دعای 54 ( درخواست از خدا برای دور کردن غم و اندوه ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) بگيرى، كنى دور، هر هم و غم توانم دهى تا از آن وارهم تو رحمانى و بندگان را چه بيم رحيمى، فزايى به لطف عميم درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان غمم را بگير، اندهم دور ساز به سوى تو آوردم اينك نياز

(2) خدايى و يكتايى و بى‌نياز نه زاده، نه زاييده گرديده باز نه همتاش باشد نه مانند و يار خدايا نگهدار و پاكم بدار ز من دور كن رنج و اندوه را ممان بر دل من تو اين كوه را

(3) خدايا من اين از تو خواهم درست كه سختم نياز و توان است سست گناهم فزون و نماندست كس كه باشد در اين فقر فريادرس به اين ناتوانى توانم دهد به عصيان ز بخشش نشانم دهد به جز تو كه از لطف آكنده‌اى همانا بزرگى و بخشنده‌اى مرا دست گير از خداوندگار به كارى خود دوست دارى بدار

(4) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا در آن دم كه مى‌خوانيم چنان كن كه با صدق ميرانيم نيازم به دنيا نماند دگر تو و عشق تو باشدم در نظر توكل ببخشا، بده راستى مبادا ز غير توام كاستى

(5) گر آنها نوشتند از من گناه خدايا پناه و خدايا پناه ببخشاى بيمى چو بيم عباد چو آن كس كه بر درگهت سر نهاد يقينى چو آنان كه اندر رهند توكل كنند و همى سر نهند

(6) مرا رغبت و بيم فرماى بيش ز نوعى كه دادى به ياران خويش

(7) مرا حاجت اين است و نبود گريز بيفزاى بر رغبت و ميل نيز

(8) ببخشاى و از آن ملامت مكن مرا شرمسار قيامت مكن چنان كن كه آن گردد از آن من بياموز خود نيز برهان من سلامت ببخشاى بر جسم من مرا دور كن از بلا و محن

(9) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا بر آنها درود تو باد كه كار جهانى بدانها گشاد