دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) ستايش، خداى را كه «اول» است و پيش از او، اولى نبوده، و «آخر» است كه پس از وى آخرى نخواهد بود.

(2) خدايى كه چشم بينندگان، از ديدارش (ناتوان و) فرومانده، و انديشه‌ى وصف‌كنندگان، از توصيفش (آنسان كه شايسته‌ى حقيقت بى‌مانند او است) عاجز شده است.

(3) آفريدگان را به قدرتش (بى‌آنكه نمونه و الگويى در كار باشد) آفريد، و آنان را بدانگونه كه مى‌خواست، هستى بخشيد،

(4) آنگاه، همه را در راه (مشيت عظما و) اراده‌اش روان ساخت، و در مسير محبت و محبوبيتش برانگيخت. مخلوقات او، از حدى كه در تقدم و تاخر، براى آنان معين فرموده، قدمى پيش و پس نتوانند نهاد.

(5) و براى هر روح و جاندارى (به فراخور يكايك)، غذاى معين قسمت شده‌اى از (سفره‌ى گسترده‌ى) روزى‌اش مقرر داشت. هر كه را فزونتر عطا كرده، كاهنده‌اى نيروى كاستن آن را ندارد، و هر كه از آنان را كاستى و كمتر بخشيده، افزاينده‌اى نمى‌تواند چيزى بر آن بيفزايد.

(6) آنگاه براى آن (روح و جاندار) در زندگى، مدت معلومى، تعيين فرمود، و پايان مشخصى قرار داد، كه با روزهاى عمر، به طرف آن نقطه‌ى پايان، گام برمى‌دارد، و با سالهاى زندگى‌اش به آن، نزديك مى‌گردد، تا چون به نهايت مدتش برسد، و پيمانه‌ى عمرش را پر سازد، او را به سوى آنچه بدان فراخوانده بود، از ثواب بسيارش، يا عقوبت وحشتبارش، فرامى‌كشد و مى‌گيرد، تا به آئين عدالت، بدكاران را به كردار بدشان، و نيكوكاران را به نيكى، جزا دهد.

(7) پاك و منزه است نام‌هاى او (و والاتر از آن، كه به ديگران نسبت داده شود)، و پى در پى و آشكار است نعمتهاى وى. از كارى كه انجام مى‌دهد، بازخواست نمى‌شود، و ديگران در معرض سئوال و پرسش‌اند.

(8) و ستايش، مخصوص خداوندى است كه اگر بندگانش را از شناختن آئين سپاسگزارى بر عطايا و احسان پياپى‌اش كه شامل آنان فرموده، و نعمتهاى پيوسته و آشكارش كه بر ايشان، فراوان و كامل نموده، محروم مى‌ساخت، نعمتهايش را صرف مى‌كردند و سپاس نمى‌گزاردند، و در روزى‌اش دست گشوده و شكر نمى‌نمودند،

(9) و اگر چنين بودند، از حدود (و الا و رفيع) انسانيت، به (حضيض) مرز بهيميت حيوانى، سقوط مى‌كردند، و چنان مى‌بودند كه در كتاب محكم خود فرموده: «آنان مانند چارپايان، بلكه گمراه‌ترند».

(10) و ستايش و سپاس، خداى را به شكرانه‌ى شناخت و معرفتى كه در مورد ذات اعلى و اقدسش به ما عطا و اعلام فرمود، و آئين شكرگزارى‌اش كه، به ما الهام نمود، و برخى از درهاى (نامتناهى) علم (و راهيابى) به پروردگارى‌اش را بر ما گشود، و به اخلاص‌ورزى در يگانگى‌اش رهنمون گشت، و از شائبه‌ى الحاد و كجروى، و ترديد درباره‌اش دور داشت.

(11) ستايشى كه با آن در شمار خلق ستايشگرش زندگى كنيم، و به يمنش، گوى سبقت را از هر كه در عرصه‌ى خوشنودى و عفو وى پيش افتاده، برباييم.

(12) ستايشى كه در پرتوش تاريكيهاى برزخ را بر ما روشن گرداند، و راه رستاخيز را بر ما هموار سازد، و جايگاهمان را در پيشگاه شاهدان آن روز، گرامى بدارد، «روزى كه هر كس به سزاى عمل خود مى‌رسد و به كسى ستم نمى‌گردد»، «روزى كه به هيچ وجه، دوست، به كار دوست نمى‌خورد، و آنان يارى نمى‌شوند».

(13) ستايشى كه از جانب ما، در مكتوبى كه (وضع نيكبختان، در آن،) رقم خورده، و مقربان درگاه حق، شاهد آنند، به رفيعترين مرتبه (در اعلى عليين)، بالا رود.

(14) ستايشى كه چون چشمها (خيره و پر هراس از هول رستاخيز) برق زند، ديده‌هاى ما به آن، روشن گردد (بينا و شادمان گرديم)، و هنگامى كه صورتها سياه شود، چهره‌ى ما به پرتو آن، سفيد گردد (روسفيد شويم).

