دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خدايا! اى كسى كه توصيف وصف كنندگان او را وصف ننمايد،

(2) و اى كسى كه از او نمى‌گذرد اميد اميدواران،

(3) و اى كسى كه پاداش نيكوكاران نزد او تباه نمى‌گرد،

(4) و اى كسى كه اوست پايان ترس عبادت كنندگان،

(5) و اى كسى كه اوست نهايت بيم پرهيزكاران،

(6) اين جايگاه كسى است كه گناهان او را دست به دست كرده، و مهارهاى خطاها او را (به دنبال خود) كشيده‌اند، و شيطان بر او چيره گشته، پس در آنچه به آن دستور داده‌اى از روى كم كارى كوتاهى نموده، و آنچه نهى فرموده‌اى از سر غرور انجامش داده،

(7) مانند كسى كه از قدرت تو بر خود نادان است، يا مانند كسى كه احسان بسيار تو را به خود منكر است، تا چون ديده‌ى هداى براى او گشوده شد، و ابرهاى كورى از پيش او پراكنده شد، آنچه به آن بر خود ستم نموده شماره كرده، و در آنچه به آن پروردگار خويش را مخالفت نموده انديشه كرده، پس نافرمانى بزرگش را بزرگ ديده و مخالفت عظيمش را عظيم،

(8) و با اميد به تو و شرمسارى از تو به سويت رو آورده، و با اعتماد به تو خواهشش را به تو متوجه ساخته، پس از روى يقين با طمع خود تو را قصد نموده، و از روى اخلاص با ترس خويش آهنگ تو كرده، همانا طمع او از هر كه غير توست كه در او طمع شده مبرا است، و ترس او از هر ترسيده شده‌اى كه غير توست رفت،

(9) پس در پيشگاهت زار ايستاده، و ديده‌اش را از روى فروتنى به زمين دوخته، و به خاطر عزتت با خوارى سر به زير افكنده، و از سر فروتنى راز خود را آنچه تو از او بدان آگاهترى برايت آشكار ساخته، و از روى خشوع گناهان خود را آنچه تو بهتر ضبطش نموده‌اى بر شمرده، و از بزرگى آنچه در علم تو او را هلاك ساخته از تو فريادرسى خواسته، و از زشتى آنچه در حكم تو او را رسوا ساخته، (فريادرسى) از گناهانى كه لذتهايش سپرى شده و رفته، و پيامدهايش بجاى مانده و دامنگير شده،

(10) اى خداى من! اگر او را مجازات كنى عدل تو را انكار نمى‌كند، و اگر از او درگذرى او را دلسوزى نمايى گذشت تو را بزرگ نمى‌شمارد، زيرا تو پروردگار بزرگوارى هستى كه آمرزش گناه بزرگ بر او بزرگ نيايد.

(11) خدايا! پس اينك منم كه در پيشگاهت آمده‌ام در حالى كه فرمانبر دستور توام كه به دعا دستور دادى، و خواستار وفا به وعده‌ى توام كه به اجابت وعده دادى، آن زمان كه فرموده‌اى: «مرا بخوانيد تا براى شما برآورده سازم».

(12) خدايا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و با آمرزش خود به من رو آور چنانكه من با اعتراف خود به تو رو آوردم، و مرا از مكانهاى انداختن گناهان بردار چنانكه من خود را براى تو پست نمودم، و مرا به پوشش خود بپوشان چنانكه در انتقام از من درنگ نمودى.

(13) خدايا! قصد مرا در فرمانبريت پايدار گردان، و بينائيم را در پرستشت استوار ساز، و مرا به كارهايى موفق كن كه به آن چرك گناهان را از من بشويى، و هنگامى كه قبض روحم مى‌كنى مرا بر دين خود و آيين پيغمبرت محمد عليه‌السلام - بميران.

(14) خدايا! همانا من در اين جايگاهم به سويت باز مى‌گردم از گناهان بزرگ و كوچك خود، و از گناهان پنهان و آشكارم، و از لغزش‌هاى گذشته و تازه‌ام، مانند بازگشت كسى كه با خود حديث گناه نگويد، و برگشتن به گناه را در دل نگذارند،

(15) و تو خود - اى خداى من!- در كتاب استوار خويش فرموده‌اى: كه توبه را از بندگانت مى‌پذيرى، و از گناهان در مى‌گذرى، و آنان را كه پيوسته توبه مى‌كنند دوست مى‌دارى، پس چنانكه وعده فرمودى توبه‌ام را بپذير، و چنانكه ضمانت نموده‌اى از گناهانم درگذر، و چنانكه شرط كرده‌اى دوستى خود را براى من حتمى گردان،

(16) و شرطم با تو - اى پروردگارم!- اين كه به آنچه ناپسند توست برنگردم، و ضمانم اين كه به آنچه مورد نكوهش توست رجوع ننمايم، و پيمانم اين كه از همه‌ى گناهان تو دورى كنم.

(17) خدايا! تو به آنچه كرده‌ام داناترى، پس بيامرز آنچه را كه مى‌دانى، و مرا به قدرت خويش به سوى آنچه دوست دارى بازگردان.

