دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) سپاس خدايى را كه اول است بى‌آنكه پيش از او اولى باشد، و آخر است بى‌آنكه پس از او آخرى باشد.

(2) خدايى كه ديده‌هاى بينندگان از ديدنش فرومانده و انديشه‌هاى توصيف‌كنندگان از وصفش عاجز شده‌اند.

(3) آفريدگان را به قدرت خود پديد آورده، و ايشان را بر وفق خواست خود اختراع فرمود،

(4) آنگاه در طريق اراده‌ى خود روان ساخته، و در راه محبت خود برانگيخته، در حالى كه از حدى كه بر ايشان تعيين نموده قدمى پيش و پس نتوانند نهاد.

(5) براى هر يك از ايشان روزى معلوم مقسومى قرار داده: هر كه را فزونى داده كاهنده‌اى را نيروى كاستن آن نيست و هر كه را كاستى داده افزاينده‌اى را قدرت افزودن بر آن نيست‌

(6) سپس براى او در زندگى مدت معلومى تعيين كرده، و پايان معينى قرار داده كه با روزهاى عمر خود به سوى آن گام برمى‌دارد، و با سالهاى زندگيش به آن نزديك مى‌شود، تا چون به پايان مدتش رسيد و پيمانه‌ى عمرش را پر كرد او را به طرف ثواب سرشار يا عقاب وحشتبار خود فراكشد،

(7) و به آئين عدالت كسانى را كه بدى كرده‌اند به عمل خود و آنان را كه نيكويى كرده‌اند به نيكى جزا دهد. منزه است نام‌هاى او پياپى است نعمتهاى او، از كرده خود مسوول نيست و ديگران مسوولند.

(8) و سپاس خدايى را كه اگر بندگانش را از شناختن آيين سپاسگزاريش بر عطاياى متواترى كه به ايشان داده، و نعمت‌هاى پيوسته‌اى كه برايشان كامل ساخته محروم مى‌ساخت، در نعمتهايش تصرف مى‌كردند و سپاس نمى‌گزارند. در روزيش دست مى‌گشودند و شكر نمى‌كردند،

(9) و اگر چنين مى‌بودند از حدود انسانيت به مرز بهيميت مى‌رفتند، و چنان مى‌بودند كه در كتاب محكم خود وصف كرده است: «ايشان جز مانند چارپايان نيستند بلكه خود گمراه‌ترند».

(10) و سپاس خداى را بر آنچه از خدايى خود به ما شناسانده و بر آنچه از شكر خود به ما الهام كرده، و بر آن درها كه از علم ربوبيتش بر ما گشوده، و بر اخلاص در توحيدش كه ما را به آن رهبرى كرده و ما را از كجروى و شك در كار خودش دور ساخته،

(11) چنان سپاسى كه به آن در زمره سپاسگزاران خلقش زندگى كنيم، و بر هر كه بخشنودى و عفوش پيشى جسته سبقت گيريم.

(12) سپاسى كه تاريكيهاى برزخ در پرتوش بر ما روشن شود، و راه رستاخيز را بر ما همواره سازد، و منازل ما را در پيشگاه گواهان- از فرشتگان و پيغمبران و امامان- بلند گرداند، در آن روزى كه هر كسى به سزاى عمل خود مى‌رسد، و به مردم ستم نمى‌شود. روزى كه به هيچ وجه دوستى به كار دوستى نمى‌خورد و كسى ايشان را يارى نمى‌كند.

(13) سپاسى كه در نامه‌ى نوشته شده‌اى كه مقربين آن را مشاهده مى‌كنند. از جانب ما به اعلى عليين بالا رود.

(14) سپاسى كه چون از هول رستاخيز چشمها خيره گردد ديده‌هاى ما به آن روشن شود و چون رويها سياه شود چهره‌هاى ما به آن سفيد گردد.

(15) سپاسى كه در پرتوش از آتش دردناك خدا آزاد شويم، و به جوار كرمش درآئيم.

(16) سپاسى كه به يمن تاييد آن شانه بر شانه‌ى فرشتگان مقرب او زنيم، و در اقامتگاه جاودانى و سراى عزت سرمديش در سلك پيغمبران مرسل درآئيم.

