اخلاق خوبان، ص: 215
دولت و اقبال
عزيزان! بياييد از اين پس عاشق خدا باشيم، و اگر دل می دهيم تنها به او داده، كه در پی آن هزاران دولت و اقبال برخاسته و پروانه وار بر دامان ما خواهند نشست.
اگر تا كنون دل به چيز و يا كسی ديگر داده ايم، هرچه باشد و هركه باشد رها ساخته، و تنها به او دل داده و عاشق او باشيم كه بسی سودآور است.
ای دل صد دله دل را يله كن
باری، دل را بايد جز از خداوند يَله كرد، و تنها و تنها مالامال از عشق وی ساخت، آنهم به جِدّ و با جديت تمام، و نه با دعوی و سخن های گزاف، كه اين جز به استهزاء گرفتن خداوند نيست.
و خداوند لاجرم استهزاء كنندگان را به آتش می نشاند.
و از همين رو بسياری در قيامت حسرت و افسوس می خورند كه چرا خداوند را به استهزاء گرفته اند.
«1»
|
نه شيخ می دهدم توبه نه پير مغان می |
ز بس كه توبه نمودم ز بس كه توبه شكستم |
|
و خداوند فرمود:
ای داود! آنكه كسی را عاشق است نسبت به آنچه معشوق كند، هرچند خلاف طبع و مرام وی باشد، غمگين نخواهد شد، بل دلشاد و دلخوش است.
______________________________ (1) زمر/ 56.
