خداوند متعال به حضرت موسى عليه السلام فرمود: از من بپرس در اين كره زمين بدترين بنده ات چه كسى است؟ گفت: خدايا ! بدترين بنده تو كيست؟ گفت: كسى كه مردم را از من نااميد كند. من نمى خواهم مردم از من جدا شوند. من نمى خواهم گوينده اى به نام گوينده اسلامى با مردم طورى حرف بزند و طورى مرا و قيامت را نشان بدهد كه مردم بگويند: اگر خدا اين است، نخواستيم.
نعوذ بالله معنايش اين نيست كه پروردگار وادار شده است تا ناز ما را بكشد كه تو را به خودم قسم، جهنم نرو، بلكه به بهشت برو. اين حرف ها بوى لطف، رحمت و كرم خدا را مى دهد. بوى عنايت و عشق. خدا عاشق ما است. ضربه خوردن معشوق را نمى خواهد.
قلب مرده با چه چيز زنده مى شود؟ اگر پدر و مادر، معلم و اجتماعى، قلب را مى ميراند، قلب مرده، عقل كه نمرده است. اين همه قلب مرده در دنيا هست، اما عقل آنها كار مى كند ؛ چون اختراع مى كنند، مى سازند، كار مى كنند.
پيام هاى نورى دايم از طرف خدا به سوى عقول شعاع مى اندازد، بعد از چند سال قلب مردگى، ناگهان مى گويد: ما كه همه حرف ها را شنيديم، حرف ابولهب، ابوجهل، يزيد و معاويه و امثال آنها، يك بار نيز حرف ابى عبدالله عليه السلامرا بشنويم، ببينيم آنان چه مى گويند. ما كه همه صداها را شنيديم، برويم به عالم ربانى بگوييم: شما چه مى گوييد؟ اين هدايت هاى درونى نسبت به بشر زياد شده است.
منبع : پایگاه عرفان
