اخلاق خوبان، ص: 96

ای كاش! فلانی را به دوستی و همنشينیِ خود نمی گرفتم.

كه با من هر چه كرد آن آشنا كرد

آشنايی با او بود كه مرا با خدا بيگانه ساخت، و دوستی با او بود كه زمينه ساز دشمنی خداوند شد.

و اين آيه از كتاب خدا بيانگر حقيقتی مسلَّم است، و آن اينكه: دوست، آشنا، و همنشين، تاثيری ژرف و عميق بر انسان دارد، و اگر سُوء و شُوم و بد باشد می تواند برای آدمی حسرت و زيانی ابدی به بار آورد.

از اين رو در آداب دينی، اكيداً، تاكيد می رود كه از صحبت ناجنس و همنشينیِ با بدان پرهيز بايد نمود.

زيرا نشستن با مردمان بد و آلوده، مايه آلودگی و تباهی خواهد بود.

باری، لكه های ننگ و بدنامی، تنها حاصلی است كه آدمی از رهگذر نشست و همراهی مردم بد و آلوده نصيب می برد.

______________________________
(1)) حافظ.

(2)) حافظ.

(3) سنايی غزنوی