دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) ستايش خداى را سزاست كه نخستين است و نخستينى قبل از او نباشد و آخرين است و چيزى بعد از او نپايد.

(2) خدايى كه چشم بينندگان از ديدنش فروماند، و خرد وصف گران از توصيفش درماند.

(3) جهانيان را به قدرتش بيافريد بى نمونه و آنان را به مقتضاى مشيتش پديد آورد بى پيشينه.

(4) سپس در مسير اراده‌اش به راهشان انداخت و در طريق مهرش به پايشان داشت. آنان نه قدرتى دارند به تأخير آنچه برايشان پيش داشته و نه توانى كه بر تقديم آنچه كه از آنان پس نهاده.

(5) براى هر جاندارى از جهانيان بهره‌اى معلوم از روزيش مقرر نمود چنان كه نه كاهنده‌اى. توانا به كاستن بهره بيش بهرگان بود و نه فزاينده‌اى يارا به فزودن سهم كم نصيبشان باشد.

(6) بهر هر يك عمرى معلوم بخواست و برايش پايانى، محتوم نگاشت كه با گذراندن عمر به سويش گام برمى‌دارد و با ساليان روزگار به آن نزديك مى‌شود تا آن گاه كه پايانش فرارسد و شمار عمرش را به سر آرد او را به جانب پاداش‌هاى سرشار يا كيفرى مخوف و وحشت‌بار فرستد، تا به عدالت، بدكاران را به زشتكارى‌شان جزا كند و نيكوكاران را به شايستگى سزا دهد.

(7) پيراسته است نام‌هايش و پيوسته است نعمت‌هايش، از كردارش سؤالى نشايد و از ديگران بازخواست همى باشد.

(8) ستايش ويژه خدايى است كه اگر بندگانش را از معرفت سپاسش بر مواهب پيوسته‌اش و نعمت‌هاى پياپى‌اش بى بهره مى‌نمود آنان از بخشش‌هاى الهى بهره مى‌بردند و او را نمى‌ستودند، در نعمت‌هاى خدايى رفاه مى‌يافتند و سپاس نمى‌گذاردند.

(9) كه اگر اينگونه بودند بى گمان از ماهيت انسانى بيرون رفته و چهارپايانى بيش نبودند؛ پس چنان بودند كه خداوند در كتاب استوارش بيان فرمود: «آنان بسان چهارپايانند بلكه گمراه‌تر از آنانند».

(10) ستايش خدايى را سزاست كه خود معرفت ذاتش را به ما آموخت و نور سپاسش را در قلبمان افروخت، درهاى دانش به پروردگاريش به رويمان برگشود، و به اخلاص در يگانه دانستن خويش هدايتمان فرمود، و ما را از كژى و ترديد در شأن خود دور نمود.

(11) ستايشى كه با آن در ميان ستايش گرانش عمرى بلند يابيم و از پيش‌گامان به خوشنودى و عفوش بسى پيشى گيريم.

(12) ستايش كه با آن، خداوند تاريكى‌هاى برزخ را برايمان فروزان نمايد، و پيمودن راه رستاخيز را برايمان آسان فرمايد، و منزلتمان را در پيشگاه شاهدان ارتقا بخشد، در روزى كه هر كس به كرده‌اش جزا شود و بر كسى ستم نرود؛ روزى كه هيچ دوستى از دوست خود نيازى برنياورد و هيچ كس يارى از ديگرى نباشد.

(13) ستايشى كه از ما به سوى اعلى عليين پركشد و در ديوان اعمال، مقربنان درگاهت بدان بنگرند.

(14) ستايشى كه روشنى چشمانشان گردد آن گاه كه ديدگان خيره و مات شوند و مايه سپيدى رويمان شود آن زمان كه چهره‌ها تيره و سياه گردد.

(15) ستايشى كه با آن از آتش دردناك الهى برهيم و در امان كريمانه خدايى جاى گيريم.

(16) ستايشى كه با آن با فرشتگان درگاه الهى رقابت كنيم و در صف پيامبران فرستاده‌اش در سراى قرار كه پايانى ندارد راه يابيم و در فضاى كرامتش كه جاودانى بود جاى گيريم.

