اخلاق خوبان، ص: 63
خود قرار گيرد زيبا نموده، و مايه زيبايی خواهد بود. و آن وقتی است كه انسان در زيادت خود بكوشد، و خود را از ظرفيت ضيق رهايی داده، و به وسعتی نامتناهی دست يابد. به گونه ای كه كمی ها و كسری ها در وجود وی هيچ تاثيری نداشته و اثرگذار نباشد. تا جايی كه نه از شادی ها شاد، و نه از غم ها غمين شود.
و اين، چيزی است كه مطلوب و محبوب خداوند است. از اين رو در پاداش آدمی، آنجا كه وی را از جهت نعمت ها سپاس می گويد، و شاكر می شود، نعمت هايش را افزون نمی كند، بلكه خودِ آدمی را زيادت بخشيده و وسعت ارزانی می دارد. وگرنه وقتی كه انسان با ظرفيتی كم باشد، فزونی نعمت ها جز رنج و زحمت حاصلی ندارند.
اگر شاكر و سپاس گزار باشيد، شما را-/ و نه نعمت ها را-/ زيادت و وسعت می بخشم.