(17) سپاس خدايى را كه زيبائيهاى آفرينش را براى ما برگزيد و روزى‌هاى پاكيزه را بر ما روان ساخت،

(18) و ما را به تسلط بر همه‌ى آفريدگان برترى داد و از اين جهت همه‌ى مخلوقاتش ما را به قدرت او فرمانبردار، و به نيرويش از اطاعت ما ناچارند

(19) و سپاس خدايى را كه، در احتياج ما را از غير خود فرو بست. پس در برابر اين همه نعمت چگونه بر سپاس او طاقت داريم؟ يا كى توانيم شكرش را به جا آريم؟ چنين كارى محال است. نه جاى استفهام و سوال است.

(20) سپاس خدايى را كه براى قبض و بسط اعضاء آلات و عضلاتى در بدن ما تركيب كرد، و ما را از آسايشهاى زندگى بهره‌مند گردانيد، و اعضايى براى كار در پيكر ما برقرار كرد ما را از روزيهاى پاكيزه اطعام فرمود، و به فضل خود توانگر ساخت. به نعمت خود سرمايه بخشيد،

(21) سپس ما را به پيروى اوامر خود فرمان داد تا طاعتمان را بسنجد، و از ارتكاب نواهى خود نهى فرمود تا شكرمان را بيازمايد. پس از راه امرش منحرف شديم و بر مركب نهيش برآمديم با اين حال به عقوبت ما شتاب نكرده و در انتقام ما تعجيل نفرمود، بلكه به رحمت خود از روى كرم با ما مدارا كرد، و به مهربانى خويش از روى حلم بازگشتن ما را انتظار كشيد.

(22) سپاس خدايى را كه ما را به توبه رهبرى كرد و آن را جز از فضل او نيافته‌ايم. پس اگر جز اين يك نعمت از فضل او را بشمار نياوريم هرآينه عطاى او در حق ما بزرگ و احسانش درباره‌ى ما جليل و فضلش بر ما عظيم خواهد بود.

(23) زيرا سنت او در باب توبه نسبت به اقوام قبل از ما چنين نبود. او به حقيقت نسبت به اقوام قبل از ما چنين نبوده است. او به حقيقت آنچه را كه تاب تحمل آن را نداشتيم از ذمه‌ى ما برداشته، و بيرون از حد طاقتمان تكليف نفرموده و جز به كار آسانمان نگماشته، و براى هيچ يك از ما حجتى به عذرى باقى نگذاشته.

(24) پس بدبخت از ميان ما كسى است كه بر خلاف رضاى خدا خود را به هلاك افكند، و نيكبخت كسى است كه روى دل به سوى او آورد.

(25) سپاس خداى را بهر آن آيين كه نزديكترين فرشتگان به او و گراميترين آفريدگان او، و پسنديده‌ترين ستايش كنندگان در پيشگاه او وى را سپاس گذارده‌اند.

(26) سپاسى كه از ديگر سپاسها برتر باشد، مانند برترى پروردگار ما بر همه‌ى آفريدگانش.

(27) سپس حمد او را بجاى هر نعمتى كه بر ذمه‌ى ما و همه‌ى بندگان گذشته و بازمانده‌ى خود دارد، به شماره‌ى هر چيزى از همگى چيزها كه علم او بر آن احاطه كرده، و به جاى هر يك از آنها چندين برابر آن هميشه و جاويد تا روز رستاخيز.

(28) سپاسى كه كشش آن پايان نپذيرد، و شماره‌اش به احصا درنيايد، و به نهايتش دسترسى و براى مدتش انقطاعى نباشد.

(29) سپاسى كه موجب رسيدن به طاعت و عفو او، و سبب خشنودى، و وسيله آمرزش، و راه به سوى بهشت، و پناه از انتقام، و ايمنى از خشم، و پشتيبان طاعت، و مانع از نافرمانى، و مددكار بر اداء حق و وظايف او باشد.

(30) سپاسى كه به آن در ميان نيكبختان از دوستانش نيكبخت شويم، و بوسيله‌ى آن در سلك شهيدان شمشيرهاى دشمنانش درآييم. همانا كه خدا يارى دهنده و ستوده است.