دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) بارالها! اى كسى كه توصيف كنندگان توان وصف تو را ندارد!

(2) و اى آن كه اميد اميدواران از تو در نگذرد!

(3) و اى كسى كه اجر و پاداش نيكوكاران نزد او ضايع و تباه نگردد!

(4) اى منتهاى خوف عبادت كنندگان!

(5) و اى غايت ترس پرهيزگاران.

(6) اين مقام و جايگاه كسى است كه بازيچه‌ى دست گناهان شده و زمام اختيارش در دست خطايا افتاده و شيطان بر او چيره گشته، پس از هر آنچه بدان امر فرموده‌اى از روى تفريط، كوتاهى كرده و از سر غرور از آنچه نهى كرده‌اى گرفتار شده.

(7) همچون كسى كه به قدرت تو بر خويش جاهل است يا مانند كسى كه منكر فضل و احسان تو بر خود است، تا آن زمان كه چشم هدايتش باز شود و ابرهاى نابينايى او از مقابلش به كنار رود، آن ظلم‌هايى را كه بر خود روا داشته را شماره نمايد و در امورى كه با خداى خويش مخالفت ورزيده تفكر كند، پس بزرگى عصيان و سركشى بزرگ خويش را ببيند و بزرگى عصيان و نافرمانى خويش را بزرگ يابد.

(8) پس در حالى كه پيش تو شرمنده شود، با اميدوارى به سوى تو آيد و با اعتماد تمام، روى دل به جانب تو كرده و از باب يقين به سبب طمع خويش آهنگ تو نموده و از سر اخلاص، با خاطرى بيم‌ناك، قصد تو كرده است. در حالى كه جز تو به احدى طمع نورزيده و از هيچ چيزى غير تو هراس به خود راه نداده.

(9) پس در خدمتت ايستاده، با حالتى زار و از روى خشوع چشم بر زمين دوخته و در برابر عزت و شكوه تو با ذلت و خوارى سر به زير انداخته، از باب خضوع راز درونى خويش را كه تو بهتر از خودش بدان آگاهى آشكار ساخته، و از روى خشوع گناهان خويش را كه تو آگاه‌ترى، برشمرده. و از امر بزرگى كه در علم تو گذشته و از كار زشتى كه در حكم تو مايه‌ى رسوائى‌اش شده به تو پناه آورده: از همان گناهانى كه لذت‌هايش پشت كرده و رفته است و پيامدهاى ناگوارش بر جا مانده و گريبانگير گشته است.

(10) منكر عدل تو نشود- اى خداى من!- اگر عقوبتش كنى و اگر وى را عفو كنى و رحمت آورى، عفو تو را بزرگ نشمارد زيرا كه تو پروردگار بزرگوارى هستى كه آمرزش گناه بزرگ براى تو بزرگ نمى‌نمايد.

(11) خدايا! پس اينك اين منم كه مطيع و فرمان پذير امر تو هستم و در آنچه فرموده‌اى كه عبارت است از دعا كردن. و از تو وفاى به وعده‌اى را كه درباره‌ى اجابت دعا داده‌اى خواهانم چرا كه خود فرموده‌اى: «مرا بخوانيد تا اجابت كنم شما را.»

(12) خدايا! پس بر محمد و آل او درود فرست و با آمرزش خويش مرا بپذير، همچنان كه من با اقرار و اعتراف نزد تو آمده‌ام و همچنان كه براى تو خودم را خوار و زبون ساخته‌ام، تو نيز مرا از افتادن در گرداب‌ها و لغزش‌گاه‌هاى گناهان حفظ فرما. و همانطور كه در انتقام‌گيرى از من درنگ كردى بر من پرده‌پوشى فرما.