(17) ستايشى خدايى را كه سزد كه بهر ما زيبايى‌هاى آفرينش را برگزيد و پرداخت و نعمت‌هاى گوارا را بر ما روان ساخت.

(18) و ما را با قدرت تسخير جهان بر جهانيان برتر داشت، پس آنها به يارى خدا همواره مطيع ما باشند و به عزتش پيوسته رام ما گشتند.

(19) ستايش ويژه‌ى خدايى است كه در نيازمان را تنها به سوى خود گشود، پس چگونه مى‌توانيم داد ستايش او دهيم يا كى مى‌توانيم حق سپاسش گزاريم؟! نه، كى مى‌توانيم؟

(20) ستايش خدايى رواست كه در ما اندام گشادگى و شكفتن فراهم آورد و ابزار فروبستگى و درهم كشيدن بيافريد و ما را به روح و روان زندگى بهره دارد، و ابزار كار و تلاش در ما نهاد و از ما با نعمت‌هاى گوارايش پذيرايى كرد، با احسانش بى نيازمان نمود و با كرمش سرمايه‌مان بخشيد.

(21) سپس فرمان داد تا طاعتمان را بيازمايد و بازمان داشت تا سپاسمان بنماياند ولى ما از مسير فرمانش سر پيچيديم و بر پشت مركب منعش سوار شديم، و خداى نه در كيفرمان شتاب كرد و نه بى درنگ در مكافاتمان اقدام نمود، بلكه با ما با مهربانى‌اش بزرگوارانه بناى مدارا نهاد و با عطوفتش بردبارانه در انتظار توبه ما همى بماند.

(22) ستايش خدايى را سزاست كه به ما راه توبه بنمود كه اگر فضل و كرمش نبود بدان راه نمى‌برديم، پس اگر تنها همين يك نعمت را از خيل نعماتش برشماريم بى گمان احسانش به ما نيكو بسى باشد و در نواختنش همى بى شمار، و اكرامش بيكران بود.

(23) و شيوه او در پذيرش توبه در امت‌هاى گذشته جز اين بود. سوگند به خدا كه او آنچه در خور طاقتمان نباشد برداشته و تنها در حد توانمان تكليف خواسته، و ما را جز به امورى آسان نگماشته؛ و براى هيچ يك از ما جاى عذر و بهانه‌اى نگذاشته.

(24) پس نگون بخت كسى كه نافرمانيش كند و خوش بخت آنى كه بناى عشق و بندگيش نهد.

(25) همواره خداى را مى‌ستايم به هر گونه‌اى كه فرشتگان مقربش و گرامى‌ترين مخلوقاتش و پسنديده‌ترين ستايشگران درگاهش او را مى‌ستايند.

(26) ستايشى برتر از تمامى ستايش‌ها، آن‌سان كه پروردگارمان از تمامى آفريده‌هايش برتر است.

(27) سپس تنها او را به پاس هر نعمتى كه به ما و تمامى گذشتگان و حاضران عطا نمود سپاس مى‌گزارم؛ سپاسى به شمار تمام چيزهايى كه در دانش بيكران او گنجد. سپاسى به تعداد نعمت هايش بلكه چندين و چند برابر احسانش، ستايشى پاينده و پايدار تا روز قرار.

(28) ستايشى كه مرزش را نهايتى و شماره‌اش را حسابى نباشد، پايانش را سرآمدى و انتهايش را سرانجامى نشايد.

(29) ستايشى كه ما را به فرمان بردارى و بخشودگى‌اش رساند، خشنودى او را سبب شود و براى آمرزشش وسيله‌اى باشد، راهى بر سوى بهشت او بود و سپرى از كيفرش گردد، از خشم او ايمن‌مان دارد و بر فرمان بردن از وى پشت و پناهمان شود، از سرپيچى فرمانش بازمان دارد، و براى اداى حق او و گزاردن تكاليفش ياورمان بود.

(30) ستايشى كه با آن در زمره‌ى اولياى نيك‌بختش سعادت يابيم و در حلقه شهيدان به شمشير دشمنانش درآييم كه او ياورى بس ستوده بود.