اخلاق خوبان، ص: 243

پس، مباد فريب رنگ و نيرنگ ها خورده و با كلمات دهن پركنِ مجلات و مكتوبات داخلی و خارخجخی خود را ببازيد و از اين دستگيره های هدايت دست كشيده، و خدای ناكرده به جای اين دو، هوس و خواهش دل را حاكم كنيد.

خواستِ دل

يك سخنی كه، به اسف، به صورت فرهنگ حاكم شده است اين است كه هركسی در انجام هر كاری، دل و خواست خود را بهانه می كند، و می گويد: دلم می خواهد. چنين دلی، به خداوند سوگند گِل است، و با اشاره ای از هم پاشيده و فرو خواهد ريخت.

تنها دلی كه دل است و می ماند و حريم و حرم خداوند می شود آن دلی است كه قربانی حق شود. و چنان محو او باشد، كه از خود بی خود، و همه «او» شود. و تا انسان به اين منزلت راه نيابد، از دربار رحمت و عنايت حق مسافت ها فاصله دارد.