دعای 8 ( دعا برای پناه بردن به خدا از سختی ها ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا پناه و خدايا پناه كه از شور آزم بدارى نگاه هم از خشم و بى‌تابى و از حسد كه تا قعر دوزخ مرا مى‌برد هم از آز زان رو كه رنج نياز قناعت چو كم گشت آيد فراز حميت كه در دل شود جاى گير شود بر تن و جان چنان شير چير

(2) مذلت به دنيا همين است بس كه طى گردد عمرى به راه هوس بريدن ز حق سوى باطل شدن فرو خفتن از جهل و غافل شدن خدايا مبادم چنان پيشگاه كه تا بر هدايت شوم سد راه مبادا شوم در رهى پايدار كه گردد گناهى در آن آشكار مباد آن كه خود آورم در شمار گنه گر چه ناچيز و خرد است، خوار گر از طاعتى سازيم بهره‌ور بزرگ آيد و گرددم جلوه‌گر

(3) خدايا پناه و خدايا پناه مبادا در افتم در اين قعر چاه ز فخرى كه بر مال دنيا بود كه گر بر شناسيش بيجا بود كجا ديده هرگز به كار آيدم كه بى‌چيز در ديده خوار آيدم مرا دور مى‌دار از اين اتفاق كه با زيردستم نباشد وفاق مبادا كه از نيكى ديگران نيايد سپاسى مرا بر زبان

(4) مبادا كه يار ستمگر شوم ستمديده را خصم ديگر شوم به ناحق كنم ميل آن خواسته كه ناگشته بهر من آراسته نباشد مرا علم و گويى سخن بپا گردد از آن سخن بس فتن

(5) خدايا پناه و خدايا پناه كه اينها نباشند هرگز به راه نخست آن كه در كار و گفتار ما خيانت فزايد ز آثار ما دگر آن كه از عجب اعمال خويش بخوانيم شيطان به دنبال خويش دگر آن كه از آرزوى دراز در دوزخ آيد سوى ما فراز

(6) ز رازى كه پنهان درون دل است وز آن رنج و نامردمى حاصل است خدايا پناه و خدايا پناه مرا دار از آفت آن نگاه وز آن معصيت كش شمارم حقير رها ساز جانم مرا دست گير مبادا كه شيطان دون لعين به ما دست يازد فتد در كمين و يا بخت بر ما شكست آورد به نكبت بدين سوى دست آورد و يا حاكمى ظالم و نابكار برآرد ز ما با عداوت دمار

(7) خدايا پناه و خدايا پناه تو ما را در افكن در اين مرز و راه ز حد و ز اندازه آگاه كن ز اسراف بر تاب و بر راه كن مبادا شود رنج از آن دراز كه روزى نباشد به قدر نياز

(8) خدايا پناه و خدايا پناه تو از اين بلا دار ما را نگاه كه دشمن شود شاده از حالمان زبان برگشايد به دنبالمان شود دست ما سوى آنكس دراز كه او نيز چون ماست اهل نياز وز آن زندگانى كه در سختى است عجين با غم و در و بدبختى است وزان تلخ‌تر مرگ آيد فراز نباشى مهيا و غرق نياز

(9) خدايا پناه و خدايا پناه چه سازم اگر تو ندارى نگاه از آن حسرت و آن مصيبت كز آن فراتر نيابى به هستى نشان از آن تلخكامى و آن بخت بد كز آن تلخ‌تر در جهان سر نزد از آن بازگشتى كه هرگز مباد وز آن غير ابليس كس نيست شاد ز نوميدى از ثواب و بهشت كه چون كفر ابليس تلخ است و زشت وز آن دم كه آيد زمان عقاب كند دور اين بيم از ديده خواب

(10) درود تو بر احمد و آل او درود جهانى به دنبال او مرا زين همه با همه مؤمنان ببخشاى و از رنج درده امان مرا گر نشايد تو را زيبد آن تو اى مهربانتر ز هر مهربان