دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) سپاس خدائى را كه اول است بدون آنكه پيش از او اولى باشد و آخر است بدون آنكه پس از او آخرى باشد

(2) خدائى كه ديده‌هاى بينندگان از ديدنش فرومانده و انديشه‌هاى توصيف‌كنندگان از وصفش عاجز شده‌اند

(3) آفريدگان را به قدرت خود پديد آورده و ايشان را بر وفق خواست خود اختراع فرموده.

(4) سپس در طريق اراده‌ى خود روان ساخته و در پى محبت خود برانگيخته در حاليكه از حدى كه بر ايشان تعيين نموده قدمى پيش و پس نتوانند نهاد.

(5) و براى هر يك از ايشان روزى معلوم مقسومى قرار داده هر كه را فزونى داده كاهنده‌اى را نيروى كاستن آن و هر كه را كاستى داده افزاينده‌اى را قدرت افزودن بر آن نيست.

(6) سپس براى او در زندگى مدت معلومى تعيين كرده و پايان معينى برقرار ساخته كه به آرزوهاى عمر خود به سوى آن گام برمى‌دارد و با سالهاى زندگيش به آن نزديك مى‌شود تا چون به پايان مدتش رسيد و پيمانه عمرش را پر كرد او را به طرف ثواب سرشار يا عقاب وحشتبار خود فرا كشد و به آئين عدالت كسانى را كه بد كرده‌اند به عمل خود و آنان را كه نيكوئى كرده‌اند به نيكى جزا دهد.

(7) منزه است نامهاى او و پياپى است نعمتهاى او. از كرده‌ى خود مسئول نيست و ديگران مسئولند.

(8) و سپاس خدائى را كه اگر بندگانش را از شناختن (آئين) سپاسگزارى بر عطاياى پياپى كه به ايشان داده و نعمتهاى پيوسته كه بر ايشان كامل ساخته محروم مى‌ساخت در نعمتهايش تصرف مى‌كردند و سپاس نمى‌گذاردند و در روزيش دست مى‌گشودند و شكر نمى‌كردند

(9) و اگر چنين مى‌بودند از حدود انسانيت به مرز بهيميت مى‌رفتند و چنان مى‌بودند كه در كتاب محكم خود وصف كرده است: ايشان جز مانند چارپايان نيستند بلكه گمراهترند.

(10) سپاس خداى را بر آنچه از خدائى خود به ما شناسانده و بر آنچه از شكر خود به ما الهام كرده و بر آن درها كه از علم به ربوبيتش بر ما گشوده و بر اخلاص در توحيدش كه ما را به آن رهبرى كرده و ما را از كج‌روى و شك در كار خود دور ساخته،

(11) چنان سپاسى كه به آن در زمره‌ى سپاسگزاران خلقش زندگى كنيم و بر هر كه بخشنودى و عفوش پيشى جسته سبقت گيريم.

(12) سپاسى كه تاريكيهاى برزخ در پرتوش بر ما روشن شود و راه رستاخيز را بر ما هموار سازد و منازل ما را در پيشگاه گواهان بلند گرداند. روزى كه هر كسى به سزاى عمل خود مى‌رسد و به مردم ستم نمى‌شود. روزى كه به هيچوجه دوستى به كار دوستى نمى‌خورد و ايشان يارى نمى‌شوند.

(13) سپاسى كه در نامه‌ى نوشته شده‌اى كه مقربين آن را مشاهده مى‌كنند از جانب ما به اعلى عليين بالا رود.

(14) سپاسى كه چون چشمها خيره شود ديده‌هاى ما به آن روشن گردد و چون رويها سياه شود چهره‌هاى ما به آن سفيد گردد.

(15) سپاسى كه به آن از آتش دردناك خدا آزاد و به جوار ارجمندش رهسپار شويم.

(16) سپاسى كه شانه بر شانه‌ى فرشتگان مقرب او زنيم و در اقامتگاه جاودانى و سراى عزت سرمديش در سلك پيغمبران مرسل درآئيم.

