دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) حمد و سپاس خدايى را كه اول همه هستى است بى آنكه پيش از او بوده باشد و پايان همه چيز است بى آنكه بعد از او پايانى بوده باشد.

(2) آنكه ديده‌هاى بينندگان از ديدنش ناتوان و انديشه‌هاى وصف كنندگان از توصيفش عاجز است.

(3) آفريدگان را به قدرت خود بيافريد، آفريدنى عجيب و زيبا و به اراده‌ى خود آنان را بدون مثال و پيشينه به وجود آورد.

(4) آنگاه آنان را در راهى كه اراده‌ى اوست راهى كرد و در راه دوستى و عشق خود برانگيخت در حالى كه تأخير آنچه را برايشان جلو آورده و يا پيش انداختن آنچه كه عقب انداخته را ناتوانند.

(5) و براى هر جاندارى خوراكى معلوم و تقسيم شده از روزى‌اى كه خود مى‌فرستد قرار داد. كسى كم نمى‌تواند كرد روزى آنكه را زياده كرده و زياد نمى‌تواند كرد روزى آنهايى را كاسته است.

(6) سپس براى هر كس در زندگى معين و پايانى مشخص قرار داد تا با روزهاى عمرش به سوى آن گام بردارد و با سالهاى روزگارش به آن نزديك شود تا چون آخرين لحظه‌اى رسيد و حساب عمرش را تمام كرد (جان) او را به سوى آنچه فراخوانده از پاداش فراوان يا كيفر دردناك فراگيرد، تا از عدالت خود بدكاران را به كرده‌هايشان جزا دهد و نيكوكاران را به نيكى‌شان پاداش دهد.

(7) پاك و منزه است نامهاى او و نعمت‌ها و داده‌هايش پياپى، از آنچه مى‌كند پرسش نمى‌شود، ليكن مردم مورد پرسش‌اند.

(8) و سپاس خدايى را كه اگر معرفت سپاسش را بر نعمت‌هاى پى در پى كه به آنان داده از بندگانش مى‌گرفت و عطاهاى پيوسته را برايشان تمام مى‌كرد، نعمت‌هايش را صرف مى‌كردند و سپاسش نمى‌گذاردند و در روزى‌اش فراخى مى‌يافتند و شكر او به جا نمى‌آوردند.

(9) و اگر چنين مى‌بودند از حدود آدميت به سوى نهايت حيوانيت خارج مى‌شدند، پس چنان مى‌بودند كه خداوند در كتاب محكمش وصف فرموده: «ايشان جز به چهارپايان شباهت ندارند بلكه گمراه‌ترند».

(10) و سپاس خداى را بر آنچه از معرفت وجود مباركش به ما داد و شكرش را به ما الهام نمود و به ربوبيتش درهاى علم را بر ما باز كرد و بر اخلاص در توحيدش ما را راهنمايى كرد و از كجروى و شك در امرش بازداشت.

(11) چنان سپاسى كه با آن در ميان بندگان سپاسگزارش عمر را سپرس كنيم و با آن حمد و سپاس بر كسى كه به سوى رضا و بخشش او سبقت گرفته پيش افتيم.

(12) چنان سپاسى كه با آن تاريكى‌هاى عالم برزخ بر ما روشن فرمايد و راه رستاخيز را با آن بر ايمان آسان گرداند و مكان ما را نزد جايگاه گواهان شرافت بخشد. آن روز كه هر كس سزاى عمل خود مى‌يابد و ايشان ستم نشود، روزى كه هيچ دوستى عذاب و كيفر دوست خود را دور نمى‌كند و آنان يارى نمى‌شوند.

(13) چنان سپاس كه از ما به اعلى عليين در كتاب رقم خورده‌اى كه مقربان درگاه او ناظر آنند بالا رود.

(14) سپاسى كه چشمان ما به آن روشن شود در آن هنگام كه ديده‌ها خيره بماند، و روى ما به آن سفيد گردد زمانى كه پوست چهره‌ها سياه شود.

(15) سپاسى كه ما را به سبب آن از آتش دردناك خدا به جوار كرم و بخشش او برهاند.

(16) چنان سپاسى كه با آن جاى بر فرشتگان مقربش تنگ كنيم و با آن در سرايى كه زوال نپذيرد و محل بزرگواريش كه تغيير نكند با پيامبران فرستاده‌اش گرد آئيم.

