مرز اول توبه، براى اين كه جلوى دشمن را ببندد، عبارت است از اراده، عزم و تصميم بر ترك گناه، اراده اى كه خود اميرمؤمنان عليه السلام در نهج البلاغه صاحب اين اراده را چنين تعريف مى كند. البته، حضرت آن را به شكل ظاهرى تعريف نمى كند و مى گويد: «كَالْجَبَلِ الرَّاسِخِ لَا تُحَرِّكُهُ الْقَوَاصِفُ، وَ لَا تُزيلُهُ الْعَوَاصِفُ.» حتماً منظور مولا از مسأل «كَالْجَبَلِ الرَّاسِخِ»، عزم و اراده مؤمن است. حضرت مى گويد: اين اراده، اراده اى است كه مؤمن در برابر هر خطرى كه مى خواهد در دنيا متوجّه او شود، با آن، مثل كوه مى ايستد. با اين ايستادگى، آبروى خطر را مى ريزد و آن خطر نمى تواند به او هيچ آسيبى برساند؛ همان اراده اى كه زن فرعون كرد. ما كه مَرديم، بايد چنين اراده اى داشته باشيم، اراده اى كه زن فرعون كرد، با اين كه خطر زيادى هم متوجّه او بود. امّا همان طورى كه در قرآن آمده، اين زن با چنين اراده اى، آبروى فرعون و قواى او را از بين برد، و قواى فرعون و خود فرعون بعد از مدت كوتاهى، در رود نيل غرق شدند. ولى وقتى كتاب خدا مى خواهد چهر زن فرعون را نشان دهد، پروردگار مى فرمايد: اين زن در پيشگا من غرق در عنايت است، و نه تنها هيچ خطرى متوجّه او نشد، بلكه به آبروى او هم اضافه شد. اين سرنوشت استقامت اراده، عزم و تصميم انسان مومن است.
منبع : پایگاه عرفان
