اخلاق خوبان، ص: 127
وصايای اهل بيت
خاك، پست است هرچند بلند و رفيع و برآمده از زمين باشد. و از اين رو، بسان فرشی گسترده است. و نه تنها آدميان كه بهائم نيز بر آن راه می روند، و نه تنها آب دهان بل فضولات خود را نيز بر آن می ريزند. اما همين خاك پست، با همان فضولات پست تر، دست به دست هم داده و دانه ها را سبز، و سبزه ها را درخت، و درختان را به ثمر می نشانند.
و اين، برای ما پيغامی داشته و درسی می آموزد كه: كمتر از دانه ها كه پست ها را به كار بسته و از آنها نيز بهره می جويند و سبزی و طراوت و رشد می يابند، نباشيم.
و البته بزرگان اهل معنی همين درس را آموخته، و همين شيوه را به كار بسته اند.
همچنانكه امام محمد غزالی يكی از اين شمار است، كه از راهزنان، كه مردمی پست و ناجوانمردند، چيزها آموخت.
