دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) بار خدايا اى كسى كه توصيف وصف كنندگان، تو را وصف نمى‌كند.

(2) و اى كسى كه اميد اميدواران از او فراتر نمى‌رود.

(3) و اى كسى كه پاداش نيكوكاران نزد او تباه نمى‌شود.

(4) و اى آنكه ترس عبادت‌كنندگان به او منتهى شود.

(5) و اى آنكه نهايت بيم پرهيزكاران او است.

(6) اين جايگاه كسى است كه بازيچه‌ى دست گناهان قرار گرفته و مهارهاى خطاها او را كشيده‌اند و شيطان بر او چيره گشته از اين جهت در اجراى امر تو كوتاهى ورزيده و از سر نادانى و غرور به آنچه از آن نهى كردى جامه‌ى عمل پوشيده است.

(7) مانند كسى كه به قدرت تو بر خود ناآگاه است و يا فضل و احسانت را درباره‌ى خويش انكار مى‌كند تا چون ديده‌ى هدايتش گشوده شود و ابرهاى كورى از برابرش برطرف گردد، ستمهايى كه بر خود نموده بشمرد و در امورى كه با خداى خود مخالفت كرده بينديشد آنگاه بزرگى گناهش را ببيند و به عظمت مخالفتش پى ببرد.

(8) پس در حالى كه دل به اميد تو بسته و از حضرتت شرمسار است به سوى تو رو آورده و از روى اطمينان به تو با شوق و رغبت متوجه تو شده و از روى يقين با طمع خود آهنگ تو نموده و از روى اخلاص با توشه‌ى ترس قصد تو كرده در حالى كه جز تو به احدى طمع نداشته و از هيچ چيز غير تو نمى‌ترسد.

(9) پس در حضورت با حال زارى ايستاده و ديده‌اش را از روى فروتنى به زمين دوخته و در برابر عزت تو با خوارى سر به زير افكنده و از سر فروتنى رازى را كه تو بهتر از او بدان آگاهى برايت آشكار ساخته و از سر خشوع گناهان خود را كه حضرتت به شمار آنها آگاهترى برشمرده و از مهلكه‌اى بزرگ كه بر علمت گذشته و از كار زشتى كه به فرمان تو او را رسوا كرده، به تو پناه آورده گناهانى كه لذتهايش سپرى شده ولى پيامدهاى زيانبخشش بجاى مانده است.

(10) الهى اگر اين بنده را عقوبت كنى عدل و داد تو را انكار نمى‌كند و اگر از وى بگذرى و بر او رحمت آورى عفوت را عظيم نشمرد زيرا كه تو خداى كريمى هستى كه عفو گناه بزرگ در نظرت بزرگ نيست.

(11) بار خدايا اينك منم كه در پيشگاهت مطيع و سر به فرمان آمده‌ام در اينكه خود به ما گفتى كه تو را بخوانيم، اكنون وفاى به وعده‌اى را كه در مورد اجابت خواسته‌ام داده‌اى از تو مى‌خواهم. زيرا كه فرموده‌اى «مرا بخوانيد تا خواسته‌ى شما را اجابت كنم»

(12) بار خدايا پس بر محمد و آلش درود فرست و با آمرزش خود به من رو آور چنانكه من با اعتراف بر گناه به تو رو آوردم و مرا از لغزشگاههاى گناهان برگير چنانكه در برابر تو پستى گزيدم و مرا در پرده‌ى خود بپوشان چنانكه در انتقام از من درنگ فرمودى.

(13) بار الها نيتم را در طاعتت استوار كن و بينشم را در بندگيت پابرجا فرما و مرا به اعمالى موفق كن كه به سبب آن چرك گناهان را از من بشويى و هنگام خروج از دنيا مرا بر آيين خود و پيامبرت محمد صلى الله عليه و آله بميران.

(14) بار الها در اين موقعيتى كه دارم از گناهان بزرگ و كوچكم و از گناهان پوشيده و آشكارم و از لغزشهاى گذشته و تازه‌ام به سويت باز مى‌گردم مانند توبه‌ى كسى كه خيال گناه در درونش نگذرد و انديشه‌ى بازگشت به گناه را به خاطرش راه ندهد.

(15) و تو خود اى پروردگار من در كتاب محكمت فرموده‌اى كه توبه را از بندگانت مى‌پذيرى و از زشتى گناهان درمى‌گذرى و توبه كنندگان را دوست دارى پس بر اساس وعده‌ى خود توبه‌ام را بپذير و همانطور كه ضمانت نموده‌اى از گناهانم بگذر و چنانكه شرط فرموده‌اى محبتت را بر من لازم فرما.

(16) و من هم تعهد مى‌كنم كه به آنچه پسند تو نيست برنگردم و ضمانت مى‌نمايم كه به كارى كه مورد نكوهش توست باز نگردم و پيمان مى‌بندم كه از تمام گناهان دورى كنم.

(17) بار خدايا تو به آنچه من انجام داده‌ام آگاهترى پس بر من ببخش و بيامرز آنچه را از من خبر دارى و مرا با قدرت خود به سوى آنچه دوست دارى متوجه ساز.

