دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) بار خدايا اگر بخواهى از ما بگذرى از فضل و احسان تو است، و اگر بخواهى ما را به كيفر رسانى از عدل و دادگرى تو است،

(2) پس به نعمت (بى‌پايان) خود بخششت را بر ما آسان فرما، و به گذشتت (از گناهان) ما را از كيفرت رهائى ده، زيرا (در بازپرسى) ما را توانائى دادگرى تو نيست، و بى‌عفو و بخششت هيچيك از ما را رهائى (از عذاب) نه،

(3) اى بى‌نياز بى‌نيازان، اينك ما بندگان تو در اختيار توايم، و من نيازمندترين نيازمندان به توام، پس به بى‌نيازى و عطاى خويش احتياج ما را برطرف فرما، و ما را به بازداشتن (از رحمت) خود نوميد مگردان كه (اگر از رحمت بازداشتى) بدبخت كرده‌اى كسى را كه از تو نيكبختى خواسته، و نوميد ساخته‌اى آن را كه از احسان تو بخشش طلبيده،

(4) پس در اين هنگام (بدبختى و نوميدى) از جانب تو به كه رو آوريم، و از درگاه تو به كجا رويم؟ (جز تو پناهى نداريم) منزه و پاكى تو ما بيچارگانيم كه اجابت (دعا)شان را واجب گردانيده‌اى، و ما رنج‌ديدگانيم كه رفع گرفتاريشان را وعده داده‌اى،

(5) و شبيه‌ترين چيزها به اراده و خواست تو، و سزاوارترين كارها به ذات تو در بزرگواريت رحمت و بخشش بر كسى است كه از تو درخواست رحمت نموده، و رسيدن به فرياد كسى است كه از تو فريادرسى طلبيده، پس بر زارى ما به درگاهت رحم كن، و چون خود را در اختيارت افكنده‌ايم بى‌نيازمان فرما (از گرفتاريمان برهان)

(6) بار خدايا چون بر نافرمانيت از شيطان پيروى كرديم ما را شماتت كرد (و شادمانى نمود)، پس بر محمد و آل او درود فرست، و پس از آنكه ما براى تو از او دورى گزيده به درگاهت روآورديم اندوهى به ما مرسان كه (به آن) ما را شماتت كند