اخلاق خوبان، ص: 68
|
ظالم آن قومی كه چشمان دوختند |
زآن سخن ها عالمی را سوختند «1» |
|
امام اهل يقين مولانا امير المؤمنين عليه السلام می فرمايد:
«2»
زبان همچون درنده ای است كه اگر رهايش كنند زيان ها به بار می آورد.
ای زبان تو بس زيان بودی مرا «3» اساساً زبان نه تنها برای ديگران زيان دارد و ديگران را به رنج می افكند و مايه گرفتاری ايشان می شود، بلكه مايه ابتلا و اسارت خود انسان نيز خواهد بود.
«4»
هر كه را زبان نه بند است پای در بند است «5» باری، بسی بلاها و فضيحت ها، محصول و برخاسته از زبان آدمی است.
آدمی را زبان فضيحه كند «6» «7»
از اين رو بايد پذيرفت كه سود با كسی است كه زبان خويش را حافظ و نگاه دار باشد.
كسی كه داشت زبان را نگاه، سود كند «8»
______________________________ (1) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 1593 تا 1596.
(2) نهج البلاغه، حكمت 60.
(3) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 1689.
(4) نهج البلاغه، حكمت 92.
(5) رودكی.
(6) سعدی.
(7) غرر الحكم، خ 1 ص 30/ 7.
(8) حسين بن اسعد دهستانی.