(18) خداوندا گرفتاريهايى بر دوشم سنگينى مى‌كند كه آنها را به ياد دارم و گرفتاريهايى نيز هست كه فراموش كرده‌ام و همه‌ى آنها در برابر ديده‌ى توست كه به خواب نمى‌رود و نزد علم توست كه در آن فراموشى راه ندارد پس در مقابل آن گرفتاريها به صاحبانش عوض بده و گرانى آن را از من دور كن و سنگينى آن را از دوش من بردار و مرا از نزديك شدن و انجام مانند آن باز دار.

(19) الهى جز با حفظ تو قدرت وفاى به توبه‌ى خود ندارم و جز به قوت تو توان خوددارى از گناهان ندارم پس مرا با نيروى كافى تقويت كن و خود عهده‌دار نيروى بازدارنده از گناهم باش.

(20) الهى هر بنده‌اى كه به سويت بازگردد و حضرتت به علم غيبى كه دارى مى‌دانى كه او توبه‌شكن و بازگردنده به گناه و خطاى خويش است پس من به تو پناه مى‌برم از آنكه چنين باشم اينك اين توبه‌ى مرا چنان توبه‌اى قرار ده كه پس از آن نيازمند توبه‌اى ديگر نباشم توبه‌اى كه سبب نابودى گناهان گذشته و ايمنى از گناه در بقيه‌ى ايام عمر باشد.

(21) خداوندا از نادانى خود از پيشگاهت عذر مى‌خواهم و درباره‌ى كردار بدم از تو بخشش مى‌طلبم پس از روى احسان مرا در پناه رحمت خويش درآور و از راه تفضل لباس عافيت بر من بپوشان.

(22) الهى و از هرچه مخالف خواست تو بوده يا از گردونه‌ى محبت تو بيرون مى‌برد از خاطراتى كه در قلبم گذشته و نگاههاى چشمم و گفتارهاى زبانم چنان توبه‌اى مى‌كنم كه هر يك از اندامم به سهم خود از كيفرت سالم ماند و از انتقام و قهرى كه بيدادگران از آن مى‌هراسند ايمن گردد.

(23) الهى بر تنهاييم در پيشگاهت و تپيدن قلبم از ترست و لرزه‌ى اندامم از هيبتت رحم كن زيرا گناهانم- اى پروردگار من- مرا در جاى رسوايى و خوارى در پيشگاهت نشانده پس اگر سكوت كنم كسى از جانب من سخن نمى‌گويد و اگر شفيع و ميانجى بطلبم سزاوار شفاعت نيستم.

(24) بار خدايا بر محمد و آلش درود فرست و بزرگواريت را درباره‌ى خطاهايم شفيع من فرما و گناهانم را با گذشت خود بر من ببخش و جزايم را از عقوبت خود قرار مده و دامان احسانت را بر من بگستر و مرا در پرده‌ى عفوت بپوشان و با من بسان نيرومندى رفتار كن كه بنده‌اى ذليل با زارى به درگاهش رفته و او بر وى ترحم نموده يا بسان رفتار ثروتمندى رفتار كن كه فقيرى سر راهش نشسته و او از وى دستگيرى نموده.

(25) بار الها مرا از (كيفر) تو پناه دهنده‌اى نيست پس بايد عزت توانائيت پناهم دهد و براى من شفيعى به سوى تو نيست پس بايد فضل و احسان تو شفيعم شود و گناهانم مرا ترسانيده است، پس بايد (گذشتت) مرا ايمن سازد.

(26) پس آنچه بر زبان آوردم از روى نادانى به كردار زشتم و در اثر فراموشى كارهاى بد گذشته‌ام نيست بلكه براى آن است كه آسمان تو و هر كه در آن است و زمين تو و هر كه بر روى آن است پشيمانى را كه براى تو آشكار كردم و توبه‌اى را كه به سبب آن به تو پناه بردم بشنوند.

(27) تا شايد برخى از آنان در سايه‌ى رحمتت بر جايگاه بدم رحم كند يا بر پريشان حاليم بر من رقت آورد آنگاه دعايى به حال من كند كه از دعاى خود من نزد تو به اجابت نزديكتر باشد يا شفاعتى نمايد كه از شفاعت خودم نزد تو استوارتر باشد و رهاييم از خشم تو و دستيابيم به خشنوديت در آن باشد.

(28) الهى اگر پشيمانى در پيشگاه حضرتت توبه است پس من از همه پشيمان‌ترم و اگر ترك گناه توبه محسوب مى‌شود پس نخستين توبه‌كننده منم و اگر استغفار سبب ريختن گناهان است پس من در برابرت از استغفار كنندگانم.

(29) بار الها همان‌گونه كه به توبه و بازگشت فرمان دادى و پذيرش آن را ضمانت فرمودى و بر دعا ترغيب نمودى و نسبت به آن وعده‌ى اجابت دادى پس بر محمد و آلش درود فرست و توبه‌ام را بپذير و از رحمتت با نوميدى باز مگردان زيرا كه حضرتت بر گناهكاران بخشنده‌اى و بر خطاپيشگان كه از صميم دل به تو بازمى‌گردند مهربانى.

(30) بار الها بر محمد و آلش درود فرست همچنان كه بوسيله‌ى او ما را هدايت فرمودى و بر محمد و آلش درود فرست همچنان كه به سبب او ما را رهايى كرامت كردى و بر محمد و آلش درود فرست، درودى كه در قيامت و در روز نياز به تو از ما شفاعت كند زيرا تو بر هر چيز توانايى و آن بر تو سهل و آسان است.