دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) سپاس خدائى را سزاست كه اول بوده و پيش از او چيزى نيست، و آخرى است كه پس از آن موجودى نمى‌باشد،

(2) آنكه ديده‌هاى بينندگان از ديدارش ناتوان، و انديشه‌هاى توصيف‌كنندگان از وصفش عاجزند.

(3) موجودات را با قدرت و توانائى خود آفريد، و آنان را با اراده و خواست خويش به وجود آورد، بدون آنكه از روى نمونه‌اى باشند،

(4) آنگاه ايشان را در راه اراده و خواست خويشتن روان گردانيد، و در راه محبت و دوستى به خود برانگيخت، در حاليكه قدرت پيش انداختن آنچه آنان را به تاخير اندازد را ندارند، و نمى‌توانند آنچه كه ايشان را عقب گردانيده پيش اندازند،

(5) و براى هر موجودى روزى معينى را قرار داده، به گونه‌اى كه بر هر كه بيفزايد كسى را ياراى كاستن آن نبوده، و از هر كه بكاهد افزاينده‌اى بر آن نمى‌افزايد.

(6) آنگاه براى ايشان در زندگى زمان معين و مدت مشخصى را تعيين كرد، كه با روزهاى زندگيش به سوى آن گام برمى‌دارد، و با سالهاى عمرش به آن نزديك مى‌شود، تا چون به پايانش نزديك شود و حساب عمر و زندگيش پايان پذيرد، او را به آنچه خوانده، از پاداش سرشار يا كيفر ترسناك خود فراگيرد، «تا كسانى را كه با كردارشان بد كرده و آنانكه با رفتار شايسته نيكوئى نموده‌اند را پاداش دهد»،

(7) و اين جزا از عدالت او سرچشمه مى‌گيرد، منزه و پاك است نامهاى او، و نعمتها و بخششهاى او پياپى مى‌باشد، «در آنچه انجام دهد مورد پرسش واقع نشود و ديگران مورد بازخواست قرار گيرند».

(8) و سپاس خدائى را سزاست كه اگر بندگانش را از شناختن سپاسگزارى خود بر نعمتهاى پياپى كه به ايشان داده، و بخششهاى پيوسته كه براى آنها تمام گردانيده بازمى‌داشت، در نعمتهايش تصرف مى‌كردند و او را سپاس نمى‌گزارند، و در روزى كه عطا فرموده گستردگى مى‌يافتند و شكرش را به جاى نمى‌آوردند،

(9) و اگر اينگونه بودند از حدود انسانيت خارج و به مرز چهارپايان روى مى‌آوردند، و چنان بودند كه در كتاب محكم و استوار خود وصف فرموده: «ايشان مانند چهارپايانند، بلكه گمراهترند».

(10) و سپاس خدائى را سزاست كه خويشتن را به ما شناسانيد، و شكر و سپاس خود را به ما الهام نمود، و درهاى علم به ربوبيت و پروردگاريش را بر ما گشود، و بر اخلاص در توحيد و يگانگيش راهنمائى‌مان فرمود، و از عدول و كجروى و شك و دودلى در امر خود دورمان ساخت،

(11) سپاسى كه با آن بين سپاسگزاران از موجوداتش زندگى مى‌كنيم، و با آن پيش افتيم بر هر كه به رضا و خشنودى او و عفو و گذشتش پيش افتاده است.

(12) سپاسى كه تاريكيهاى برزخ را بر ما روشن سازد، و راه برانگيخته شدن را بر ما آسان نمايد، و منازل و مقامات ما را در جايگاه گواهان آبرومند گرداند، «روزى كه هر كس به سزاى آنچه كرده مى‌رسد و به ايشان ستم نمى‌شود»، «روزى كه دوستى از دوستى چيزى را دفع نكند، و ايشان يارى نمى‌شوند».

(13) سپاسى كه از ما به اعلى عليين بالا رود، در نامه‌ى نوشته شده‌اى كه مقربين آن را مشاهده نموده‌اند نگهدارى مى‌نمايند،

(14) سپاسى كه چشمهاى ما به آن روشن گردد، آن هنگام كه ديده‌ها خيره و دوخته شود و چهره‌هاى ما به آن سفيد گردد، آن هنگام كه پوست بدنها سياه شود.

