دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه تقدسی نيا

(1) حمد و ستايش مخصوص خداوندى است كه اول است و پيش از او اولى نبوده، و آخر است و پس از او آخرى نيست.

(2) خداوندى كه چشمان بينندگان از ديدنش ناتوانند و وصف كنندگان از توصيف او عاجز و درمانده‌اند.

(3) با قدرت و توانايى خود مخلوقات را آفريد، و آنان را طبق اراده و مشيت خود به وجود آورد.

(4) سپس آنها را در راه اراده‌ى خود به حركت در آورده و در راه محبت و دوستى خود مبعوث ساخته است. در حالى كه آنها هيچگونه قدرت و توانايى ندارند در به تأخير انداختن آنچه كه برايشان مقدم داشته است و همچنين استطاعت ندارند در مقدم كردن آنچه كه بر ايشان مؤخر داشته شده.

(5) براى هر كدام از آنها روزى معلوم قرار داده است كه هيچ كس نمى‌تواند از آن بكاهد يا بيفزايد.

(6) براى هر كدام در زندگى مدتى معلوم و پايانى مشخص و معين قرار داده است (يعنى هر موجودى در اين دنيا عمر و حيات محدودى دارد) كه اين مدت معلوم را بياد با گامهاى خود در طول دوره زندگى بپيمايد. و چون اين حركت به پايان عمر به پيش رفت، و حساب عمر و زندگيش را فرا گرفت او را قبض روح مى‌كند تا پاداش سرشار اعمالش و يا كيفر ترسناك بديهايش را بيابد. همانگونه كه قرآن كريم مى‌فرمايد: «تا بدكاران را به كيفر كارهاى بدشان برساند و نيكوكاران ر در برابر اعمال نيكشان پاداش دهد».

(7) اين كيفر و پاداش طبق آئين عدالت او است چون نامهاى خداوند از هر عيب و نقصى پاك و منزه است و نعمت‌هاى او آشكار و پيوسته است [به همين دليل به كسى نياز ندارد تا به كسى ظلم كند.] «چون هيچ كس نمى‌تواند بر كار او خرده بگيرد ولى در كارهاى ديگران جاى سئوال و ايراد است.

(8) حمد و سپاس مخصوص خداوندى است كه اگر بندگانش را از شناخت حمدش بر نعمتهاى پيوسته‌اش كه براى امتحان و آزمايش به آنان داده و همچنين شناخت راههاى شكر نعمت‌هاى فراوانى كه به انسانها بخشيده دريغ مى‌كرد، هر آينه نعمتهايش را مصرف مى‌كردند ولى حمد و ستايشش را نمى‌كردند و همچنين روزيش را مورد استفاده قرار مى‌دادند اما شكرش را به جا نمى‌آوردند.

(9) اگر انسانها شكر نعمتهاى خداوند را به جا نياورند از حدود انسانيت خارج شده و به سر حد بهائم و حيوانات مى‌رسيدند. كما اين كه قرآن در توصيف آنان مى فرمايد: «آنان فقط همچون چهار پايانند بلكه گمراه‌ترند».

(10) حمد و سپاس مخصوص خداوندى است كه خويشتن را به ما شناساند، و راه شكر و سپاس خود را به ما الهام نمود، و درهاى علم و دانش را براى شناخت ربوبيت خويش بر روى ما گشود، و ما را در طريق اخلاص در توحيدش راهنمايى و هدايت نمود و از الحاد و شك در معرفت ذات و صفات خود دور ساخت.

(11) آنچنان حمد و سپاسى كه ما را در طول زندگى از زمره‌ى ستايشگران و حامدان قرار دهد، و به وسيله آن حمد، بر همه كسانى كه به رضا و خشنودى و عفو و گذشتش پيشى گرفته‌اند سبقت گيريم.

(12) حمد و ستايشى كه تاريكى‌هاى برزخ را بر ما روشن سازد، و راه رسيدن به قيامت را بر ما آسان نمود، و به جايگاه‌هاى ما در روز قيامت شرافت و عزت بخشد، روزى كه به فرموده قرآن كريم «هر كسى به سزاى آنچه كرده مى‌رسد و هيچ گونه ستمى بر آنها نخواهد شد»، «روزى كه هيچ دوستى كمترين كمكى به دوستش نمى‌كند، و از هيچ سو يارى نمى‌شوند».

(13) حمد و سپاسى كه ما را به «اعلى عليين» بالا برد و نام ما را در كتاب و نوشته‌اى كه به امضاى مقربان الهى مى‌رسد ثبت و ضبط نمايد.

(14) حمد و سپاسى كه مايه‌ى چشم روشنى ما در روز قيامت گردد كه همه‌ى ديدگان در آن روز خيره مى‌شوند، و مايه‌ى سفيدى و روشنايى صورت ما گردد در آن روزى كه همه صورتها سياه مى‌شود.

(15) حمد و سپاسى كه ما را از آتش دردناك الهى نجات بخشد و در جوار رحمت و كرامت الهى قرار دهد.

