وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
از دعاهاى امام عليهالسلام است هنگام پناه بردن به خداى بزرگ و توانا
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) پروردگارا، از غير بريدهام و تنها دل به تو سپردهام.
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و با تمام وجود روى به تو آوردهام.
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از آنانى كه خود گداى كوى تواند روى برتافتهام.
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و روى خواهش از كسانى كه خود نيازمند فضل تواند به ديگر سو گرداندهام.
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و آگاهم كه گدايى از گدايان از سفاهت رأى و ضلالت فرد است.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) خداى من، چه بسيار مردمانى ديدهام كه عزت از غير تو خواستند و به خوارى درافتادند، و ثروت از غير تو طلبيدند و بىبرگ و نوا گشتند، و به دنبال برزگى بودند و به فلاكت فرورفتند.
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) پس دورانديشى كه از اين امور عبرت گرديد، راه خطا نرفته و با حسن انتخاب به جاده كمال راه يافته.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) پس مولاى من، تويى خواهشم نه هر كسى؛ تويى صاحب حاجتم نه هر ناكسى.
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) تويى يگانه در دعايم نه ديگرى هيچ كس در اميدم با تو شريك نباشد و هرگز كسى در دعايم همراهى با تو نشايد و در ندايم تو را همتايى نباشد.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) معبودم، يگانه و يكتايى و صاحب قدرتى ازلى و داراى نهايت نيرويى و بسى توانايى، و تويى كه تنها داراى مرتبه عالى و مقام والايى.
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) غير از تو همه تهيدست و محتاجند، در كارشان ناتوان و بيچارهاند و در امورشان زبون و مقهورند، حالاتشان گوناگون و صفاتشان ناپايدار است.
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) پس خدايا، اين تويى كه برتر از آنى كه تو را همانند و رقيبى باشد و والاتر از آنى كه تو را همسان و همتايى بود، منزهى و جز تو خدايى نباشد.