اخلاق خوبان، ص: 244

آری، تا آدمی خود را از خوديت دور نساخته، و خواست و خواهش خداوند را بر دل حاكم نسازد، البته از ورود به حريم حق كه سراسر رحمت است و مهر، محروم می ماند.

و اينكه آدمی از خواهش دل دور شده، و خود و همه چيز را در راه خداوند خرج و هزينه نمايد، عين امانتداری، و بازگرداندن امانت ها به صاحب خود استو البته از آنجا كه او سبحان و منزه است، و هيچ نقص و نقيصه ای در باب او متصور نيست، پس از هرگونه نياز بری و دور خواهد بود، در نتيجه آنچه به راه او داده ايم چند مقابل باز می گرداند.

از اين رو آدمی آنچه با خدا می كند در حقيقت با خود كرده است.

بنابراين، اگر دوستی و عشق خود را مصروف خداوند سازيم و او را محبوب خود بخواهيم، او نيز محبوبيت را به خود ما باز می گرداند، و اينجاست كه محبوب و مقبول قلوب می شويم. و نه تنها دوستان بلكه دشمنان نيز مفتون و دلبرده ما می شوند.

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 3074 تا 3080.

(2) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 3156.

(3) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 3158.