دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه عباس عزيزی

(1) بار خدايا، اگر اراده كنى كه از ما بگذرى، از فضل و احسان توست و اگر بخواهى ما را در كيفر كنى، از عدل و دادگرى تو است.

(2) پس به نعمت بى‌پايان خود، بخششت را بر ما ارزانى دار و به گذشتت ما را از كيفر رهايى ده كه ما را توان (تحمل) دادگرى تو نيست و بدون عفو و بخششت هيچ يك از ما را رهايى از عذاب نباشد.

(3) اى بى‌نياز بى‌نيازان، اينك ما بندگان تو در اختيار توايم و من، نيازمندترين نيازمندان به توام، پس به بى‌نيازى و عطاى خويش نياز ما را برطرف فرما و ما را با راندن از درگاه خود نوميد مگردان كه اگر از رحمتت بازداشتى، بدبخت كرده‌اى كسى را كه از تو نيكبختى خواسته و نوميد ساخته‌اى آن را كه از احسان تو، بخشش طلبيده.

(4) پس در اين هنگام (نوميدى) از جانب تو، به چه كسى روى آوريم و از درگاه تو به كجا برويم؟ (كه جز تو پناهى نداريم). منزه و پاكى تو و ما بى‌چاره‌گانيم كه (اجابت) دعاى آنان را واجب گردانيده‌اى و ما رنج ديدگانيم كه رفع گرفتارى‌شان را وعده داده‌اى.

(5) و شبيه‌ترين چيزها به اراده و خواست تو، و سزاوارترين كارها به ذات تو در بزرگوارى‌ات، رحمت و بخشش بر كسى كه از تو درخواست رحمت نموده و رسيدن به فرياد كسى است كه از تو فريادرسى طلبيده، پس به زارى ما به درگاهت رحم كن و چون خود را در اختيارت افكنده‌ايم بى‌نيازمان فرما.

(6) بار خدايا، چون بر نافرمانى تو از شيطان پيروى كرديم، ما را شماتت كرد و شادمانى نمود، پس درود فرست بر محمد و آل او، و اينك كه ما به جهت اطاعت تو، از شيطان دورى گزيده و به درگاهت رو آورديم، اندوهى به ما مرسان كه با آن ما را شماتت كند.