دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) نيايش كنم ايزد پاك را كه افراشت گردنده افلاك را نه از او بود بودنى پيشتر نه جز او به گيتى بماند دگر

(2) ندارد به ديدار او ديده راه نه، انديشه را ره در آن دستگاه

(3) به فرمان او هستى آمد پديد تن و جان و كون و مكان آفريد

(4) به راهش روان كرد پويندگان ز وصفش فرومانده گويندگان به مهرش چو راند كسى را به راه نشايد كه واپس نمايد نگاه وگر باز دارد ز ره يافتن محال است بر بنده سر تافتن

(5) همان روز و روزى از او شد پديد بدانسان كه تغيير آن كس نديد معين بود عمر و رزق بشر نشايد كه كم كرد يا بيشتر

(6) چو پيمانه پر شد در افتد ز پا گنهكار يا رهرو پارسا نوازد به مهرش نكوكار پاك بدينسان خطاكار سازد هلاك به پاداش و كيفر دهد كردگار به هر بنده‌ى خوب و بد مزدكار بدينگونه روزى ده دادگر جزا مى‌دهد بى‌گمان بر بشر

(7) بزرگست پاكيزه و تابناك منزه بود نام يزدان پاك به شاكر بود نعمتش پايدار كريم است ذات خداوندگار نه هرگز كس از او كند بازخواست چو بخشيد بر بندگان هر چه خواست ولى خود به روز جزا كردگار بپرسد ز هر بنده‌ى شرح كار

(8) ستايش از او واجب آمد كنون كه بر خويش شد بنده را رهنمون نمى‌كرد اگر بنده را رهبرى ندانست رسم ستايشگرى بدينسان چنين نعمت بيكران كه بخشيده بر بندگان رايگان بخوردند و شكرش ندانست كس كشيدند چون چارپايان نفس

(9) چنين بنده از شكر گفتن دغل چنان چارپايست بل هم اضل كه فرموده يزدان به ام الكتاب به پيغمبرش كرده اينسان خطاب

(10) ستايش به يزدان بيچون سزاست كه بر ذات خود بنده را رهنماست به الهام درهاى دانش گشود به توحيد شد بنده را رهنمود چو بخشيد بر بندگانش شعور ز ترديد و الحاد گشتند دور

(11) بدينسان به ذاتش ستايشگريم در اين راه از همگنان برتريم

(12) ز يزدان بگوئيم از جان سپاس كه روشن شود گور و ريزد هراس به شكرش به اخلاص روى آوريم ز گويندگان گوى سبقت بريم سپاسش چو گفتيم از ناى جان از او گور روشن شود بى‌گمان شود گور تاريك پر نور و پاك ره روز محشر شود تابناك در آن روز هر بنده گيرد جزا سزاى بد و نيك بخشد خدا نگردد در آن روز بر كس ستم نسازد كس از دوستى دفع غم

(13) چو باشيم در جاى پرسش به پا در آنجا دهد رتبت ما خدا نوشتست در نامه‌ى ما رقم فرشته گواهست بر بيش و كم

(14) به پاداش حمد و سپاس خدا سپيد است در ديدگان روى ما به حيرت درافتند بينندگان سيه‌روى گردند جمعى عيان

(15) سپاسى بدانگونه گوئيم پاك كه خامش كند آتش دردناك رها گشته خوش در جوار كرم فرشته شود همنشين لاجرم

(16) رها گشته خوش در جوار كرم فرشته شود همنشين لاجرم در آن خانه باشيم خوش جاودان سرافراز و همدوش پيغمبران

(17) سزاوار حمد است يكتا خدا كه بخشيد كردار نيكو به ما دگر روى خوش داد و روزى نكو بدينسان به ما برترى داد او

(18) دگر روى خوش داد و روزى نكو بدينسان به ما برترى داد او چنان برترى داد بر بندگان كه فرمانپذيرند جنبندگان ز هر آفريده بشر برتر است به امر خدا بر جهان رهبر است

(19) بدانسان كه جز ايزد چاره‌ساز ندارد بشر بر دگر كس نياز سپاسش بدينسان كجا مى‌توان كه باشد ز شكرش بشر ناتوان

(20) چنان ساخت شايسته اعضاى ما كه گرديد بر كار كردن سزا دگر نعمت روح بر ما خدا عطا كرد با لطف بى انتها بدين روح خوش زندگانى كنيم به نيروى تن كامرانى كنيم فرستاد بر بنده روزى خدا ز صحرا و دريا گوارا غذا هم از فضل خود ايزد چاره‌ساز كند بنده را اينچنين بى‌نياز

(21) كند آزمايش بهين بنده را كه چون مى‌گذارد سپاسش بجا دگر امر بر نيك و نهى از بدى بفرمود در مصحف ايزدى نشستيم چون بر سمند خطا ندانست فورا عقوبت روا به بخشش زمان داد تا بندگان به راهش روان گشته با سعى جان به شرمندگان بخشش ابراز كرد به عاصى در توبه را باز كرد

(22) به تاييد آن بخشش بيكران در توبه باز است بر بندگان همين نعمت توبه‌گر بود و بس سزاوار شكرش نشد هيچكس

(23) به پيشينيان ايزد چاره‌ساز نفرموده بود اين چنين راه باز نفرموده تكليف بيش از قوا خداوند بخشنده در حق ما چو آسان گرفتست تكليف ما دگر نيست از بنده عذرى روا

(24) چو تابد سر از امر گردد شقى سعيد است خود بنده‌ى متقى

(25) ستايش به گيتى از او درخور است چو يزدان ز كون و مكان برتر است

(26) ستايش به گيتى از او درخور است چو يزدان ز كون و مكان برتر است

(27) ستايش مر او را بود بى‌شمار به هر بنده تا صبح روز شمار

(28) نباشد چنين حمد را مرز و حد زمان و مكانش ز هم نگسلد

(29) از اين حمد خشنود گردد خدا بهشتش سزاوار گردد به ما به حمدش سزاوار بخشايشيم دگر از عذابش در آسايشيم

(30) چو در دوستانش شوم سرفراز به فوز شهادت رسم پاكباز ز حمد خدا بنده گردد سعيد خداوند باشد ولى حميد