دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) ستايش براى خداست؛ آن نخستين بى‌آغاز و آن واپسين بى‌انجام.

(2) او كه ديده‌ى بينندگان از ديدنش فرو ماند، و انديشه‌ى وصف‌كنندگان ستودنش نتواند.

(3) آفريدگان را به قدرت خود آفريد، و به خواست خودش بر آنان جامه‌ى هستى پوشيد.

(4) آن گاه ايشان را به راهى كه مى‌خواست رهسپار كرد، و به جاده‌ى محبت خود روان گردانيد. آفريدگان نتوانند از حدى كه خدا برايشان مقرر ساخته است، قدمى پيش و پس بگذارند.

(5) براى هر يك از آنان روزى‌اى معلوم و به اندازه قرار داده است؛ آن گونه كه هيچ كس نتواند از آن كس كه خدا فراوان به او داده، چيزى بكاهد، و به آن كس كه اندك به او بخشيده، چيزى بيفزايد.

(6) سپس براى زندگى‌اش پايانى مشخص و زمانى معين قرار داد كه با روزهاى عمرش به سوى آن گام برمى دارد، و با سال‌هاى روزگار خويش بدان نزديك مى‌شود؛ تا چون واپسين گام‌ها را بردارد و عمرش به سرآيد، جان او را بستاند و به سوى پاداش بسيار يا عذاب وحشتبار خود روان سازد، «تا آنجا را كه بد كرده‌اند، به سبب كردارشان، سزا دهد و آنان را كه نيكى كرده‌اند، جزا بخشد»؛

(7) و اين، نشان دادگرى اوست. نام‌هاى او پاك و بى‌نقص است و نعمتهايش بر همه آشكار. «از آنچه مى‌كند، بازخواست نشود، در حالى كه آنان بازخواست شوند.»

(8) ستايش براى خداست كه اگر در برابر آن همه نعمت پياپى كه بر بندگانش فرستاد، ستايش خود را به ايشان نمى‌آموخت، از نعمتهايش بهره مى‌جستند و او را سپاس نمى‌گفتند، و از روزى‌اش گشايش مى‌يافتند و شكرانه‌ى آن را به جا نمى‌آوردند.

(9) در اين صورت، از مرزهاى انسانى برون مى‌افتادند و در وادى حيوانى پاى مى‌نهادند، و آن گونه مى‌شدند كه خدا در كتاب استوار خود فرمود: «آنان مثل چارپايانند، نه بيش‌تر، بلكه از چهارپايان نيز گمراه‌تر.»

(10) ستايش براى خداست كه خود را به ما شناسانيد، و شيوه‌ى سپاسگزارى از خود را به ما آموخت، و درهاى علم به پروردگارى‌اش را به روى ما گشود، و ما را به اخلاص ورزيدن در توحيد خود رهنمون ساخت، و از شك و ناباورى نگاه داشت.

(11) ستايشى كه با آن در حلقه‌ى ستايشگرانش درآييم، و به يارى آن پيشى گيريم از همه‌ى آنان كه در طلب خشنودى و بخشايش او پيش افتادند.

(12) ستايشى كه به سبب آن، تيرگى‌هاى برزخ بر ما آشكار، و راه رستاخيز هموار شود، و در روزى كه «هر كس به سزاى خود برسد و بر كسى ستم نرود»، و در «روزى كه هيچ دوستى به كار دوست خود نيايد و هيچ كس به يارى ديگرى نشتابد»، ما در پيشگاه گواهان (فرشتگان و پيامبران و امامان عليهم السلام) بلند مرتبه شويم.

(13) ستايشى نوشته شده در كارنامه‌ى ما كه تا «اعلى عليين» بالا رود و فرشتگان مقرب خدا بر آن گواهى دهند.

(14) ستايشى كه در روز خيره شدن چشم‌ها از ترس قيامت، ديدگان ما بدان روشنى گيرد، و آنگاه كه عده‌اى سيه‌روى گردند، ما بدان روسپيد شويم.

(15) ستايشى كه ما را از آتش دردناك خدا برهاند و در كنار بخشش همواره‌اش بنشاند.

(16) ستايشى كه ما را با فرشتگان مقرب او همنشين سازد، و در سراى جاويدى كه پيوسته باقى است، و در جايگاه پر نعمتى كه هرگز دگرگون نشود، ما را با پيامبرانى كه فرستاده همدوش و همنفس گرداند.