(16) حمد و سپاسى كه ما را در دوشادوش فرشتگان مقرب و در سراى جاودانى و جايگاه پر بركت پيامبران كه نعمتهايش زايل شدنى نيست قرار دهد.

(17) حمد و سپاس مخصوص خداوندى است كه نيكوئى‌ها و زيبائى‌هاى آفرينش را براى ما برگزيد، و روزى‌هاى پاك و حلال را براى ما جارى ساخت.

(18) و ما را با تسلط بر جميع مخلوقات فضيلت بخشيد، و همه آنها را با قدرتش فرمانبر و مسخر ما گردانيد و با قدرت و عزت پروردگار همه به اطاعت ما در مى‌آيند.

(19) حمد و سپاس مخصوص خداوندى است كه تمام درهاى حاجت و نياز را جز به سوى خودش به روى ما بست، پس چگونه مى‌توانيم با اين همه نعمت و لطف حمد و سپاس را به جاى آوريم؟ و يا در چه زمانى مى‌توانيم شكر نعمت‌هاى او را ادا كنيم؟ نمى‌توانيم، چه وقت مى‌توانيم؟

(20) حمد و سپاس مخصوص خداوندى است كه ابزار بسط و قبض را در بدن ما قرار داد، و ما را از ارواح حيات و زندگى بهره‌مند ساخت، و وسايل و ابزار كار را در ما به وديعه گذارد، و ما را با روزهاى پاكيزه تغذيه نمود، و با فضل و بخشش خود ما را بى نياز كرد، و با نعمت خويش سرمايه‌ى زندگانى به ما بخشيد.

(21) سپس به امورى فرمان داد تا اطاعت و پيروى‌مان را بيازمايد، و از يك سلسله امور نهى فرمود، تا شكر و سپاسگذارى‌مان را مورد امتحان و آزمايش قرار دهد. اما ما از اطاعت وارد نشديم و مخالفت امر او نموديم و مركتب اعمالى شديم كه از آنها نفى فرموده بود، با اين حال در كيفر و عقاب ما شتاب نكرد و در انتقام ما تعجيل نفرمود، بلكه از روى رحمت و كرمش با ما رفتار نمود و با رأفت و مهربانى و صبر و بردبارى كه داشت بازگشت ما را انتظار مى‌كشيد.

(22) حمد و سپاس مخصوص خداوندى است كه ما را به توبه و بازگشت از گناه هدايت نمود كه اگر فضل و احسان او نبود ما بدان رافه نمى‌يافتيم، توبه‌اى كه اگر خداوند از ميان تمام نعمت‌هاى خود فقط آن را به ما ارزانى مى‌داشت نعمت او در حق ما نيكو و ارزنده و احسانش نسبت به ما گرانقدر و فضلش بر ما عظيم بود.

(23) اما سنت و روش خدا در توبه براى پيشيان چنين نبوده، و تكاليف سخت و طاقت فرسا را از ما برداشته، و ما را به اندازه وسع و توان ما تكيف كرده است، و جز كار آسان از ما نخواسته، و براى هيچ كس عذر و بهانه در برابر خداوند باقى نمانده است.

(24) پس هر كس شايسته عذاب و هلاك گرديد به خاطر نافرماى اوامر الهى است. و كسى كه سعادتمند گردد به خاطر پيروى از دستورات پروردگارش است.

(25) حمد و سپاس مخصوص خداوند است به هر چيزى كه او را نزديك‌ترين فرشتگان و گرامى‌ترين آفريدگانش و پسنديده‌ترين ستايش كنندگان او را ستايش كنند.

(26) اين حمد و ستايش بايد بر تمام ستايش‌ها برترى داشته باشد مانند برترى خداوند بر همه‌ى مخلوقات و موجودات.

(27) سپس حمد و سپاس مخصوص او است به خاطر همه نعمتهائى كه بر ما و بر همه بندگان گذشته و باقيمانده‌اش ارزانى داشته است. حمدى به اندازه همه‌ى اشياء كه علم خداوند به آنها احاطه دارد و به تعداد مكان همه‌ى آنها، نه تنها به تعداد آنها بلكه چندين برابر آنها، حمدى كه تا روز قيامت همواره ابدى و جاويد باشد.

(28) حمد و سپاسى كه انتهايى براى حد و اندازه‌اش وجود ندارد، و تعدادش قابل شمارش و حساب نيست، و هرگز به نهايت و آخر نرسد، و مدتش پايان نگيرد.

(29) حمد و سپاسى كه موجب رسيدن به اطاعت و گذشت و سبب خشنودى و وسيله‌ى آمرزش، راهى به سوى بهشت، پناهگاهى از عذاب، امنيتى از خشم و غضب، پشتيبان طاعت، و مانعى از معصيت و گناه، و مدد و كمكى بر انجام حق او و شرائط آن گردد.

(30) حمد و سپاسى كه موجب سعادت ما در بين اولياى خدا باشد، و به وسيله آن از زمره‌ى شهيدان قرار گيريم. به درستى كه او ولى حميد است.