وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي الاِسْتِعَاذَةِ مِنَ الْمَكَارِهِ وَ سَيِّيَ الْأَخْلَاقِ وَ مَذَامِّ الْأَفْعَالِ
از دعاهاى امام عليهالسلام است در پناه بردن به خدا از سختيها و بدى اخلاق و كردارهاى نكوهيده
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنيِّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَيَجَانِ الْحِرْصِ ، وَ سَوْرَةِ الْغَضَبِ ، وَ غَلَبَةِ الْحَسَدِ ، وَ ضَعْفِ الصَّبْرِ ، وَ قِلَّةِ الْقَنَاعَةِ ، وَ شَكَاسَةِ الْخُلْقِ ، وَ إِلْحَاحِ الشَّهْوَةِ ، وَ مَلَكَةِ الْحَمِيَّةِ
(1) بار خدايا به تو پناه مىبرم از حرص و آز (بر دنيا)، و تندى غضب و خشم، و تسلط حسد (بر ديگران)، و سستى صبر و شكيبائى (در كارها) و كمى قناعت (به دادههاى خدا) و سوء خلق و بدخوئى، و افراط (تجاوز از حد) خواهش نفس، و غلبهى عصبيت (و جانبدارى از ناحق)
﴿2﴾
وَ مُتَابَعَةِ الْهَوَى ، وَ مُخَالَفَةِ الْهُدَى ، وَ سِنَةِ الْغَفْلَةِ ، وَ تَعَاطِي الْكُلْفَةِ ، وَ إِيثَارِ الْبَاطِلِ عَلَى الْحَقِّ ، وَ الْإِصْرَارِ عَلَى الْمَأْثَمِ ، وَ اسْتِصْغَارِ الْمَعْصِيَةِ ، وَ اسْتِكْبَارِ الطَّاعَةِ .
(2) و از پيروى هوس(هاى نفسانى) و مخالفت هدايت و رستگارى، و خواب غفلت و اقدام بر كارهاى با مشقت (كه باعث بيزارى شود) و اختيار باطل بر حق، و مداومت بر گناه، و كوچك شمردن معصيت و نافرمانى، و بزرگ داشتن طاعت و بندگى
﴿3﴾
وَ مُبَاهَاةِ الْمُكْثِرِينَ ، وَ الْإِزْرَاءِ بِالْمُقِلِّينَ ، وَ سُوءِ الْوِلَايَةِ لِمَنْ تَحْتَ أَيْدِينَا ، وَ تَرْكِ الشُّكْرِ لِمَنِ اصْطَنَعَ الْعَارِفَةَ عِنْدَنَا
(3) و از به خود نازيدن ثروتمندان، و خوار شمردن فقراء و نيازمندان، و بدرفتارى با زيردستان (زن، فرزند، خدمتگزار..) و شكر بجا نياوردن از كسى كه به ما نيكوئى و احسان نموده،
﴿4﴾
أَوْ أَنْ نَعْضُدَ ظَالِماً ، أَوْ نَخْذُلَ مَلْهُوفاً ، أَوْ نَرُومَ مَا لَيْسَ لَنَا بِحَقٍّ ، أَوْ نَقُولَ فِي الْعِلْمِ بِغَيْرِ عِلْمٍ
(4) و از اينكه ستمگرى را كمك كنيم، يا آنكه ستم رسيدهاى را خوار گردانيم، و آنچه حق ما نيست بطلبيم، و در علم (اصول دين و فروع آن) از روى نادانى سخن بگوئيم،
﴿5﴾
وَ نَعُوذُ بِكَ أَنْ نَنْطَوِيَ عَلَى غِشِّ أَحَدٍ ، وَ أَنْ نُعْجِبَ بِأَعْمَالِنَا ، وَ نَمُدَّ فِي آمَالِنَا
(5) و پناه مىبرم به تو از غش (و خيانت) با كسى را قصد كنيم، و در كردارهايمان خودپسند باشيم، و آرزوهايمان را دراز گردانيم،
﴿6﴾
وَ نَعُوذُ بِكَ مِنْ سُوءِ السَّرِيرَةِ ، وَ احْتِقَارِ الصَّغِيرَةِ ، وَ أَنْ يَسْتَحْوِذَ عَلَيْنَا الشَّيْطَانُ ، أَوْ يَنْكُبَنَا الزَّمَانُ ، أَوْ يَتَهَضَّمَنَا السُّلْطَانُ
(6) و پناه مىبرم به تو از بدى راز نهفتهى در دل و از كوچك شمردن گناه خرد، و از اينكه شيطان بر ما دست يابد، يا روزگار ما را بدبخت گرداند، يا پادشاه بر ما ستم نمايد،
﴿7﴾
وَ نَعُوذُ بِكَ مِنْ تَنَاوُلِ الْإِسْرَافِ ، وَ مِنْ فِقْدَانِ الْكَفَافِ
(7) و پناه مىبرم به تو از اقدام بر اسراف (زيادهروى كردن در زندگى) و از نيافتن روزى به اندازهى نيازمندى
﴿8﴾
وَ نَعُوذُ بِكَ مِنْ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ ، وَ مِنَ الْفَقْرِ إِلَى الْأَكْفَاءِ ، وَ مِنْ مَعِيشَةٍ فِي شِدَّةٍ ، وَ مِيتَةٍ عَلَى غَيْرِ عُدَّةٍ .
(8) و پناه مىبرم به تو از شماتت و شاد شدن دشمنان، و از محتاج شدن به سوى افراد مردم همانند خود و از زندگى در سختى، و از مردن بىآنكه آمادهى آن باشم (و توشهى سفر آخرت بردارم)
﴿9﴾
وَ نَعُوذُ بِكَ مِنَ الْحَسْرَةِ الْعُظْمَى ، وَ الْمُصِيبَةِ الْكُبْرَى ، وَ أَشْقَى الشَّقَاءِ ، وَ سُوءِ الْمَآبِ ، وَ حِرْمَانِ الثَّوَابِ ، وَ حُلُولِ الْعِقَابِ
(9) و پناه مىبرم به تو از بزرگترين تاسف و افسوس (در آخرت) و بزرگترين مصيبت و اندوه (در دين) و بدترين بدبختى، و از بدى بازگشت (به دوزخ) و نوميدى از پاداش (بهشت) و رسيدن كيفر (در قيامت)
﴿10﴾
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَعِذْنِي مِنْ كُلِّ ذَلِكَ بِرَحْمَتِكَ وَ جَمِيعَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ ، يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ .
(10) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا و همهى مردان و زنان با ايمان را به رحمتت (كه هر چيز را فرا گرفته) از آنچه كه گفته شد پناه ده اى مهربانترين مهربانان