(17) ستايش براى خداست؛ او كه زيبايى‌هاى آفرينش را براى ما برگزيد، و روزى‌هاى پاك و نيكو را به سوى ما روان گردانيد،

(18) و ما را بر همه‌ى آفريدگان برترى بخشيد و بر آنان چيرگى داد. پس اينك هر آفريده‌اى به توانايى او فرمانبردار ماست، و به يارى او در اطاعت ما ناچار.

(19) ستايش براى خداست كه در نياز را، جز به درگاه خويش، از همه سو بر ما بست؛ حالا چگونه سپاس او را گزاريم؟ كى توانيم از عهده‌ى شكرش به درآييم؟ نه، كى توانيم؟

(20) ستايش براى خداست؛ او كه در پيكر ما ابزارهايى براى گشودن و بستن اندام‌ها نهاد، و ما را از نيروهاى زندگى بهره‌مندى داد، و اندام‌هايى براى كار و تلاش در ما پديد آورد، و از خوردنى‌هاى پاك و گوارا روزى‌مان كرد، و با فضل و بخشش خود ما را توانگر ساخت، و با نعمت خويش سرمايه‌مانم بخشيد.

(21) آنگاه ما را به كارهايى فرمان داد تا فرمانبردارى‌مان را بسنجد، و از كارهايى نهى فرمود تا سپاسگزارى‌مان را بيازمايد. پس از آن، چون از فرمانش سر پيچيديدم و بر مركب نافرمانى‌اش نشستيم، بلكه از سر بزرگوارى، با رحمت خود با ما مدارا كرد، و از روى بردبارى، با مهربانى مهلتمان داد و بازگشت ما را به انتظار نشست.

(22) ستايش براى خداست كه ما را به راه توبه رهنمون گرديد، و از احسان او بود كه ما بدان راه افتاديم. و اگر از نعمت‌هاى او به همين يك نعمت بسنده كنيم، باز هم نعمت دادنش نيكو، احسانش در حق ما بس بزرگ، و بخشش او از شمار بيرون است.

(23) آيين خداوندى‌اش در پذيرش توبه‌ى پيشينيان اين گونه نبود. هر چه را تاب آن نداشتيم، از عهده‌ى ما برداشت، و جز به اندازه‌ى توانمان تكليف نفرمود، و ما را جز به كارهاى آسان وانداشت، و براى هيچ يك از ما بهانه‌اى باقى نگذاشت.

(24) اينك، از ما نگون‌بخت آن كس است كه نافرمانى خدا كند، و نيك‌بخت آن كس كه به او روى آورد،

(25) ستايش براى خداست به هر زبانى كه نزديك‌ترين فرشتگانش و گرامى‌ترين آفريدگانش و پسنديده‌ترين ستايشگران او را بدان مى‌ستايند.

(26) ستايشى برتر از هر ستايش ديگر؛ به همان اندازه كه پروردگار ما، خود، از همه‌ى آفريدگانش برتر است.

(27) پس به جاى هر نعمتى كه بر ما و همه‌ى بندگان درگذشته و زنده‌ى خود ارزانى داشته است، و به شمار تمام آنچه در علم بى‌پايان او گنجد، و به جاى هر يك از نعمت‌هايش، او را سپاس مى‌گوييم؛

(28) شكر و سپاس چندين برابر و بى‌آغاز و انجام، تا هنگامه‌ى رستاخيز؛ ستايشى كه بى‌اندازه است، و به شمار در نيايد، و پايان نپذيرد، و در آن هيچ گسستى نباشد.

(29) ستايشى كه وسيله‌اى براى رسيدن به فرمانبردارى و بخشايش او، و راهى به بهشت، و پناهگاهى در برابر انتقام، و آسايشى از خشم، و پشتيبانى براى فرمانبردارى، و باز دارنده‌اى از نافرمانى، و مددكارى بر انجام دادن فرموده‌هاى او باشد.

(30) ستايشى كه با آن در جرگه‌ى دوستداران نيك‌بخت او درآييم، و در صف كسانى باشيم كه با شمشيرهاى دشمنانش به شهادت رسيده‌اند. بى‌شك، او سرپرست مؤمنان و نيكوخصال است.