(15) ستايشى كه به بركتش، از آتش دردناك خدا آزاد گرديم، و به جوار كرم پروردگار برسيم.

(16) ستايشى كه به تاييد آن، شانه به شانه‌ى فرشتگان مقرب زنيم، و در اقامتگاه جاودانى و سراى كرامت تحول ناپذيرش، در صف پيامبران مرسل او درآييم.

(17) و ستايش، خداى را كه براى ما زيباييهاى آفرينش را انتخاب فرمود، و روزيهاى پاكيزه را بر ما روان ساخت،

(18) و ما را با مالكيت و تسلط بر همه آفريدگان، امتياز و برترى بخشيد، و بدين جهت، تمام آفريدگانش، به قدرت او، ما را فرمانبردار، و به عزت وى، از اطاعت ما ناچارند.

(19) و ستايش، خداى را كه در نياز، مگر به ذات اقدسش را بر ما بست، پس چگونه، قدرت بر ستايش او داريم؟ يا كى مى‌توانيم شكرش را به جاى آريم؟ نه، كى؟!.

(20) و ستايش، خداى را كه در پيكر ما ابزار (بسط و) گشودن اندام را تركيب فرمود، و وسائل (قبض و) بستن آنها را فراهم نمود، و ما را از نسيمهاى جانبخش زندگى، بهره‌مند گرداند، و اعضاى انجام كار، به ما مرحمت كرد، و ما را با روزيهاى پاكيزه، غذا داد، و به تفضل و مهرش توانگر ساخت، و به نعمتش سرمايه بخشيد،

(21) سپس ما را (به كارهايى) فرمان داد تا حد فرمانبرداريمان را بسنجد، و (از كارهايى) نهى فرمود تا مراتب سپاسگزاريمان را بيازمايد، پس، از راه فرمانش سر پيچيديم، و بر مركب محرماتش برآمديم، با اين حال، به عقوبت ما مبادرت نورزيد، و به انتقام ما تعجيل نفرمود، بلكه به رحمت خود، به آئين كرم، با ما مدارا كرد، و به مهربانى، از راه حلم، انتظار بازگشت ما را داشت.

(22) و ستايش، خداى را كه ما را به «توبه»، راهنمايى فرمود و اين را جز به عطاى او نيافتيم، از اين رو، (حتى) اگر از تفضل و لطف او جز اين عنايت را به حساب نياوريم، راستى كه عطايش درباره‌ى ما نيكو و سرشار، و احسانش در حق ما بسيار، و مهر و بخشش وى بر ما بى‌شمار خواهد بود.

(23) البته، سنت او در «توبه»، نسبت به گذشتگان، چنين نبوده، او آنچه تاب تحملش را نداشته‌ايم، از ما برداشته، و بيرون از حد طاقتمان تكليف نفرموده، و جز به كار آسان نگماشته، و براى هيچ يك از ما حجت و عذرى باقى نگذاشته است،

(24) پس، بدبخت، از ميان ما كسى است كه با مخالفت و معصيت آن ذات پاك، هلاك گشت، و سعادتمند در بين ما آن است كه به جانب وى رغبت و توجه نمود.

(25) و ستايش، خدا را به همه ستايشى كه مقربترين فرشتگان به ساحتش، و گراميترين آفريدگان در پيشگاهش، و پسنديده‌ترين ستايشگران بر آستانش، وى را ستوده‌اند،

(26) ستايشى كه از ديگر ستايشها برتر باشد. مانند برترى پروردگار ما بر همه مخلوقاتش.

(27) سپس، او را ستايش در برابر هر نعمتش كه بر ما و بر همه بندگان خود، ارزانى داشته، آنها كه گذشته‌اند و آنها كه هستند، به شماره‌ى تمام اشياء (و موجودات) كه دانش او بر آن، احاطه دارد، و در عوض هر يك از نعمتها چندين برابرش هميشه و جاويد تا روز رستاخيز.

(28) ستايشى كه حد آن را پايانى، و تعدادش را حساب و اندازه‌اى، و نهايتش را دسترسى، و مدتش را انقطاعى نباشد.

(29) ستايشى كه موجب رسيدن به طاعتش، و عفوش، و سبب خوشنودى‌اش، و وسيله‌ى آمرزشش، و راه به سوى بهشتش، و پناه از انتقامش، و ايمنى از خشمش، و پشتيبان بر اطاعتش، و مانع از معصيتش، و كمك بر اداء حقش و انجام وظايفش باشد.

(30) ستايشى كه به توسط آن، در ميان سعادتمندان از دوستانش، سعادتمند شويم، و در صف كسانى كه با شمشير دشمنانش به شهادت رسيده‌اند درآييم، زيرا كه او يارى‌دهنده (و سرپرست)، و ستوده است.