(15) سپاسى كه به آن از آتش دردناك خدا رسته و به جوار رحمتش رهسپار شويم،

(16) سپاسى كه به آن همراه فرشتگان مقرب رفته، جاى را بر آنان تنگ سازيم، و به آن در سراى جاودانى و جايگاه پربركت هميشگى با پيامبران فرستاده شده‌اش گرد آئيم.

(17) و سپاس خدائى را سزاست كه نيكوئيهاى آفرينش را براى ما برگزيد و روزهاى پاكيزه را براى ما روان گردانيد،

(18) و با توانائى ما را بر همه‌ى آفريدگان برترى داد، و از اينرو به قدرت و توانائى او همه‌ى مخلوقاتش فرمانبر ما بوده و به نيروى او به اطاعت ما درمى‌آيند.

(19) و سپاس خدائى را سزاست كه در نيازمندى را جز به سوى خود بر ما بست، پس چگونه بر سپاس او توانائى داريم، يا كى توانيم حمدش را به جاى آوريم، نمى‌توانيم، كى توانيم.

(20) و سپاس خدائى را سزاست كه ابزار بسط و گشايش را در ما به هم پيوسته، و وسائل قبض و درهم كشيدن را در ما قرار داد، و ما را از روحهاى زندگى بهره‌مند ساخت، و اندام عمل‌كننده را در ما استوار گردانيد، و ما را با روزيهاى پاكيزه پرورش داد، و به بخشش خود توانگرمان ساخت، و به نعمت خويش سرمايه به ما بخشيد،

(21) پس از آن ما را فرمان داد تا طاعت و پيروى ما را بيازمايد، و نهى نمود تا سپاسگزاريمان را آزمايش نمايد، پس از راه فرمانش خارج شده و منهياتش را انجام داديم، پس به كيفر ما شتاب نكرد و در انتقام ما تعجيل ننمود، بلكه بر اثر رحمتش از روى كرم و بزرگوارى با ما همراهى نمود، و به سبب مهربانيش از روى بردبارى بازگشت ما را انتظار كشيد.

(22) و سپاس خداوندى را سزاست كه ما را به توبه و بازگشت راهنمائى نمود، توبه‌اى كه آن را جز به فضل و احسان او نيافته‌ايم، پس اگر از فضل و بخشش او جز همان توبه را به شمار نياوريم نعمت او در حق ما نيكو، و احسانش درباره‌ى ما بزرگ، و فضلش بر ما عظيم مى‌باشد،

(23) و روش او در توبه براى پيشينيان چنين نبوده، و آنچه به آن توانائى نداريم از ما برداشته و به ما جز به آنچه طاقت داريم تكليف نفرموده، و جز كار آسان از ما نخواسته، و براى هيچ يك از ما برهان و بهانه‌اى به جا نگذاشته است،

(24) پس بدبخت از ما كسى است كه او را نافرمانى نمايد، و نيكبخت از ما كسى است كه به او روى آورد.

(25) و سپاس خداوند را سزاست به هر چه او را نزديكترين فرشتگانش و گرامى‌ترين آفريدگانش و پسنديده‌ترين ستايش‌كنندگانش ستوده‌اند،

(26) سپاسى كه بر سپاسهاى ديگر برترى داشته باشد، مانند برترى پروردگار ما بر همه‌ى آفريدگانش.

(27) پس او را سپاس سزاست، به جاى هر نعمتى كه بر ما و بر همه‌ى بندگان گذشته و آينده‌اش دارد، به شماره‌ى همه‌ى چيزهائى كه در علمش به آنها احاطه دارد، و همه را فراگرفته است، و به جاى هر يك از نعمتها به چندين برابر، هميشه و جاويد تا روز قيامت.

(28) سپاسى كه حد آن را انتهاء و عدد آن را شمارشى نيست، و به پايان آن دسترسى نبوده، و مدت آن را پايانى نمى‌باشد،

(29) سپاسى كه موجب رسيدن به فرمانبرى و گذشت او، و سبب خشنودى، و وسيله‌ى آمرزش، و راه به بهشت، پناه از عذاب، و آسودگى از خشم، و پشتيبان طاعت، و جلوگير از معصيت، و مدد بر انجام حق او و شرائط آن باشد.

(30) سپاسى كه به وسيله‌ى آن در بين نيك‌بختان دوستان او كامروا گرديم، و به سبب آن در رشته‌ى كشتگان به شمشيرهاى دشمنانش درآئيم، كه خدا يارى‌دهنده و ستوده شده است.