(17) سپاس خدايى را كه زيباييهاى آفرينش را براى ما برگزيد و روزيهاى پاكيزه را بر ما روان ساخت‌

(18) و ما را به تسلط همه‌ى آفريدگان برترى داد و از اين جهت همه‌ى مخلوقاتش ما را به قدرت او فرمانبردار و به نيرويش از اطاعت ما ناچارند

(19) و سپاس خدائى را كه در احتياج ما را از غير خود فرو بست. پس چگونه بر سپاس او طاقت داريم يا كى توانيم شكرش را به جا آريم نخواهيم توانست‌

(20) سپاس خدائى را كه براى قبض و بسط اعضاء آلات و عضلاتى در بدن ما تركيب كرد و ما را از آسايشهاى زندگى بهره‌مند گردانيد و اعضائى براى كار در (پيكر) ما برقرار كرد و ما را از روزيهاى پاكيزه اطعام فرمود و به فضل خود توانگر ساخت و به نعمت خود سرمايه بخشيد

(21) سپس ما را فرمان داد تا طاعتمان را بسنجد و نهى فرمود تا شكرمان را بيازمايد. پس از راه امرش منحرف گشتيم و بر مركب نهيش سوار شديم با اين حال به عقوبت ما شتاب نكرد و در انتقام ما تعجيل نفرمود، بلكه به رحمت خود از روى كرم با ما مدارا كرد و به مهربانى خويش از روى حلم بازگشتن ما را انتظار كشيد

(22) و سپاس خدائى را كه ما را به توبه‌ى راه نمود كه آن را جز از فضل او نيافته‌ايم. پس اگر جز اين يك نعمت از فضل او را به شمار نياوريم هر آينه انعام او در حق ما بزرگ و احسانش درباره‌ى ما جليل و فضلش بر ما عظيم خواهد بود.

(23) زيرا روش او در باب توبه نسبت به ملل قبل از ما چنين نبوده آنچه را كه تاب تحمل آن را نداشتيم از (ذمه‌ى) ما برداشته و بيرون از حد طاقتمان تكليف نفرموده و جز به كار آسانمان وا نداشته و براى هيچ يك از ما حجتى و عذرى باقى نگذاشته.

(24) پس بدبخت از ميان ما كسى است كه بر خلاف رضاى خدا خود را به هلاك افكنده و نيكبخت كسى است كه به سوى او توجه كرده‌

(25) و سپاس خداى را به هر نهج كه نزديكترين فرشتگان به او و گراميترين آفريدگان بر او و پسنديده‌ترين ستايش‌كنندگان در پيشگاه او وى را سپاس گذارده‌اند.

(26) سپاسى كه از ديگر سپاسها برتر باشد مانند برترى پروردگار ما بر همه آفريدگانش.

(27) سپس حمد او را به جاى هر نعمتى كه (بر ذمه‌ى) ما و همه‌ى بندگان گذشته و بازمانده‌ى خود دارد و به شماره‌ى هر چيز كه علم او بر آن احاطه كرده و چندين برابر هر يك از آنها هميشه و جاويد تا روز رستاخيز.

(28) سپاسى كه پايان نپذيرد و شماره‌اش به احصا درنيايد و به نهايتش دسترس و براى مدتش انقطاعى نباشد.

(29) سپاسى كه موجب رسيدن به طاعت و عفو او و سبب خشنودى و وسيله‌ى آمرزش و راه به سوى بهشت و پناه از انتقام و ايمنى از خشم و پشتيبان طاعت و مانع از نافرمانى و مددكار بر اداء حق و وظائف او باشد

(30) سپاسى كه به آن در ميان نيكبختان از دوستانش نيكبخت شويم و به وسيله‌ى آن در سلك شهيدان شمشيرهاى دشمنانش درآئيم. همانا كه خدا يارى‌دهنده و ستوده است