دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) سپاس، آن نخستين بى‌پيش را نخستين بى‌پيش و بى‌بيش را هم او آخرين و نه آن آخرين كه گردد پس از او كسى جاگزين

(2) نه چشمى به ديدار رويش رسيد نه عقل از تأمل به كويش رسيد

(3) به قدرت، جهانى چنين آفريد بدانسان كه او خواست آمد پديد

(4) فرستاد در راه دلخواه خويش برانگيخت با عشق در راه خويش بدين چنبر آن گونه افتاده‌اند كه گويى براى خود تكيه‌گاه دگر جز اين راه نخواهند راه دگر نخواهند خود تكيه‌گاه دگر

(5) چو آمد كسى در سراى وجود ورا رزق از آغاز معلوم بود همان است روزى كه مى‌بايدش نه كاهد كسى و نه افزايدش

(6) پس آنگاه اين زندگى را كه داد زمانى بر آن مهر پايان نهاد چو اين روزها را همه طى كند اجل اسب رهوار او پى كند جهان بگذرد طى شود ماه و سال نه فرزند آيد به كارش نه مال به غير از عمل در رهى اين چنين نباشد ورا همره و همنشين

(7) سپاس آن خدا را كه از لطف و جود در معرفت را بر انسان گشود كه اين راه پر فيض اگر بسته بود كجا بر لبت شكر پيوسته بود

(8) نيارى اگر شكر يزدان بجاى چنان چارپايى پس از چار پاى مپندار اين گفته سهو و خطاست كه برداشته، از كتاب خداست

(9) سپاس آن خدا را كه ما را نواخت خود او داد ما را به ذاتش شناخت به اخلاص، بر قلب ما ره نمود به توحيد، شركش ز دامان زدود ز لطفش مرا درس شكرانه داد ز آبشخور علم جانانه داد

(10) سپاسى كه با آن توانيم زيست در آن جمع كز شكرشان عار نيست چنان پا گذاريم در راه خويش كه باشيم از ديگران بيش و پيش

(11) سپاسى كه تابد بدان گونه نور كه ظلمت زدايد ز دامان گور سپاسى كه چون بانگ خيزد كه خيز كند بر من آسان ره رستخيز سپاسى چنانم بيايد به كار در آن دم كه شد رازها آشكار به پايان ره باشد آن جايگاه كه شرمى نباشد ز بار گناه در آنجا كه هر كس كه هر چيز كاشت به جز آن از اين كاشتن بر نداشت نباشد به جز كار خود حاصلت به لطف كسى حل نشد مشكلت

(12) سپاسى كه تا عرش اعلى رود كجا رفت بايد همان جا رود شود ثبت و در دستهاى امين شود اندر آن جايگه جاگزين

(13) سپاسى كه آن روز تاريك سخت كه چشمان شود خيره، دل لخت لخت شود ديده‌ام روشن و رو سپيد همين است ما را در آن دم اميد

(14) سپاسى كه از آتشش وارهيم به دروازه‌ى رحمتش رو نهيم

(15) سپاسى كه چون پا نهيم بى‌درنگ به خيل ملايك شود جاى تنگ سپاسى كه چون گشت از دل رها نشينيم در خلوت انبيا

(16) سپاس آن خدا را كه چون آفريد همه نيكويى بهر من برگزيد بهين رزق در سفره‌ى لطف خويش در افكند و آنگه مرا خواند پيش

(17) به قدرت چو در خلق ما رو نهاد فضيلت به ما از همه سو نهاد چنين شد كه از ما در اين برترى كند ما سوى الله فرمانبرى هر آن كس كه او رو به طاعت نهاد به عزت، وگرنه به ذلت فتاد

(18) سپاس آن خدا را كه راه نياز به جز خود نفرمود بر ما فراز كجا كى توانم سپاست سرود مرا جايگاه سپاست نبود

(19) سپاس آن خدا را كه در اين بدن بپيوست اعضا پى كار من بسى عضو بنهاده بر هر قرار كه اين چرخ از آن درآيد به كار وز آنها شود آدمى بهره‌مند ز نقص توقف نيابد گزند

(20) پس از آن كه ما را ره خود نمود به طاعت بفرمود و پس آزمود اگر باز دارد ز عصيان مرا عيان مى‌كند شكر پنهان مرا چو پا از ره او بپرداختيم و بر مركب نهى او تاختيم به نادانى ما نداد او جواب به كيفر نفرمود هرگز شتاب شگفتا كه او مى‌برد انتظار كه تا باز گردم من نابكار

(21) سپاس آن خدا را كه از لطف و جود ز عصيان سوى توبه‌ام ره نمود اگر راه يابم به فرمان او نباشد جز از فيض احسان او اگر نعمت او همين توبه بود بر اين فضل و احسان هزاران درود

(22) ز ما پيشتر بوده روى زمين بسى امت و توبه نه اين چنين ز ما آنچه خواهى تو دشوار نيست فزونتر ز طاقت تو را بار نيست اگر در زمانه كنى وارسى به سختى و تنگى نيابى كسى فزونتر ز طاقت نخواهد ز كس چسان مى‌توانى همان است و بس نيابى ز جمعيت خاص و عام كه حجت نگرديده بر او تمام

(23) كسى نيكبخت است يا تيره بخت كه آورد رو يا بگرداند سخت

(24) سپاس تو را كى توانم سرود فرستم به سوى تو اينك درود ز من باد ارزانى راه تو درود عزيزان درگاه تو

(25) چنين مى‌سرايم كه اى مهربان به وقت عنايت، من ناتوان به همراه آنان شوم بهره‌مند ز من دور گردد بلا و گزند تو خود برترينى نخواهم جز اين سپاسى فرستم تو را برترين

(26) چو هر نعمتى را سپاسى سزاست دم از آن زدن بهر من نارواست كه علم تو داند كه اين راز چيست جز علم تو از راز آگاه نيست

(27) سپاسى كه پايان نباشد بر آن جهان از شمارش بود ناتوان نه هرگز زمانش سرآيد همى نه هنگامه‌ى ديگر آيد همى

(28) سپاسى كه طاعت فزايد از آن كه غفران و جنت بزايد از آن ببندد به عصيان ز هر سوى راه ز خشم خداوند دارد نگاه تو را يار در طاعت ايزد است ز راه گناهت همانا سد است در اين ره اگر رهسپارى كنى توانى بهين حق گزارى كنى

(29) سپاسى كه با مردم كامران برانيم كام و فشانيم جان به شمشير دشمن سپاريم سر كه تا دوست بر ما نمايد نظر خداوند يارى‌گر رهنماى چه گويم ورا جز كه گويم خداى

(30)