اخلاق خوبان، ص: 273

آری، قرآن مجيد راهنمای ما به تمام مسايل انسانی است. و با قرآن است كه انسان به عالی ترين مقام تواضع و انكسار و فروتنی خواهد رسيد.

اما متاسفانه جامعه آنگونه كه خواست قرآن است نيستند.

«ثُمَّ أَوْرَثْنَا ا لْكِتبَ الَّذِينَ اصْطَفَيْنَا مِنْ عِبَادِنَا» «2»

ما قرآن مجيد، اين منبع انسانيت و آدميت را به ميراث بندگان خود رسانده ايم.

«فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لّنَفْسِهِ» «3»

اما پاره ای از اين بندگان بر خود ستم می كنند.

يعنی گروهی بر خود ستم كرده و از قرآن من دور شدند كه در حقيقت بر عليه شخصيت خود قيام كرده اند.

يعنی شصت سال و بيشتر و يا كمتر در اين دنيا زندگی كردند اما نه بنده خدا شدند و نه برادر مردم، نه نسبت به خداوند خاكسار، و نه نسبت به مردم افتادگی نمودند.

آنهم مردمی كه خداوند خدمت به آنان را خدمت به خود، و احترام به آنان را احترام به خود می داند.

خدا به موسی بن عمران عليه السلام فرمود: برهنه بودم مرا نپوشاندی. گرسنه بودم غذايم ندادی، تشنه بودم آبم ندادی. مريض بودم به عيادتم نيامدی! موسی با شگفتی گفت: خدايا! چه می شنوم؟ تو برهنه بودی؟ تو گرسنه و يا تشنه و يا مريض بودی؟ فرمود: موسی! بنده ام برهنه بود او را نپوشاندی، و پوشاندن برهنه در حقيقت پوشاندن من است. تشنه ای را سيراب نكردی، و سيراب ساختن تشنه، سيراب نمودن من است...

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 78، 79.

(2) فاطر/ 32.

(3) فاطر/ 32.