اخلاق خوبان، ص: 242
گرانبهايی است كه پيامبر باكرامت اسلام صلی الله عليه و آله به يادگار گذارد.
«1»
ما نيز اگر بخواهيم به بهشت موعود حق راه يابيم جز با تمسك و توسل به اين دو سرمايه جاوانه امكان پذير نيست.
همچنانكه در دنيا نيز دست يابی به هر حقيقت جز با اتصال و ارتباط قرآن كريم و عترت پيامبر ممكن نمی نمايد.
طريق رسيدن
باری، با پای عقل و خرد هرگز نمی توان راه را طی كرد و به حقيقتی دست يافت، همچنانكه آن لاك پشت در رسيدن به مقصدِ منظور عاجز و ناتوان بود.
|
عقل جزوی را وزير خود مگير |
عقل كل را ساز ای سلطان وزير «2» |
|
كسی كه تنها با تكيه بر عقل خويش پيش می رود، كورانه عصا می زند كه البته آسيب زده، و آسيب نيز می بيند.
|
ما كه كورانه عصاها می زنيم |
لاجرم قنديل ها را بشكنيم «3» |
|
همچنانكه اگر كسی دست به دامان اين دو يادگار آسمانی شود، اما پيش از رسيدن لب به سخن بگشايد، سقوط و شكست او نيز محتوم و مسلم است، و برای هميشه تباه و هلاك می شود.
بنابراين، اين دو سرمايه گرانمايه، بی نهايت، مغتنم است. و جايگزين نمودن اين دو با هر چيز ديگر همچون جايگزين نمودن طلای ناب با خرمهره ای بی بهاست.
______________________________ (1) بحار، ج 35، ص 184.
(2) مثنوی معنوی، دفتر چهارم، بيت 1258.
(3) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 437.
