دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، اى آن كه زبان وصف‌كنندگان ز وصفت فرو ماند،

(2) اى آن كه اميد آرزومندان از تو فراتر نمى‌رود.

(3) اى آن كه مزد نيكوكاران نزد تو تباه نمى‌گردد.

(4) اى آن كه پرستندگان بيش از همه از تو مى‌ترسند.

(5) اى آن كه پرهيزگاران بيش از همه از تو بيم در دل دارند.

(6) اين، جايگاه كسى است كه گناهانش او را بازيچه‌ى دست خود كرده‌اند و خطاها عنان اختيارش را در كف گرفته‌اند و شيطان بر وى چيره گشته، و او از روى سستى در عمل به آنچه فرموده‌اى، كوتاهى كرده، و از سر فريب، آنچه را نهى كرده‌اى، مرتكب شده است؛

(7) همچون كسى كه نمى‌داند هستى‌اش در دست قدرت توست، يا همچون كسى كه بخشش بسيار تو در حق خودش را انكار مى‌كند، تا آن زمان كه چون چشم بصيرت گشوده شود و ابرهاى كورى از برابرش پراكنده گردند، ستم‌هايى را كه در حق خود كرده، بر شمرد، و در مخالفت‌هايى كه با پروردگار خود ورزيده، بينديشد. پس نافرمانى بزرگ خود را بزرگ، و مخالفت سنگين خود را سنگين مى‌بيند.

(8) آنگاه رو به سوى تو مى‌آورد، در حالى كه به تو اميدوار و از تو شرمنده است، و از سر اطمينان روى دلش را به آستان تو گردانيده، و با يقين خويش، طمع ورزانه، آهنگ تو كرده، و مخلصانه، با توشه‌ى ترس خود نزد تو آمده است. چشم اميدش از هر چه غير تو كه ديگران را به طمع انداخته، بسته شده است، و دلش از ترس هر چه غير تو كه ديگران را به وحشت افكنده، تهى گشته.

(9) اكنون، با حال زار و نزار در حضورت ايستاده، و با فروتنى چشم بر زمين دوخته، و در پيشگاه عزتت، سرش را به خوارى فرود آورده، و فروتنانه، راز دلش را كه تو به آن داناترى، با تو در ميان نهاده، و متواضعانه برخى گناهان خود را شمرده، كه تو شمارشان را بهتر مى‌دانى، و از آن كارهايى ناپسندى كه به قضاى تو مايه‌ى رسوايى‌اش گشته، به درگاه تو استغاثه مى‌كند؛ گناهانى كه خوشى‌هاى آنها از ميان رفته است و فرجام‌هاى بدشان تا هميشه دامنگير وى خواهد بود.

(10) اى معبود من، اگر چنين بنده‌اى را كيفر دهى، عدل تو را منكر نشود، و اگر او را ببخشايى و به رحمت خود بنوازى، بخششت را (پيش لطف تو) بزرگ و شگفت نشمارد؛ زيرا تو آن پروردگار بزرگوارى كه آمرزش گناهان سترگ در نگاهت بزرگ نباشد.

(11) خدايا، اين منم كه نزد تو آمده‌ام، در حالى كه فرمانبردار توام به دعايى كه بدان امر كرده‌اى، و خواهان وفا به وعده‌ى اجابتت هستم؛ آنجا كه فرموده‌اى: «بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را».

(12) خدايا، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و با بخشش خود به من روى‌آور، همچنان كه من با اعتراف خود به درگاه تو روى آورده‌ام، و مرا از پرتگاه گناهان برآور، آن‌سان كه من خود را براى تو پست گردانده‌ام، و لغزش‌هايم را در پرده‌ى عفو خود بپوشان، آنگونه كه در انتقام گرفتن از من درنگ فرموده‌اى.