(18) خدايا! بر دوشم مطالباتى است كه آنها را به ياد دارم، و مطالباتى كه فراموششان كرده‌ام، و همه‌ى آنها در برابر ديده‌ى توست كه نمى‌خوابد، و علم تو كه فراموش نمى‌كند، پس در مقابل آن مطالبات به صاحبانش عوض ده، و بار سنگين آن را از من بيفكن، و سنگينى آن را از من سبك گردان، و مرا از اين كه به مانند آنها نزديك شوم نگهدار.

(19) خدايا! مرا جز به نگهدارى تو به توبه وفاء نيست، و و جز به تو توانائيت (توان) خوددارى از گناهان نيست، پس مرا به نيرويى توانا گردان، و به نگهدارى باز دارنده همراهيم نما.

(20) خدايا! هر بنده‌اى كه به سويت بازگردد و او در علم غيب تو نزد شكننده و بازگشت كننده در گناه و خطاى خويش است، پس من به تو پناه مى‌برم از آن كه چنين باشم، پس اين توبه‌ام را توبه‌اى قرار ده كه پس از آن نيازمند توبه‌اى نباشم، توبه‌اى كه باعث نابود شدن گناهان گذشته، و سلامتى در آنچه باقى مانده باشد

(21) خدايا! همانا من از نادانى خود به درگاهت عذر مى‌خواهم، و از كردار بدم از تو بخشش مى‌خواهم، پس از باب احسان مرا در پناه رحمت خويش درآور، و از روى تفضل به پرده‌ى سلامت خود بپوشان

(22) خدايا! من به سوى تو باز مى‌گردم از هر چه مخالف رضاى توست، يا از محبتت دور است از انديشه‌هاى دلم، و نگاههاى زير چشمى‌ام، و گفتارهاى زبانم، بازگشتى كه به آن هر عضوى جداگانه از كيفرهايت سالم ماند، و از قهرهاى دردناكت كه تجاوزگران از آن مى‌ترسند در امان باشد.

(23) خدايا! بر تنهائيم در پيشگاهت و تپش قلبم از ترست رحم كن، و (نيز) بر لرزه‌ى اندامم از هيبت، زيرا كه - اى پروردگار من! گناهانم مرا در جاى رسوائى در درگاهت بها داشته، پس اگر سكوت كنم كسى از جانب من سخن نگويد، و اگر ميانجى طلبم سزاوار شفاعت نيستم.

(24) خدايا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و كرمت را در خطاهايم شفيع گردان، و به گذشت خويش بر گناهانم مهربانى كن، و مرا از عذاب خود كه جزاى من است پاداش مده، و فضل خود را بر من بگستر، و مرا به پرده‌ى (عفو) خويش بپوشان، و با من رفتارى چون رفتار نيرومندى كن كه بنده‌ى خوارى به درگاهش زارى كرده و او بر وى ترحم كرده، يا مانند رفتار ثروتمندى كه بنده‌ى بى‌چيز نزد او رفته و او حالش را نيكو ساخته.

(25) خدايا! از تو برايم پناه دهنده‌اى نيست پس بايد عزت تو پناهم دهد، و نه برايم شفيعى به سوى تو پس بايد احسان تو شفاعتم نمايد، و خطاهايم مرا ترسانده پس بايد گذشت تو مرا ايمن سازد،

(26) بنابراين آنچه گفتم از روى نادانى به بدى كردارم نيست، و نه از روى فراموشى كار ناشايستم كه گذشته، بلكه براى آن است كه بشنود آسمان تو و هر كه در آن است، و زمين تو و هر كه بر روى آن است ندامتى را كه براى تو آشكار كردم، توبه‌اى را كه در آن به تو پناه بردم،

(27) تا شايد برخى از آنان به رحمتت به خاطر بدى جايگاهم به من رحم نمايند، يا به خاطر بدى حالم مهربانى بر من او را در رسد (فراگيرد)، به سبب آن كه از جانب او دعايى به من رسيده كه از دعاى من نزد تو شنيدنى‌تر است، يا شفاعتى كه از شفاعت من نزد تو استوارتر است، كه رهائيم از خشمت و دستيابيم به خشنوديت به وسيله‌ى آن باشد.

(28) خدايا! اگر پشيمانى بازگشت به سوى توست پس من پشيمان‌ترين پشيمانهايم، و اگر ترك نافرمانيت توبه است پس من نخستين توبه كنندگانم، و اگر طلب آمرزش سبب ريختن گناهان است پس من در پيشگاهت از درخواست كنندگان آمرزشم.

(29) خدايا! چنانكه به توبه فرمان دادى، و پذيرش (آن) را ضمانت فرمودى، و بر دعا ترغيب نمودى، و روا ساختن (آن) را وعده فرمودى، پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و توبه‌ام را بپذير، و مرا به محل نوميدى از رحمت خود باز مگردان، زيرا تو بر گنهكاران آمرزنده‌اى، و بر خطاكاران توبه كننده مهربانى،

(30) خدايا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، چنانكه به سبب او ما را هدايت نمودى، و بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست همچنانكه به سبب او ما را خلاصى دادى، و بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست درودى كه در روز قيامت روز نياز به تو ما را شفاعت كند، زيرا تو بر هر چيزى توانايى، و آن بر تو آسان است.