(17) و سپاس خداوند را كه زيبايى‌هاى خلقت را براى ما برگزيد و روزى‌هاى نيكو بر ما جارى نمود.

(18) و ما را به تسلط بر تمام آفريده‌ها فضيلت بخشيد پس همه آفريدگان او به قدرت و توانائيش به فرمان ما درآيند و به عزت و نيرويش به اطاعت ما باشند.

(19) و ستايش خداوندى را كه در حاجت و نياز را مگر درى كه به سوى اوست بر ما بست، پس چگونه سپاسگزاريش را طاقت آوريم؟ يا كى توان بجا آوردن شكر او داريم؟ نه، هيچگاه.

(20) و سپاس خداوندى را كه ابزارى براى باز شدن و بسته شدن در اندام ما قرار داد و به روح‌هاى حيات ما را بهره‌مند نمود و اندامى براى كارهاى گوناگون در ما استوار كرد و با روزيهاى نيكو ما را تقدير كرد و به كرم و فضل خود ما را بى‌نياز فرمود و به نعمت خود سرمايه‌مان عطا كرد.

(21) سپس فرمانمان داد تا اطاعت ما را بيازمايد و نهى‌مان فرمود تا سپاسگزارى ما امتحان نمايد، پس از راه فرمانش سرپيچيديم و بر مركب نهى او سوار شديم با اين حال او از روى لطف به كيفر ما مبادرت نكرد و بر انتقام ما شتاب ننمود بلكه به رحمت خود با بزرگوارى بر ما صبر فرمود و از روى مهربانى و با بردبارى منتظر بازگشت ما شد.

(22) سپاس خداوندى را كه ما را به توبه‌اى كه جز از سر كرمش آن را نيافته‌ايم راهنمايى فرمود، پس اگر از فضل و كرم او جز اين را به شمار نياورديم به راستى كه نعمت او در حق ما نيكو و احسانش به ما بزرگ و بخشش او بر ما عظيم است.

(23) در صورتى كه براى آنان كه پيش از ما بودند (بنى اسرائيل) است سنت او در پذيرش توبه چنين نبوده. يقينا آنچه را كه توانائى آن نداريم از عهده‌ى ما برداشته و جز به اندازه‌ى طاقت ما به تكليف نفرموده و از ما جز كار آسان نخواسته و براى هيچيك از ما حجت و عذر و بهانه‌اى باقى نگذاشته.

(24) پس بدبخت از ما كسى است كه نافرمانى كند و خوشبخت از ما آنكه به او روى نمايد.

(25) سپاس خداى را به تمام آنچه نزديك‌ترين ملائكه‌اش به او و بزرگوارترين خلقش نزد او و پسنديده‌ترين ستايشگران بارگاه او سپاسگزاريش مى‌كنند.

(26) چنان ستايشى كه بر ديگر ستايش‌ها برترى داشته مانند برترى پروردگار ما بر همه‌ى آفريدگانش.

(27) آنگاه او را حمد و سپاس باد به جاى هر نعمتى كه بر ما و همه‌ى بندگان رفته و مانده‌اش ارزانى داشت و به عدد تمام چيزهايى كه علم او به آن احاطه دارد و به جاى هر يك از آنها به عدد چندين برابر براى هميشه و جاويد تا روز قيامت.

(28) سپاس و ستايش كه حد آن انتهايى ندارد و عددش را حسابى و پايانش را رسيدنى و زمانش را وقفه‌اى نباشد.

(29) حمد و سپاسى كه موجب رسيدن به فرمانبردارى و گذشت او باشد و سبب خشنودى او و وسيله‌اى به سوى آمرزش او و راهى به بهشتش و پناهى از عذابش و ايمنى از غضبش و پشتيبانى بر طاعتش و مانعى از معصيتش و يارى بر اداء حق و وظايفش باشد.

(30) سپاسى كه به سبب آن در ميان سعادتمندان از دوستان و عاشقان حضرتش به نيك‌بختى نايل شويم و بوسيله‌ى آن در سلسله‌ى شهيدان به شمشير دشمنانش درآئيم، به راستى او يارى دهنده و ستوده است.