(13) خدايا، قصد مرا در فرمانبردارى‌ات استوار ساز، و بصيرتم را در پرستش خود قوى گردان، و مرا به كارهايى توفيق ده كه با آنها آلودگى گناه را از من بشويى، و چون بخواهى مرا بميرانى، بر آيين خود و آيين پيغمبرت محمد صلى اللّه عليه و آله و سلّم بميران.

(14) خدايا، اينك كه در پيشگاه تو ايستاده‌ام، از گناهان بزرگ و كوچك، و بدى‌هاى پنهان و آشكار، و لغزش‌هاى گذشته و اكنون خود به سوى تو باز مى‌گردم؛ مانند كسى كه بازگشته و ديگر انديشه‌ى هيچ گناهى را به خود راه نمى‌دهد و آهنگ گناه نيز نخواهد كرد.

(15) اى معبود من، تو خود در كتاب استوارت فرموده‌اى كه بازگشت بندگانت را آغوش مى‌گشايى و بدى‌هايشان را مى‌آمرزى و آنان را كه از گناه به سوى تو باز مى گردند دوست مى‌دارى. پس آن گونه كه وعده فرموده‌اى، بازگشت مرا پذيرا شو، و چنان كه بر عهده گرفته‌اى، از بدى‌هاى من درگذر، و آن‌سان كه شرط كرده‌اى، محبت خود را بر من لازم گردان.

(16) اى پروردگار من، شرط من با تو اين است كه ديگر به كارى رو نكنم كه پسند تو نيست و بر عهده مى‌گيرم كه گرد كارى نگردم كه تو را خوش نمى‌آيد، و پيمان مى‌بندم كه دورى گزينم از هر چه معصيت توست.

(17) خدايا، تو از من به آنچه مى‌كنم آگاه‌ترى. پس گناهانى را كه مى‌دانى، بر من ببخشاى، و به قدرت خود، مرا به سوى آنچه دوست مى‌دارى برگردان.

(18) خدايا، حقوقى بر عهده‌ى من است كه بعضى را به ياد دارم و برخى را فراموش كرده‌ام، ولى همه‌ى آنها پيش چشم هميشه بيدار تو، و در احاطه علم توست كه فراموشى بدان راه نمى يابد. پس تو خود آن حقداران را عوض ده، و گناه مربوط به حق ايشان را بر من ببخشاى، و بار سنگين آن را بر دوش من سبك گردان، و مرا از انجام دادن گناهى همانند آن در امان دار.

(19) خدايا، بازگشت من از گناه پايدار نخواهد ماند مگر اين كه تو مرا نگاه دارى، و از خطاها باز نتوانم ايستاد مگر اين كه تو مرا نيرو دهى. پس با نيرويى كفايت‌كننده مرا توانايى ده، و با عصمتى بازدارنده از گناه، يارى‌ام فرما.

(20) خدايا، چه بسا بنده‌اى كه از گناه به درگاه تو بازگرديده، و تو به علم غيب خويش مى‌دانى كه او توبه‌ى خود را خواهد شكست و بار ديگر به گناه و خطاى خود باز خواهد گشت. پناه مى‌برم به تو كه چنين باشم. پس اين توبه‌ى مرا توبه‌اى قرار ده كه بعد از آن نيازمند توبه‌اى نشوم، توبه‌اى باشد كه بار گناهان گذشته را از من بردارد، و مرا در باقى عمر، از گزند گناهان به سلامت دارد.

(21) خدايا، من از نادانى خود نزد تو پوزش مى‌طلبم، و براى كردار ناشايست خود، بخشايش مى‌خواهم. پس بر من منت گذار و در سايه‌ى رحمت خويش جايم ده و تفضل فرما و بر من جامه‌ى عافيت پوشان.

(22) خدايا، من از هر كارى كه خواست تو نبوده يا دوستى‌ات را از ميان مى‌برده است، توبه مى‌كنم: از هر انديشه‌ى بد كه به دلم راه يافته، و هر نگاه زير چشمى گناه‌آلود، و هر گفتار نابجاى زبانم؛ توبه‌اى كه با آن يكايك اعضايم را از عقوبت‌هاى تو به سلامت مانند، و از خشم دردناك تو كه تجاوزگران از آن در هراس‌اند، ايمنى يابند.