(13) بارالها! نيتم را در طاعت خويش ثابت نگه دار و بصيرت و بينش مرا در عبادت و بندگى خويش مستحكم فرما و مرا به انجام دادن اعمالى كه سبب مى‌شود چرك گناهان را از من بشويى موفق بدار و به هنگام مرگ، مرا به ملت و آيين خود و آيين نبى خود محمد- كه سلام تو بر او باد- بميران.

(14) خدايا! من به سوى تو توبه مى‌كنم در اين جايگاهى كه هستم، از گناهان بزرگ و كوچك و از گناهان مخفى و آشكار و از لغزش‌هاى ديرين و تازه، توبه‌ى كسى كه انديشه‌ى گناهى از خاطرش نگذرد و فكر برگشتن به گناه را در نهانش خطور ندهد.

(15) و تو خود- اى خداى من!- در كتاب استوارت گفته‌اى كه: «توبه را از بندگانت مى‌پذيرى و از سيئات و بدى‌ها درمى‌گذرى» و «توبه كنندگان را دوست مى‌دارى» پس توبه‌ام را بپذير همان‌گونه كه وعده فرمودى، و از سيئات و بدى‌هايم درگذر همانگونه كه ضمانت و تعهد فرمودى، و محبت خويش را بر من لازم گردان همانگونه كه شرط نمودى.

(16) و من نيز- اى پروردگارم!- با تو شرط مى‌كنم كه گرد آنچه ناخوشايند توست نگردم، و ضمانت و تعهد مى‌كنم به كارى كه مذموم و مورد نكوهش توست بازنگردم و عهد مى‌كنم كه از تمام معاصى و گناهان دورى گزينم.

(17) خدايا! تو بدانچه كرده‌ام از من آگاه‌ترى، پس آنچه را مى‌دانى ببخش و به قدرت خويش مرا به آنچه دوست مى‌دارى متوجه كن.

(18) خدايا! بر ذمه‌ى من وبال حقوقى است كه آن‌ها را به ياد دارم و برخى را فراموش كرده‌ام ولى همه‌ى آن‌ها در برابر چشم تو كه خواب بدان راه ندارد مخفى نيست، و علم تو كه فراموشى در آن نيست بر آن‌ها احاطه دارد، پس در مقابل آن‌ها به صاحبانش عوض عطا فرما و وزر و وبال آن‌ها را از دوش من بردار و سنگينى آن‌ها را سبك گردان و مرا از اين كه به مثل آن‌ها نزديك شوم بازدار.

(19) خدايا! من جز به نگهدارى تو نمى‌توانم بر توبه‌ى خويش وفادار بمانم و نمى‌توانم از گناهان خوددارى كنم، مگر به قوت تو. پس به قوت كافى مرا قوت بخش و خود عهده‌دار بازدارندگى من از معاصى باش.

(20) خدايا! هر بنده‌اى كه به سوى تو توبه كند و تو به علم غيبى كه دارى مى‌دانى كه او توبه‌اش را مى‌شكند و دوباره به گناه و خطايش برمى‌گردد، پس من به تو پناه مى‌برم كه چنان باشم، پس چنان كن كه اين توبه‌ى من، توبه‌اى باشد كه بعد از آن محتاج توبه‌اى ديگر نباشم، توبه‌اى باشد كه موجب محو و پاك سازى گناهان گذشته‌ام باشد و در آينده نيز موجب سلامت و ايمنى من از گناه گردد.

(21) خدايا! من از جهل خويش به درگاهت معذرت خواهى مى‌كنم و از كار زشت خويش طلب بخشش مى‌كنم. پس از روى احسان، مرا در كنف و پناه رحمت خويش طلب قرار ده و از سر تفضل، مرا در جامه‌ى عافيت خويش مستور فرما.

(22) خدايا! من از هر چه خلاف اراده و خواست توست، و از هر چه كه از محبت تو خارج است به سوى تو توبه مى‌كنم: از خاطرات قلبم و نگاه‌هاى چشمم و گفته‌هاى زبانم؛ توبه‌اى كه هر يك از اعضايم به سهم خود از كيفرهاى تو سالم بماند و از قهر و غضب دردناك تو كه تجاوزگران از آن مى‌ترسند، ايمن گردند.

