دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) سپاس خداوند را كه نخستين موجود است و پيش از او هيچ نبود و آخرين موجود است و پس از او هيچ نباشد

(2) ديده بينندگان از مشاهده ذات او فرومانده و انديشه گويندگان از ذكر اوصاف او عاجز است‌

(3) به قدرت خود آفريدگان را از نيستى به هستى آورد و به خواست خويش آنها را از عدم ايجاد فرمود

(4) آنگاه در راهى كه خود خواست آنها را سالك گردانيد، و در طريق محبت خويش برانگيخت. بدانسوى كه آنان را كشانيد ياراى باز پس شدن ندارند و از آنسوى كه آنها را بازداشت توانائى پيش رفتن نه!

(5) براى هر زنده نصيبى معلوم و رزقى مقسوم فرمود كسى نتواند از روزى او اگر وافر است چيزى بكاهد و اگر ناقص است چيزى بيفزايد

(6) آنگاه براى عمر هر يك انجامى معلوم مقرر داشت و مدتى معين، هر روز كه بگذرد گامى است كه به سوى اجل برداشته و هر سال كه برآيد لختى از عمر است كه تباه شود. چون به منتهى رسد و نشان آخرين گام او بر زمين نقش بندد و حصه خويش را از عمر مطابق حساب معلوم دريافت دارد خداوندش بدانجاى كه فراخوانده است از ثواب موفور يا عقاب محذور به قهر ببرد تا بدكاران را به عمل زشت كيفر كند و نيكوكاران را به عمل نيك پاداش دهد

(7) رفتار او عدل است تقدست اسمائه نامهاى او پاك است (و او برى از نقص) و نعمتهاى او پى در پى، هر چه كند مسئول ديگران نيست و ديگران همه مسئول اويند

(8) سپاس خداوند را كه با بخشش عطاياى پيوسته و تكميل نعمتهاى پى در پى اگر ايشان را از معرفت حمد خويش باز مى‌داشت، همه در نعمت او مستغرق بودند بى‌آنكه شكر او بجا آرند، و به فراخى از روزى او بهره‌مند مى‌گشتند بى‌آنكه سپاس او گذارند.

(9) و اگر چنين بودند از حد انسانى بيرون رفته از چهارپايان به شمار مى‌آمدند چنانكه در كتاب محكم خود وصف ايشان كرد: «ان هم الا كالانعام بل هم اضل سبيلا». (نيستند آنها مگر مانند چهارپايان بلكه گمراهتر).

(10) سپاس خداوند را كه خود را به ما شناسانيد و شكر خويش را الهام فرمود و درهاى معرفت را بر ما گشود كه پروردگار خود را شناختيم و ما را به توحيد خالص رهبرى كرد و از انكار و شك دور داشت.

(11) سپاسى كه تا زنده باشيم از سپاسگزاران او باشيم و چون عمر به پايان رسد سوى رضا و عفو او بشتابيم.

(12) حمدى كه تاريكى‌هاى عالم برزخ براى ما به سبب آن روشن گردد و راه رستاخيز را هموار سازد و جاى ما را در موقف گواهان رفيع گرداند، روزى كه هر كس پاداش رنج خويش را بيند و بر كسى ستم نشود، روزى كه دوستان و بستگان بكار نيايند و كسى يارى كس نكند.

(13) حمدى كه تا اعلا عليين بالا رود و در نامه مرقوم گردد و نزديكان بارگاه قدس بر آن گواهى دهند.

(14) سپاسى كه چون چشمها خيره گردد چشم ما بدان روشن شود و چون روى‌ها سياه شود روى ما بدان سفيد گردد

(15) حمدى كه ما را از آتش دردناك الهى آزاد ساخته در پناه خداى كريم محفوظ دارد.

(16) حمدى كه ما را در گروه فرشتگان مقرب جاى دهد و به پيغمبران مرسل پيوندد، در سراى جاويد كه پيوسته باقى است و جاى نوازش و كرامت او كه هرگز تغيير نپذيرد.

(17) سپاس خداوند را كه زيباترين صورت را براى ما برگزيد و روزيهاى پاك را براى ما مجرى داشت‌

(18) و ما را بر همه آفريدگان برترى داد تا مالك آنها شديم همه آفريدگان به قدرت او فرمانبر ما گشتند و به عزت او به سوى ما شتافتند.

(19) سپاس خداى را كه باب احتياج را از همه سوى بر ما بست مگر به سوى خودش چگونه سپاس او توانيم و كى حق شكر او گذاريم. البته نتوانيم! كى شكر او خواهيم گذاشت؟

(20) سپاس خداوند را كه در تركيب تن ما آلات جمع و جذب و ادوات بسط و دفع نهاد و از نيروهاى حيات بهره‌مند ساخت اندامها براى كارها بيافريد و به روزيهاى پاك ما را پرورش داد و به فضل خويش بى‌نياز ساخت. و به نعمت خود سرمايه بخشيد

(21) فرمان داد كه طاعت ما را بيازمايد و نهى كرد تا شكرگذارى ما آشكار گردد. ما مخالفت فرمان او كرديم و مناهى او را مرتكب شديم او در كيفر ما شتاب نفرمود و در عقاب تعجيل نكرد بلكه به رحمت و كرم با ما مدارا نمود و به حلم و رافت مهلت داد تا سوى او بازگرديم.

(22) سپاس خداوند را كه راه توبه را به ما نمود و اين را از فضل او يافتيم و بس، اگر از همه نعمتهاى او هيچيك را به حساب نياوريم جز همين يك نعمت را، باز بايد بگوئيم عنايت او درباره ما نيكو و احسانش عظيم و نعمتش بسيار است‌

(23) سنت او در توبه امم گذشته اين نبود هر چه طاقت نداشتيم از ما برداشت و جز به آنچه سهل بود تكليف نفرمود و جز بكار آسان امر نكرد و براى هيچ يك از ما حجت و عذرى نگذاشت‌

(24) هر كه هلاك شد، هلاك او از ناحيت خود او است و هر كه نيكبخت گشت خود رغبت به حق نمود

(25) حمد خدا را به هر چه مقربترين فرشتگان و گراميترين بندگان و پسنديده‌ترين ستايش‌كنندگان او را حمد كردند

(26) حمدى از ساير حمدها برتر، باندازه كه پروردگار ما خود از ساير آفريدگان برتر است‌

(27) سپاس او را به ازاى هر نعمت كه بر ما و بر همه بندگان گذشته و آينده انعام فرمود به اندازه هر چه در علم او است شكر او را به ازاى هر يك از نعمتها چندين برابر پيوسته و جاويد تا روز رستاخيز

(28) حمدى كه آن را پايان نباشد و عدد آن به شمار نيايد و به غايت آن نتوان رسيد و مدت آن انقطاع نپذيرد

(29) حمدى كه موجب طاعت و عفو او باشد و سبب خشنودى او گردد و علت آمرزش او شود و راه بهشت را بگشايد و از عقوبت او ما را در پناه خود گيرد و از خشم او ايمن گرداند. در طاعت او ما را نيرو دهد و از نافرمانى او بازدارد و در اداى حق و وظائف الهى مدد كند

(30) حمدى كه بدان نيكبخت شويم و در زمره‌ى نيك‌بختان و دوستان او باشيم و در سلك كشتگان راه حق به شمشير دشمنان محشور گرديم «انه ولى حميد»