وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
بريدن از خلق و اتكال بر پروردگار
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) پروردگارا با بريدن از خلق و اتكال بر تو خود را خالص كردهام
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و با همه وجودم به تو رو آوردهام
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از آنكه به تو محتاج است خواهش نمىكنم
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و درخواستم را از كسى كه از احسانت بىنياز نيست برگردانيدهام
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و ديدم كه درخواست حاجت از كسى كه خود محتاج است سفاهت و ديوانگى است.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) خداى من چه انسانهايى را ديدم كه از غير تو درخواست نمودند و ذليل شدند و از غير تو مطالبه ثروت و مال دنيا كردند و فقير شدند و از غير تو طلب بالا رفتن و ترقى را نمودند و ضايع شدند.
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) بنابراين با مشاهده اين نوع افراد دورانديشى انسانهاى آگاه كار صحيح و پسنديدهاى است و اين دورانديشى و اتكال بر پروردگار او را به راه درست رهبرى خواهد كرد.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) پس مولاى من تنها تويى پاسخگوى مشكلات من و نه هر كه از او سوال مىشود و تو رواكنندهى خواهشم هستى و نه هر كه از او درخواست مىشود.
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) خدايا تو پيش از هر كه خوانده مىشود به دعاء من اختصاص داده شدهاى و هيچكس در اميدم به تو سهمى ندارد و در خواندنم با تو برابر نمىگردد و دعايم كسى را با تو يكسان قرار نمىدهد.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) خداوندا عدد يك و يكتايى مخصوص توست و صفت قدرت صمدانى از آن توست و فضيلت حول و قوه و درجهى بلندى و برترى براى تو مىباشد.
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) و هر كه غير از تو در تمامى عمرش نيازمند رحمت است و در وضعى كه هست مغلوب و مقهور است، حالاتش متفاوت و از جهت صفات در حال انتقال است.
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) و تو برتر از آنى كه شبيهها و يا اضداد داشته باشى و تو بزرگتر از آنى كه كسى همتا و مانندت گردد پس منزهى تو و نيست خدايى غير از تو.