دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه محمود صلواتی

(1) سپاس خدايى را، آن نخستين بى پيشين و آن واپسين بى پسين.

(2) آنكه ديده‌ى بينندگان ديدنش را نتواند، و انديشه‌ى توصيف كنندگان از توصيفش فرو ماند.

(3) آفريدگان را به قدرتش آفريد، و آنان را به اراده‌اش جامه‌ى هستى پوشانيد

(4) و آنان را به راهى كه مى‌خواست رهنموم گرديد، و به راه دوستى خويش رهسپار گردانيد، نه آنان را كه به پيش رانده ياراى واپس گراييدن است، و نه آنان را كه به واپس خواسته ياراى به پيش تاختن.

(5) هر زنده جان را از رزق مقسوم خويش روزى معلوم نهاد، هيچ كس نتواند از آنكه افزونش داده اندكى فرو كاهد، و بر آنكه اندكش داده چيزى بيفزايد.

(6) هر يك از آدميان را عمرى مقرر داشت، و براى وى پايانى نگاشت كه به پايانش رسد، و حساب عمرش را به آخر برد، وى را با پادش بى پايانش بنوازد، و به كيفر دردناكش در اندازد، اين بر پايه داد اوست، تا بدكاران را بدانچه كرده‌اند به كيفر رساند، تو نكوكاران را به نيكى چرا بخشد.

(7) نامهايش پاك و نيالوده است و نعمت‌هايش پيوسته، وى را از آنچه كرده است نمى‌پرسند، و همگان از آنچه كرده‌اند باز خواست مى‌گردند.

(8) سپاس خداى را كه شناخت سپاسش را اگر از بندگان دريغ مى‌نمودم، و آنان را از سپاس بخشش‌هاى بى پايان و نعمت‌هاى پيوسته‌اش محروم مى‌فرمود، آنان از نعمت‌هايش بهره مى‌بردند، و او را سپاس نمى‌گفتند. از روزى‌اش سود مى‌جستند و سپاسگزارى‌اش نمى‌كردند.

(9) كه در اين صورت از دايره انسانيت به حيوانيت سقوط مى‌كردند، و چنان مى‌شدند كه خداوند در كتاب استوارش فرمود: «چون چارپايانند بلكه گماره تر از آنانند.»

(10) سپاس خداى را كه خود را به ما شناسانيد، و سپاسگزاريش را به ما الهام گردانيد، به پروردگاريش درهاى دانشش را بر ما گشود، و به اخلاص در يكتاپرستى راهنمايى‌مان نمود، و از انكار و ترديد در امر خويش دورمان فرمود.

(11) او را سپاس مى‌گوييم، سپاسى كه بدان در ميان سپاسگزاران آفريدگانش زندگى يابيم و از مشتاقان رحمت و خشنودى‌اش پيشى گيريم.

(12) سپاسى كه تاريكى‌هاى برزخ را بر ما روشن سازد، و راه رستاخيز را بر ما هموار نمايد، و در روزى كه هر كس به جزاى خود رسد، و به كس ستم نرود، روزى كه دوستى بلاگردان دوستى نمى‌گردد، ياورى نمى‌يابند، در جايگاه گواهان بر جايگاه و منزلت ما بيفزايد.

(13) سپاسى كه كارنامه‌ى ما را به اعلى عليين فرا برد، و فرشتگان مقرب گواه آن باشند.

(14) سپاسى كه بدان ديدگان ما روشنى يابد- در روزى كه ديدگان را سرگشتگى فراگيرد- و بدان سپيد روى شويم- در روزى كه گروهى سيه روى‌اند.

(15) سپاسى كه بدان از آتش دردناك خدا رسته و به جوار رحمتش رهنموم گرديم.

(16) سپاسى كه ما را هم پرواز فرشتگان مقربش گرداند، و در سراى جاويدان- كه جايگاه كرامت جاودانه اوست- با پيامبران فرستاده‌اش همنشين سازد.

