تأليفات :: اخلاق خوبان

اخلاق خوبان، ص: 270

البته كسانی كه خوی به وحدت و برادری ندارند، لاجرم كارشان به دوری و جدايی كشيده كه حاصلی جز تنهايی و وحشت و سختی و دشواری به دنبال ندارد. اما اگر هوای يكديگر را داشته و با يكديگر پيوند خورده و يكی باشند، همچون دانه كه با خرمن است از انبوه آسيب ها در امان خواهند بود، چنانكه ديديد و تجربه كرديد كه در آستانه انقلاب چنين وحدت و همدردی حاكم بود، و آسيب ها و آفت ها به غايت اندك می نمودند.

ياد ايامی كه با هم آشنا بوديم ما		هم خيال و هم صفير و هم نوا بوديم ما
معنی يك بيت بوديم از طريق اتحاد		چون دو مصرع گرچه در ظاهر جدا بوديم ما
بود دايم چون زبانِ خامه حرف ما يكی		گرچه پيش چشم صورت بين دو تا بوديم ما
چون دو برگ سبز كز يك دانه سر بيرون كند		يك دل و يك روی در نشو و نما بوديم ما
دوری منزل حجاب اتحاد ما نبود		داشتيم از هم خبر در هر كجا بوديم ما
چاره جويان را نمی داديم صائب دردسر		دردهای كهنه هم را، دوا بوديم ما

بنابراين، آنچه مطلوب و ممدوح و مقبول خداوند است و نيز نوعی از تواضع به شمار می آيد همدردی و همدلی انسان ها با يكديگر است، بی آنكه دين و آيين و اعتقادات ايشان لحاظ شود. لذا می بينيد كه ائمه بزرگوار ما همچون: اميرالمؤمنين، امام مجتبی، سيد الشهداء، زين العابدين، در نيمه های شب، باری سنگين از لباس، و خوراكی ها، و درهم و دينار بر دوش می گرفتند، و به تهيدستان كه در خواب خود غوطه ور بودند می رساندند، و هرگز كاری