شيطان پيروى كرديم، او ما را سرزنش كرد. پس بر محمد و آل او درود بفرست، و پس از آنكه به خاطر تو شيطان را ترك كرديم و از او روى برگردانديم و به درگاه تو روى آورديم، سرزنش و شماتت او را از ما دور كن.