دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) سپاس خدايى را كه از ديدگاه آغاز و انجام اول بلا اول و آخر بلا آخرست.

(2) خدايى كه «به بينندگان آفريننده را نبينى مرنجان دو بيننده را». خدايى كه اوهام واصفان از وصف او فرومانده.

(3) خدايى كه آفريدگان را به توانايى خود پديد آورده و طبق اراده‌ى خويش آنها را ابداع كرده‌

(4) و به راهى كه اراده‌ى وى مقتضى دانسته روان داشته و در مسير محبت خويش قرار داده است. از اندازه‌اى كه براى ايشان مقرر فرموده نه گامى پيش و نه پس توانند رفت و

(5) براى هر يك از آنها روزى معين و معلوم تعيين فرموده، به گونه‌اى كه آن كس را كه افزون‌تر داده از آن كاستن نتواند و آن كس را كه كمتر داده بر آن افزون قادر نيست. سپس در زندگانى،

(6) براى وى، مدت معلومى مقرر فرموده كه با روزهاى زندگانى خود به سوى آن گامزن است و با سالهاى عمر خود آن را به كمال مى‌رساند و چون پيمانه‌ى عمرش لبريز شد او را يا به سوى ثواب فراوان يا كيفر دهشت بار مى‌كشاند، تا بدكاران را به كيفر زشتكارى و نيكوكاران را به پاداش خوش كردارى آنها برساند

(7) و اين خود عين داد از جانب اوست. منزه و پاك است نامهاى وى و پياپى است نعمتهاى وى، از آنچه كند پرسيده نشود و ديگرانند كه مورد پرسش قرار مى‌گيرند.

(8) سپاس خدايى را كه هر آينه اگر شناسايى حمد خويش را از بندگانش دريغ مى‌فرمود، يعنى از آن همه نعمتهاى پياپى بهره‌مند مى‌شدند و سپاس نمى‌گزاردند و با فراخى حال از روزيش متمتع مى‌شدند و لب به شكرانه نمى‌گشودند،

(9) هر آينه از دايره‌ى انسانيت بيرون مى‌رفتند و به مرز بهيميت مى‌رسيدند و چنان مى‌شدند كه خود در وحى نامه‌ى استوار خود فرموده است: «آنها چون چارپايانند، بلكه از چهارپايان هم گمراه‌ترند.»

(10) سپاس خداى را بر آنچه از شناخت خود به ما شناسانيده و نيز بر آنچه از توفيق شكرگزارى خود به ما الهام فرموده و بر آن درهايى كه از دانش پروردگاريش به روى ما گشوده و بر اخلاص در توحيدش كه ما را بدان رهنمون گرديده و ما را از الحاد و ترديد درباره‌ى خود به دور داشته،

(11) آن چنان سپاسى كه به وسيله‌ى آن در زمره‌ى سپاسگزاران خلقش زندگانى كنيم و بر هر كه به خشنودى و گذشت وى پيشى مى‌جويد سبقت گيريم.

(12) سپاسى كه با آن بر ما تاريكى‌هاى عالم برزخ روشن مى‌گردد و به وسيله‌ى آن راه رستاخيز بر ما آسان مى‌شود و از پرتو آن، منازل ما را در مواقف گواهان بلند سازد. «روزى كه هر نفسى بدانچه كسب كرده جزا يابد و ايشان مورد ستم قرار نمى‌گيرند» و آن «روزى كه دوست را دوست سودمند نيفتد و آنان را يارى نخواهند كرد».

(13) سپاسى كه در كارنامه‌ى نوشته شده‌اى كه نزديكان خدا آن را مى‌نگرند تا اعلى عليين از بركت آن حمد بالا مى‌رود.

(14) سپاسى كه آنگاه كه چشمها از دهشت برق زند، ديدگان ما بدان روشنايى يابد و آنگاه كه چهره‌هايى سياه گردند، روهاى ما سپيد شود!

(15) سپاسى كه از پرتو آن از آتش دردناك الهى آزاد گرديم و در جوار كرمش بيارميم!

(16) سپاسى كه به يمن آن پهلو بر پهلوى فرشتگان زنيم و در قرارگاه ابدى و سراى عزت سرمدى حلقه نشين پيامبران مرسل وى گرديم!