(17) سپاس خداى را كه براى ما صورت و سيرت زيبا برگزيد، و روزى‌هاى پاكيزه روزيمان گردانيد.

(18) و ما را بر همه‌ى آفريدگان برترى بخشيد، آن سان كه به قدرتش، آفريدگان همه فرمانبر ما شدند، و به عزتش همه خدمتگزار ما گشتند.

(19) سپاس خداى را كه در نياز را جز به سوى خود بر ما بست،پس چگونه خدمتگزاريش را توانيم؟ و چگونه شكرش را توانيم به جاى آريم؟ هرگز! چگونه توانيم؟!

(20) سپاس خداى را كه در پيكر ما، ابزارهاى گشودن و افزارهاى برهم آوردن نهاد، و ما را زندگانى آسوده داد، اندامهايمان را در نهايت استوارى آفريد، و با غذاهاى پاكيزه روزيمان بخشيد، و به فضل خويش بى نيازمان گردانيد، به نعمت خويش سرمايه‌مان ارزانى داشت.

(21) آنگاه به كارهايى فرمان و از كارهايى بازمان داشت، تا ما را در فرمانبردارى و سپاسگزارى بيازمايد، و چون به فرمانش سر فرود نياورديم، و بر مركب سركشى ركاب زديم، بر عقوبت ما نشتافت و به مجازاتمان نپرداخت، بلكه از روى بزرگوارى، به رحمتش مهلتمان داد و با مهر و بردبارى زمانمان بخشيد، باشد كه برگرديم.

(22) سپاس خداى را كه ما را به توبه راه نمود، چه اگر پرتو فضلش نبود راه بدان نمى‌برديم، و اگر از فضلش تنها به همين يك بسنده مى‌كرديم، باز هم آزمايش او بر ما و نيكى وى در حق ما پسنديده و كرمش بر ما افزون بود.

(23) راه و روش او در پذيرش توبه‌ى پيشينيان هرگز اينچنين نبود: بر ما آنچه را افزون بر توانمان بود ننهاد، و مگر به اندازه‌ى توانمان به كارى دستور نداد؛ جز به كارهاى آسانمان نگماشت، و بر هيچ يك از ما برهان و بهانه‌اى فرو مگذاشت.

(24) پس از ميان ما شقاوتمند كسى است كه از فرمانش روى بر تابد و سعادتمند كسى است كه به درگاهش سر فرود آرد.

(25) سپاس خداى را، بدان سان كه مقرب‌ترين فرشتگان، گرامى‌ترين آفريدگان، و ستوده‌ترين ستايندگانش وى را ستايند.

(26) سپاسى كه برتر از همه‌ى سپاسهاست، آن سان كه پروردگار ما فراتر از همه‌ى آفريده‌هاست.

(27) سپاس او را بر همه نعمتى كه بر ما و ديگر بندگان در گذشته و زنده‌اش دارد، به شمار همه‌ى چيزها كه در دانش بى پايانش گنجد، و چندين چند برابر نعمت‌ها كه به ما بخشد، سپاسى جاودانه و پايان ستيز تا روز رستاخيز.

(28) سپاسى كه انجامش نباشد، به شمار در نيايد، به پايان نرسد و به زمان در نگنجد.

(29) سپاسى كه ما را به فرمانبردارى و بخشايش او رساند، و سبب خشنودى و آمرزش وى گردد، سپاسى كه راهى باشد بر بهشتش، پناهگاهى از عذابش، آسايشى از خشمش،ياورى بر اطاعتش، مانعى از نافرمانيش، و مددى بر اداى حق وتكليفش.

(30) سپاسى كه ما را در ميان دوستان سعادتمندش كامروا سازد، و در زمره‌ى آنان كه با شمشير دشمنانش به فيض شهادت رسيده‌اند در آورد، كه او سرورى ستوده (صفات) است بى ترديد.