دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه سید كاظم ارفع

(1) حمد اختصاص به پروردگارى دارد كه اول است و كسى قبل از او نبوده و آخر است و كسى بعد از او نخواهد بود.

(2) خدايى كه ديدگان انسانها، ناتوان از رويت اوست و انديشه توصيف‌كنندگان عاجز از تعريف و توصيف او مى‌باشد.

(3) او با دست قدرتش خلق موجودات را بنيان گذاشت و با اراده‌اش مخلوقات را اختراع نمود.

(4) سپس موجودات را در مسير خواست خويش قرار داد و آنان را در راه محبت خود استخدام كرد. در حالى كه دست پرورده‌هاى او قادر نيستند خود را از مقدم بودن به تاخير اندازند و يا از به تاخير افتادن خود را جلو قرار دهند.

(5) خدايى كه براى هر موجود زنده روزى معين تقسيم فرموده و كسى نمى‌تواند از آنكه زياد داده چيزى بكاهد و يا به آنكه كم داده چيزى زياد كند.

(6) آنگاه خداوند تبارك و تعالى براى هر كدام آنها در زندگى مدتى معين و پايانى معلوم قرار داده تا در محدوده عمر به خواسته‌هاى خود برسد و سالهاى زندگى‌اش پايان پذيرد و حساب عمرش را تمام و كمال بستاند و در نتيجه به وعده‌هايى كه به او داده از اجر سرشار بهشت و يا پاداش ترسناك دوزخ نائل شود. «تا كسانى را كه بد كرده‌اند در برابر كارهايى كه انجام داده‌اند سزا دهد و كسانى را كه نيكى كرده‌اند پاداش نيكو دهد» (سوره‌ى النجم- 31).

(7) و اين از عدل خداوندى است كه چنين پاداش مى‌دهد. خدايى كه اسماءش مقدس و نعمت‌هايش پى در پى است. كسى از او درباره‌ى كارهايش سئوال نمى‌كند، ولى از كرده‌هاى بندگانش سئوال خواهد شد.

(8) حمد مخصوص پروردگارى است كه اگر بندگان خود را از شناخت شكرگزارى نسبت به نعمت‌هاى پى در پى و كرامات پيوسته‌اش محروم مى‌كرد از نعمت‌هاى حضرت او استفاده مى‌كردند ولى حمدش را بجا نمى‌آوردند و روزى آنها را وسعت مى‌بخشيد ولى شكرش را ادا نمى‌كردند.

(9) و اگر از حمد و شكرش محروم مى‌ماندند از مرز و حدود انسانيت خارج شده و در گروه چهارپايان قرار مى‌گرفتند و آن مى‌شدند كه در كتاب محكم خود ايشان را توصيف فرموده است: «نيستند جز چهارپايان و بلكه از آنها گمراهترند» (فرقان- 44.)

(10) حمد خداى را به خاطر آنچه از خود به ما شناساند و طريقه شكرگزارى‌اش را به ما الهام فرمود و درهاى دانش و درك ربوبيتش را به روى ما گشود و ما را دلالت نمود كه چگونه به وسيله اخلاص به مرتبه توحيد و يگانگى حضرتش برسيم و از انحراف و دودلى در امر خويش دورمان ساخت.

(11) چنان حمدى كه براى ما در بين مردمى كه هماره حمدش را بجا مى‌آورند زندگى بخش باشد و از كسانى كه در جلب رضا و عفو پروردگار سبقت گرفته‌اند، سبقت گيريم.

(12) حمدى كه به وسيله آن تاريكى‌هاى عالم برزخ را برايمان روشن سازد و راه جهان آخرت را بر ما آسان نمايد و منازل ما را در مكانهاى گواهان شرف بخشد. «روزى كه هر كس در گرو اعمال خويش است و به كسى ظلم نمى‌شود، روزى كه دوست براى دوست خود كارى نمى‌تواند بكند و آنها يارى نشوند» (جاثيه- 22 و دخان- 41)

(13) حمدى كه از ناحيه ما تا بالاترين مرتبه بالا رود، در كتاب نوشته شده‌اى كه مقربين بر آن شاهدند.

(14) حمدى كه باعث روشنى چشم ما شود، زمانى كه چشم‌ها خيره مى‌گردند و سبب روسفيدى ما گردد، روزى كه چهره‌ها سياه است.

(15) حمدى كه سبب شود از آتش دردناك دوزخ آزاد شويم و به جوار رحمت حق رهسپار گرديم.