(23) خدايا! پس بر تنهايى‌ام در برابر تو و بر تپش قلبم از خشيت و ترس تو و بر لرزش اركان و اعضايم از هيبت تو، رحم كن، زيرا گناهانم- اى پروردگارم! مرا در آستان تو به خاك خزى و زبونى افكنده، پس اگر سكوت اختيار كنم، هيچ كس از من سخنى نگويد و اگر از خويش شفاعت نمايم، سزاوار نيستم كه شفاعتم پذيرفته گردد.

(24) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و كرم و بزرگواريت را شفيع خطاياى من گردان و به عفو خويش از سيئات و بدى‌هايم درگذر و مرا به كيفرى كه شايسته‌ى آن هستم كيفر مده و احسان خويش را بر من بگستران و مرا در پرده‌ى عفو خويش بپوشان. و با من همان رفتارى را داشته باش كه شخص شكست ناپذير و مقتدر با بنده‌ى ذليل خويش دارد، بنده‌اى كه به درگاهش با تضرع و زارى رفته، يا رفتار شخص ثروتمندى را داشته باش كه بنده‌ى فقيرى بر سر راهش ايستاده و از او دستگيرى مى‌كند.

(25) خدايا! مرا از تو پناه دهنده‌اى نيست، پس بايد كه در سايه‌ى عزت خويش پناهم دهى و مرا در نزد تو شفيعى نيست، پس بايد كه فضل تو شفيع من گردد و خطاياى من، مرا به وحشت و ترس انداخته، پس بايد كه عفو تو مرا امان دهد.

(26) چرا كه آنچه بر زبان راندم به خاطر جهل و نادانى‌ام به بدكرداريم نيست و در اثر فراموشى كارهاى نكوهيده‌ى سابقم نيست، بلكه بدان جهت است كه آسمان تو و هر چه در آن است و زمين تو و هر چه بر آن است ندامت و پشيمانى مرا كه براى تو اظهار كردم و توبه‌اى را كه به واسطه‌ى آن بر تو پناه آوردم، بشنوند؛

(27) تا مگر به رحمت تو، برخى از ايشان به وضع دلخراش و پريشانم رحمت آورند، يا بر بدحالى من رقت آورند و در حق من دعايى كنند، كه تو آن دعا را از دعاى من زودتر اجابت فرمايى، با شفاعتى كنند كه از شفاعت من نزد تو محكم‌تر باشد، و موجب نجات من از غضب تو و رسيدن به رضاى تو گردد.

(28) خدايا! اگر ندامت و پشيمانى در پيشگاه تو، توبه محسوب مى‌شود پس من از پشيمان‌ترين پشيمانان هستم و اگر ترك معصيت تو، بازگشت به سوى توبه حساب مى‌آيد پس من از نخستين بازگشت كنندگانم و اگر استغفار و طلب آمرزش موجب ريزش گناهان است پس من پيش تو از استغفار كنندگانم.

(29) خدايا! پس همان طور كه به توبه امر كردى و پذيرش آن را تضمين نمودى و بر دعا كردن ترغيب كردى و به اجابت آن نيز وعده فرمودى، پس بر محمد و آل او درود فرست و توبه‌ام را بپذير و مرا به نوميدى بازمگردان، چرا كه تو پذيرنده‌ى توبه‌ى گناهكارانى و بر خطاكاران بازگشت كننده‌ى بسوى تو مهربانى.

(30) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست همانگونه كه ما را به سبب او نجات دادى و رهايى بخشيدى، و درود فرست بر محمد و آل او، چنان درودى كه در روز قيامت و هنگام نياز و حاجت ما به تو، شفاعت ما برخيزد، زيرا كه تويى بر همه چيز توانا و اين بر تو سهل است و آسان.