(17) سپاس آن خدايى را كه زيبايى‌هاى آفرينش خود را براى ما برگزيد و روزيهاى پاكيزه را بر ما ارزانى داشت‌

(18) و ما را چنين فضيلتى داد كه بر همه‌ى آفريده‌هاى وى چيره گرديم و به توانايى وى هر آفريده‌ى وى فرمانبر ما گرديد و به عزت وى در چنبر اطاعت ما درآمد.

(19) و سپاس خدايى را كه در نياز ما را بر غير خويشتن ببست، پس چگونه طاقت سپاسگزارى از وى توانيم داشت و كى و چگونه از عهده‌ى شكر وى بدر آمد!

(20) سپاس خدايى را كه ابزارهاى قبض و بسط در بدن ما تركيب فرمود و ما را از آسايشهاى حيات بهره‌مند گردانيد و اعضايى در پيكر ما تعبيه فرمود و ما را از روزيهاى پاكيزه خورانيد و به فضل خويشتن توانگر ساخت و به نعمت خود سرمايه بخشيد،

(21) سپس ما را به پيروى از دستورهاى خود فرمان داد تا مراتب طاعت ما را بسنجد و از ارتكاب نواهى خود منع فرمود تا شكر ما را بيازمايد. پس از طريق فرمان وى منحرف گشتيم و بر توسن عصيان او بر نشستيم، با اين همه باز در كيفر ما شتاب و در انتقام ما عجله نفرمود، بلكه به رحمت خويش با ما كريمانه مدارا كرد و با مهربانى تمام از روى بردبارى بازگشت ما را چشم به راه شد.

(22) سپاس خدايى را كه ما را به توبه رهنمون گرديد و آن را جز از پرتو فضل وى نيافته‌ايم و اگر از فضل وى هر آينه تنها به همين يك نعمت بسنده مى‌كرديم باز هم دهش وى به ما نيك و احسانش در حق ما بزرگ و فضل و كرمش بر ما بسى گرانقدر بود،

(23) چرا كه شيوه‌ى وى در پذيرش توبه نسبت به اقوام پيشين ما چنين نبود، چرا كه قطعا خدا آنچه را كه تاب تحمل آن را نداشتيم از دوش ما برداشته و بيرون از اندازه‌ى توان ما به ما تكليف نكرده و جز به كار آسان ما را نگماشته‌

(24) و براى هيچ يك از ما عذرى و حجتى باقى نگذاشته است. پس از ميان ما شوربخت كسى است كه رغم خشنودى خدا خويشتن را به هلاكت افكند و نيكبخت آن كس است كه روى دل به سوى وى آورد.

(25) سپاس خداى را بدانسان كه نزديكترين فرشتگان وى و گرامى‌ترين آفريدگان او و پسنديده‌ترين ستايشگران در پيشگاه وى، او را ستايش كرده‌اند،

(26) سپاسى كه از ديگر سپاس‌ها برتر باشد چونان برترى پروردگار ما بر همه‌ى آفريدگان وى.

(27) حمد باد او را به جاى هر نعمتى كه بر عهده‌ى ما و همه‌ى بندگان مرده و زنده‌ى خود دارد و به شماره‌ى همه‌ى چيزهايى كه علم وى بدان احاطه دارد و چند برابر نعمتهايش، ستايشى بى‌آغاز و بى‌پايان تا روز رستاخيز.

(28) ستايشى كه حد و مرزى ندارد و حساب آن در شمار نيايد و پايان ندارد.

(29) سپاسى كه ما را به فرمان‌پذيرى و بخشايش او كشاند و مايه‌ى خشنودى و گذشت و آمرزش اوست و راه به بهشت و پناه از انتقام و ايمنى از خشم وى دارد و پشتيبان طاعت و مانعى از معصيت و يارى دهنده بر اداء حق و وظايف او باشد.

(30) سپاسى كه ما را در ميان دوستان نيكبختش كامروا كند و در جرگه‌ى آنها در آورد كه با تيغ دشمنانش به فوز سعادت كامياب شدند، آرى خداوند يارى دهنده و ستوده است.