(16) حمدى كه به توسط آن همراه فرشتگان مقرب قرار گيريم و در خانه‌هايى كه جاودانى و جايگاه پرارزش هميشگى است همسايه و همنشين انبياء مرسل شويم.

(17) حمد مخصوص خداوندى است كه اخلاق پسنديده را براى ما انتخاب نمود و روزيهاى پاكيزه‌اش را در اختيارمان گذاشت‌

(18) و تاج برترى بر همه مخلوقات را بر سر ما نهاد و كارى كرد كه جميع موجودات به قدرت پروردگار منقاد و فرمانبردار ما شوند و به نيرو و عزت حق به اطاعت ما درآيند.

(19) حمد خدايى را كه درهاى حاجت به غير خودش را بر روى ما بست، پس ما چگونه مى‌توانيم سپاسش را بجا آوريم؟ يا از اينهمه نعمت‌هايش اداى شكر نمائيم، نه هرگز!

(20) حمد خداوندى را كه وسايل گشودنى‌ها و ابزار دفع كردنى‌ها را در وجودمان قرار داد و ما را به ارواح زندگى بهره‌مند ساخت و اسلوب و ساختمان اعمال را در ما ثابت فرمود و ما را با غذاهاى پاكيزه و متنوع آشنا ساخت و به فضل و كرمش بى‌نيازمان كرد و به لطفش زندگى به ما بخشيد.

(21) آنگاه دستوراتى به ما داد تا در طاعت و بندگى‌اش امتحانمان كند و ما را از انجام كارهايى نهى فرمود تا در شكرگزارى‌اش آزمايشمان نمايد و ما با دستوراتش مخالفت كرديم و در آنچه نهى فرموده بود داخل شديم ولى پروردگار در كيفر دادن ما شتاب نكرد و در انتقام گرفتن از ما عجله ننمود بلكه به خاطر رحمت خويش بر ما كرم نموده و به علت رافت و بردبارى فوق‌العاده‌ى خويش انتظار بازگشت و هدايت شدن ما را كشيد!

(22) و حمد مخصوص خداوندى است كه ما را به توبه كه مرحمتى از آن بزرگوار بود دلالت فرمود كه اگر از حضرت او چنين عنايتى نمى‌شد مستحق بلا و عذاب بوديم و چقدر بزرگ است احسان و فضل او بر ما.

(23) البته روش پروردگار در مساله توبه براى امتهاى قبل از ما همانند توبه كردن ما نبوده و خداى مهربان چيزى كه در طاقت ما نبوده برداشته و بيش از توانمان ما را تكليف نفرموده و جز آسانى و سهولت برايمان نخواسته تا آنجا كه براى هيچكدام از ما عذر و بهانه‌اى باقى نماند.

(24) با اين اوصاف هر كه از ما پروردگار را نافرمانى كند نابود خواهد شد و هر كه به او رغبت نشان دهد و توبه كند سعادتمند مى‌گردد.

(25) حمد خداى را به مثل حمدى كه فرشتگان نزديك به او و آفريده‌هاى پرارزش او برايش انجام مى‌دهند

(26) حمدى كه بر ساير حمد و ستايشها برتر باشد، همانند برترى پروردگار ما بر همه آفريده‌هايش.

(27) و نيز حمد براى او به خاطر هر نعمتى كه به ما و همه بندگانش از گذشته و حال داده به عدد آنچه كه خود بر آنها احاطه علمى دارد و براى هر كدام از نعمت‌ها چندين برابر به طور دايم تا روز قيامت.

(28) حمدى كه حد و حدود آن و حساب و شماره‌ى آن پايان ندارد و نمى‌توان به انتهايش دسترسى پيدا كرد و مدتش قطع شدنى نيست‌

(29) حمدى كه ثمره‌اش بندگى و بخشش حضرت اوست و وسيله‌اى براى رسيدن به رضا و آمرزش و بالاخره رفتن به بهشت مى‌باشد. حمدى كه پناه از عذاب و در امان بودن از خشم پروردگار و كمك براى بندگى و اطاعت حضرت حق باشد و حمدى كه مانع از گناه و مددكننده انجام واجبات و تكاليف ما شود.

(30) حمدى كه به توسط آن در بين سعادتمندان از اولياء خدا سرفراز شويم و از بركت آن در صف شهداء و كشته‌شدگان به اسلحه‌ى دشمنان پروردگار درآئيم كه او ياور مومنين و ستوده شده است.