دعای 8 ( دعا برای پناه بردن به خدا از سختی ها ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) ز حرص از صولتش خشمى پديدار و بر آز و حسد يا ضعف و بيمار كه از آن مضطرب در خوف از او ز صبرش در پناه تو كنم رو الهى آرزويم در پناهت پناهم بخش تا در پيشگاهت كه شخص آزمند و خودپسندى نباشم جز كه تو آن را پسندى و مگذارى كه خشم من تواند حصار بردبارى را شكاند كه حمله از حسد سوقش به خفت مناعت فطرتم را در مذلت الهى بر طمع از خصلت خويش دنائت آبرو را مى‌برد بيش و بدخويى دل هر دوستان را شكاند قوه بخشد دشمنان را لجاجت شهوت و سرسختى ما فروكش همت ادراكى ما كه پرده از عفاف ما زند چاك پناهم سوى تو اى قادر پاك الهى از حميتهاى جاهل و ناهنجار عصبيت به باطل كه او اين حرمت انسانى ما ندارد پاس و شد بدنامى ما كه پا را از حريم اجتماعى تجاوز كرده ره سوى مناهى‌

(2) به ذات اقدس خود ده پناهم پناهم ده كه منعم بر گناهم و تا در ظلمت جهل و ضلالت به دور افتم من از نور هدايت و هم بيغوله را از شاهراهى بر آن نشناخته را هم ز چاهى مدار اين را روا در خواب غفلت فرو افتم كشم رنج مذلت مدار اين را روا بر خاطر خويش كه پا بر روى حق بطلان نهم پيش خداوندا تو مگذارى وجودم به دامان پليديها به سوقم و مگذارى كه هم در معصيتها كه هر چندى به كوچك در نظرها شمارم كوچك آن را در ملاهى و بى‌پروا كنم رو بر مناهى مدار اين را روا بر طاعت خويش كه او در اندكى نزدم بود بيش‌

(3) به خود بالم چنان در خودپسندى كزو گردن فرازم در بلندى كه از اين خودپسندى كيفر حاصل فرو مانم ز ادراك از فضايل خداوندا به سوى تو پناهم پناهم ده و اين را از تو خواهم كه آتش را از اين نخوت و فرعن ز اعمالم نيندازى به خرمن الهى رحم بر بيچارگيم و مگذارى كه اين ديوانگيم به زير دست خود خشم و خشونت روا داريم سختى و مذلت الهى آنچنان كن زيردستان ز دست ما نرنجد يا هراسان كه آنها در حق ما مرحمت را محبتها روا و مرتبت را ز پاداش و سپاس ما دلش شاد ز ما خشنود و داند خويش آزاد الهى آنچنان كن تا توانيم كه قدر شكر نعمت را بدانيم‌

(4) پناهم بر تو اى خلاق حاكم از اينكه ظالمى را در مظالم ز كردارش ستايم بهر توفيق و ناهنجاريش يارى و تشويق پناهم بر تو اى قيوم دادار كه مظلومى به چنگال ستمكار من آن را واگذارم در مذلت و يا اينكه توانم هست قدرت بر او كرده حمايت در ركابش و خوددارى نكرده از نجاتش پناهم بر تو چون يكتا خدايى از اينكه بر حق خود اكتفايى نياوردم ز حقم در كنم پا و ز آنچه در خورم نبود تمنا خداوندا پناه تو بجويم از آنچه كه نمى‌دانم بگويم و چون جاهل به معلومات معلول بپردازم نظر آيد كه معقول كه چون خود راه جويان را هدايت به گمراهى رسانم در ضلالت‌

(5) به درگاهت پناه آرم خدايا كه ره بر ديگران نيرنگهاها ز حيله يافتن راهى گشاييم زيان مردم و ملت بخواهيم پناه آرم به درگاه تو ياهو كه چون آن مردمان پست و بدخو و راضى باشم از اين كار و كردار به نزد ديگران لب را ز گفتار همى گردنكشانه خودستايى به ابراز لياقت خودنمايى به درگاهت پناه آرم خدايا كه بر اين خواهش و آز و هواها ز حدش بگذرانيم از سفاهت و پيوسته با رضايش رضايت كه بر تامين قلب ما ز خواهش بر اين مقصد نموده سعى و كوشش‌

(6) مدار اين را روا پروردگارم كه در پنهان ما از آنچه كارم كه پنهان ناستوده‌تر ز پيدا و ظاهر نزد مردم خوب و زيبا ز ناهموارى و زشتى سيرت نهفته ماند او در قلب و طينت مدار اين را روا اى حى سبحان كه بر چشمان ما كوچك گناهان حقارت بنگريم و كرده تكرار و همواره بورزيمش ز اصرار بدين ترتيب شيطان را به خود راه ز شيطان پيروى گرديده گمراه به درگاه تو از ايام نكبت پنا آرم ز افساد حكومت‌

(7) به درگاهت پناه اى حى غفار از اينكه دخل اندك خرج بسيار روا دارم كه چون اسرافكاران درافتم در پشيمانى پشيمان پناه من تويى پروردگارى ز بى‌چيزى بمانم روزگارى كه كف بر سوى همكيشان تلاشم و از آنان به كافى در معاشم‌

(8) خدايا از تباهى معيشت سياهى روزگار و در مذلت كند دشمن به من زين رو شماتت و هم آن دوستان بر من ملامت پناه من تويى داناى اسرار مكن در زندگيم نزد كس خوار پناه من تو در دنياى فانى فقيرانه نمايم زندگانى و ناهنگام از اين دار دنيا به دنياى دگر ناگه كشم پا نباشد اين مجالى تا كه توبت نيابم فرصتى بهر انابت‌

(9) از آن حسرت كه در حرمان بزرگى و از آن فاجعه عظما سترگى ز بدبختى و سوء عاقبت را به فقدان تندرستى عافيت را كه از آن رحمتت محروم درگاه شكنجه تا ابد آرد به همراه پناه من تويى اى كردگارم اميد عفو و بخشش از تو دارم‌

(10) الهى حرمت نام محمد (ص) كزو صل على آل محمد مرا زين مهلكه از اين مصاعب كه از آن ياد كردم در مطالب تو دارى بر كنارم از گناهان چو آنان بر تو آوردند ايمان پناه ما تويى اى حى سبحان ز بخشايش كرم فرماى احسان‌