تأليفات :: اخلاق خوبان

اخلاق خوبان، ص: 99

آب می زند.

دلا نزد كسی بنشين كه او از دل خبر دارد		به زير آن درختی رو كه او گل های تر دارد
درين بازار عطاران مرو هر سو چو بی كاران		به دكان كسی بنشين كه دكان شكر دارد
ترازو گر نداری پس ترازو ره زند هر كس		يكی قلبی بيارايد تو پنداری كه زر دارد
به هر ديگی كه می جوشد مياور كاسه و منشين		كه هر ديگی كه می جوشد درون چيزی دگر دارد
نه هر كلكی شكر دارد نه هر زيری زِبَر دارد		نه هر چشمی نظر دارد، نه هر بحری گهر دارد «1»

قابل تامل

البته نكته ای كه در خصوص همنشينی قابل تامل و اهتمام است اين است كه همنشينی تاثيری يكجا و دفعی در پی ندارد، بلكه به تدريج و آرامی و كندی، تاثيرگذار می شود، به گونه ای كه گاه در آغاز كار هيچگونه تاثيری آشكار نخواهد بود، اما در پايان كار همه چيز پيدا می شود و آفتابی می شود.

و همين موجب شده است كه بسياری تن به همنشينی مردم پست داده، و مغرورانه ادعا كنند كه همنشينان پَست كمتر از آنند كه ما را آلوده سازند اما بی خبر از آنكه هر چه سخت و باصلابت باشند از آهن صلابت و سختی بيشتر را ندارند، و همنشين ها نيز هرچند سست و ناتوان باشند، از آب سست تر و ناتوانتر نيستند، اما آب با همه سستی، آهن را با همه صلابت از پای در آورده و فرسوده و شكست پذير می سازد.

______________________________
(1) شمس تبريز.