(23) خدايا، بر تنهايى من در پيشگاه خود، و تپش‌هاى قلبم از ترس خود، لرزه‌هاى اعضايم از شكوه خود، رحمت آور؛ زيرا گناهانم- اى پروردگار من- مرا در برابر تو به رسوايى افكنده است. اگر به خاموشى تن دهم، هيچ كس به جاى من سخن نخواهد گفت، و اگر براى خود شفاعت خواهم، سزاوار آن نباشم.

(24) خدايا، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و لطف خود را شفيع گناهان من ساز، و به آيين مهربانى خويش از بدى‌هاى من درگذر، و مرا به آنچه سزاوار آنم عقوبت مفرما، و سفره‌ى احسان خود را بر من بگستران، و زشتى‌هاى مرا پرده‌پوشى نما، و با من همانند شخص پيروزمندى رفتار كن كه بنده‌اى خوار و ذليل در برابرش به زارى درافتاده و او آن بنده را به مهر مى‌نوازد، يا همچون توانگرى كه بنده‌اى فقير بر سر راهش نشسته و او آن بنده را بى‌نياز مى‌سازد.

(25) خدايا، هيچ كس مرا پناه ندهد، پس عزت تو بايد مرا در پناه خود گيرد. هيچ كس پيش تو از من شفاعت نخواهد كرد، پس فضل تو بايد شفيع من گردد. گناهانم مرا به هراس افكنده است، پس عفو تو بايد در امانم دارد.

(26) همه‌ى آنچه را گفته‌ام، از آن رو نيست كه از زشتى كار خويش بى‌خبرم و كردار ناپسند پيشين خود را از ياد برده‌ام، بلكه مى‌خواهم آسمان تو و هر كس در آن است، و زمين تو و هر كس بر روى آن است، همگى، پشيمانى آشكار من در پيشگاه تو و توبه‌ام را كه با آن به تو پناه آورده‌ام، بشنوند،

(27) تا شايد يكى از ايشان، به لطف تو، بر پريشان حالى من دل بسوزاند، يا آشفتگى‌ام او را به رقت آورد و در حق من دعايى كند كه آن را پيش از دعاى من به استجابت رسانى، و يا از من شفاعتى كند كه نزد تو از شفاعت من استوارتر باشد و به سبب آن از بند خشمت رهايى يابم و در حريم خشنودى‌ات پاى نهم.

(28) خدايا، اگر پشيمانى پيش تو بازگشت به سوى توست، پس من پشيمان‌ترينم؛ و اگر گناه نكردن همان توبه كردن است، پس من توبه كارترينم؛ و اگر پوزش خواهى از گناه سبب آمرزش است، پس من از تو پوزش مى‌خواهم.

(29) خدايا، همچون كه ما را به توبه فرمان داده‌اى و پذيرفتن توبه را بر عهده گرفته‌اى، و همان گونه كه ما را به دعا برانگيخته‌اى و اجابت آن را وعده فرموده‌اى، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و بازگشت مرا به سوى خويش آغوش گشاى، و مرا با نااميدى از رحمت خود برمگردان. اين تويى كه گناهكاران را مى‌پذيرى و با خطاپيشگان بازگشته از گناه مهر مى‌ورزى.

(30) خدايا، پس بر محمد و خاندانش درود فرست، زيرا تو ما را به همت او راه راست بنمودى؛ و بر محمد و خاندانش درود فرست، چون به هدايت او نجاتمان بخشيدى؛ و بر محمد و خاندانش درود فرست؛ درودى كه در روز رستاخيز و روز احتياج به تو، ما را دستگير شود، كه تو بر هر كار توانايى، و برآوردن اين خواسته‌ها بر تو آسان است.